Britt Van Marsenille: “Als ik Frederik niet was tegengekomen, was ik nooit moeder geworden"

Britt koos voor het Theaterplein, een plek vol herinneringen aan haar jeugdjaren. "Ik kom hier eigenlijk al sinds dat ik weet, als klein kindje ook. Mijn vader kwam hier elke zaterdag naar de markt. Ik ben in die zin héél rijk opgevoed qua voeding. Ze noemden dat hier vroeger ‘de vreemdelingenmarkt’. Ik kon als klein kindje cactusvruchten proeven of bijvoorbeeld feta of mozzarella. Nu klinkt dat heel gewoon maar in de jaren 80 was dat wow, exotisch en van heel ver weg. Ik heb dat heel erg meegekregen van thuis uit om alles te proeven en al die culturen. Ik kom hier zo vaak, ik vind het hier zalig!”

Moederschap 

Britt werd mama van een zoon tijdens de eerste lockdown. “Dat was best vreemd. Maar ik kan het natuurlijk niet vergelijken. Ik vond het wel zalig om zo heel intens met ons drie samen te leven in die periode ervoor en erna. Maar ik heb inderdaad via ‘Facetime’ naar mijn moeder moeten bellen om te zeggen dat haar kleinzoon was geboren. Dat was heel ontroerend ook, zowel mijn moeder als vader kregen de tranen in de ogen. De bevalling was vroeger dan gepland, dus ze hadden het ook nog niet meteen verwacht. Dit geluk zo meedelen, dat is jammer maar ik had ook veel pijn, ik vond het niet zo erg dat er geen bezoek was. Wat ik wel jammer vond, was thuiskomen en dan nog steeds geen mensen mogen zien. Daar had ik het emotioneel wat moeilijker mee.”

Meedelen dat er een kind is geboren via een smartphone, het voelt wat raar aan. Maar voor Britt zijn er ergere dingen. “Je geluk niet kunnen delen, dat is jammer. Maar je verdriet niet kunnen delen omdat je iemand verloren bent tijdens deze lockdown, dat is een miljoen keer erger. Zo via een online begrafenis afscheid nemen van iemand. Dat is hartverscheurend.”

Lief Frederik 

Dat Britt mama zou worden, dat zag Anja Daems niet meteen aankomen. “Ik had dus ook nooit gedacht dat ik moeder zou worden. Veel mensen niet. Tot ik mijn lief Frederik leerde kennen. Wij hadden echt heel hard bij elkaar: ja amai, met jou direct! Als ik heel eerlijk ben: als ik hem niet was tegengekomen, dan was ik nooit moeder geworden.” Britt geniet zichtbaar van het prille moederschap. “Alle clichés zijn waar, van die pittige nachten tot groeien als kool. Hij is eruit gekomen en vanaf de eerste seconde zie je die graag en kan je je niet inbeelden dat hij er niet is. Ik vind dat het een extra dimensie aan je eigen leven geeft. Het is een cadeau.” Alfóns-Andrés heet het zoontje van Britt. “Mijn lief heet Frederik-Alfóns. Zijn vader George-Alfóns, een naam die dus in de familie blijft doorgaan. Ik vond dat heel schoon. Mijn lief is half van Panama, hij spreekt ook Spaans tegen Alfóns-Andrés. En ik had de naam 'Andrés' ooit op reis in Panama gehoord en vond het zo schoon. Het is Fonske voor de vrienden (lacht)”.  

Geluk 

Anja Daems vraagt zich af welk beeld er bij Britt op haar netvlies gebrand staat. "Dat moet dan toch de geboorte van mijn zoontje zijn. Met zijn vele haren en zijn verrimpeld velletje dat eigenlijk nog veel te groot is voor dat kleine lijfje. Ik wist niet dat het een jongen ging zijn, het was een schone verrassing. Wij waren vooral heel blij dat het een gezond kindje is. We gaan het bij z'n drieën houden, maar alleen al voor de intensiteit van die eerste dagen, zo volledig samen zijn met elkaar, daar teken ik onmiddellijk terug voor. Ik heb in het begin nachten niet kunnen slapen. Frederik lag naast mij, Alfóns-Andrés in mijn armen. Ik kon gewoon niet slapen van geluk. Dat ik tegen mezelf zei: allé Britt, doetuw ogen toe. Je moet recupereren, straks terug voor je kindje zorgen. Maar ik kon gewoon niet slapen omdat ik zo gelukkig was! (lacht)"