17 IVF-pogingen, 10 jaar wachten en adoptie: scenarist Leander Verdievel schrijft een openhartig boek over onvruchtbaar zijn na kanker

Leanders kankerbehandeling zorgde ervoor dat hij onvruchtbaar werd. "Je denkt: hoera, ik ben van de kanker af. Nu kan ik de draad van mijn leven weer oppikken. Maar helaas reiken de tentakels van de ziekte dieper dan verwacht. De maanden en jaren nadien heb ik heel hard geworsteld met het idee dat de kanker dat cruciaal gedeelte van mijn ‘vent-zijn’ had afgepakt. Het feit dat de chemo mij onvruchtbaar gemaakt heeft, was misschien nog het moeilijkste van alles."

Gelukkig is er dan de wetenschap, een kans die Leander en zijn vrouw Karen met beide handen vastnamen. "Ik had zaadcellen laten invriezen en was al heel erg content dat ze van goede kwaliteit waren. De dokter zei wel dat het geen Olympische zwemmers waren, maar da’s oké dacht ik, ze zwemmen! Dus we konden ze gebruiken voor onze IVF-behandelingen. Daar zijn wel vol hoop en goede moed mee gestart. Met als resultaat 17 mislukte pogingen verspreid over vijf jaar. De grote droom is uitgemond in een kleine nachtmerrie."

Tien jaar later

Uiteindelijk werd het gezin toch uitgebreid met twee kinderen, dankzij adoptie. "Vanaf het moment dat we beslisten om voor kinderen te gaan tot het moment dat we onze twee kinderen konden adopteren, heeft dat tien jaar geduurd. Een tien jaar durende ‘woestijn van het wachten’, zo noem ik het soms. We hebben onze kinderen voor het eerst ontmoet in april 2018. Toen waren ze vier en vijf jaar oud. Het zijn een jongen en een meisje, Andrew en Angelica uit Zuid-Afrika. Twee fenomenale kinderen."

Maar ook dat traject bleek een surrealistische rollercoaster. "Het begint al met de cursussen. Je moet lessen volgen, bijna je diploma halen om mama en papa te mogen worden. Ik snap waarom ze ’t doen, ze willen alleen de kandidaten overhouden die er voor de volle 100% voor willen gaan. Maar tijdens de eerste les werd er bijvoorbeeld gezegd dat adopteren alles te maken heeft met maatschappelijke dienstverlening, en niets met een vurige kinderwens. Toen nam Karen onder de schoolbanken mijn hand vast en dachten we ‘wat is dit?’. Opnieuw, ik snap het ergens wel. Maar langs de andere kant slaat dat toch nergens op? Je moet toch ongelooflijk veel liefde en ruimte in je hart hebben om een kind op te kunnen vangen? Je denkt dan toch niet aan ‘maatschappelijke dienstverlening’? Dan volgt de psychologische doorlichting, langs een rechter gaan, huisbezoeken, een infoavond over potentiële Afrikaanse ziektes die onze kinderen zouden kunnen hebben, … Stel je voor dat élke ouder, niet alleen adoptieouders, zo’n traject zouden moeten doorlopen voor ze aan kinderen mogen beginnen. Ik denk dat er veel niet zouden slagen."

"Geef niet op"

Kregen Leander en Karen veel goedbedoelde, maar misschien ongewenste, raad of tips van familie en vrienden? "Ik weet dat ’t allemaal goedbedoeld is. Maar mensen die in hetzelfde bootje als ons zitten of zaten zullen dit heel hard herkennen. Sommigen zeiden dat we moesten ontspannen, dat we er niet zo hard mee bezig moesten zijn. Da’s makkelijk gezegd wanneer je vanaf zes uur ’s morgens in wachtzalen zit en je vrouw zichzelf spuitjes moet zetten die getimed zijn tot op de minuut met wekkers en alarmen. Hoe meer mensen zeiden dat we moesten ontspannen, hoe bozer ik werd. Iemand zei me, ook met een vette knipoog, dat we op reis moesten gaan. ‘Warm weer, je drinkt een glaasje meer en voor je terugkomt, zal ’t in orde zijn.’ Ik wil gerust op reis gaan, maar dat doet niets aan mijn onvruchtbaarheid. (lacht) Ze bedoelen dat niet slecht, ik weet het. Maar toch. Ik wens iedereen die bezig is met IVF of adoptie heel veel hoop en goede moed. Eén op zes koppels heeft een moeilijke kinderwens. Je bent niet alleen. Geef niet op."

Bekijk hier het gesprek