Britt Van Marsenille over Marc Van Eeghem: "Je moet een overledene niet loslaten, maar anders leren vasthouden"

Het Theaterplein in Antwerpen staat bekend om zijn weekendmarkten. Verschillende culturen samen, lekker eten en een gezellige sfeer. “Daar staat vishandel Costermans, dat is een viskraam hier op de markt. Je kan daar, normaal gezien, oesters of garnaalkroketten eten en een wijntje drinken. Toen Marc (Van Eeghem) nog leefde, kwamen wij hier elke zaterdag. Hij was een kind van de zee, dus een garnaal en een oester, dat ging er vlot in! Wij kwamen hier vooral het leven vieren.” Britt moest veel te vroeg afscheid nemen van haar boezemvriend Marc Van Eeghem. Hij stierf op 57-jarige leeftijd aan prostaatkanker. “Ik vond het in het begin heel moeilijk om terug naar hier te komen. Maar het is wel altijd een positieve plek gebleven. Ik koester dat. Wij spreken hier nog vaak af met vrienden die Marc gekend hebben, of als hij jarig is. In december is het drie jaar geleden dat hij overleden is. Ik ga fruits de mer eten om hem te herdenken", vertelt Britt.

Gemis  

“Ik heb hem kei hard gemist toen mijn zoon geboren is. Dat gemis gaat altijd blijven op die heel belangrijke momenten, als ik bijvoorbeeld met mijn lief ga trouwen. Ja, ik kan dat niet delen met hem, dat doet zeer. Hij zou zo trots geweest zijn. Overlopen van fierheid ook”, vertelt Britt. Anja vraagt zich af of haar lief Frederik dat niet lastig vindt. “Je kan niet strijden met iemand die overleden is. Toen hij nog leefde waren mijn lief Frederik en hij twee handen op één buik. Ik vind dat ook ongelofelijk dat mijn lief die vriendschap altijd naar waarde heeft geschat. Hij is daar nooit tussen komen te staan. Hij zei letterlijk wanneer ik naar daar ging om te praten of voor hem te zorgen: ga, je moet dat nu doen. Hoe hij mijn hand de hele tijd heeft vastgehouden toen Marc gestorven is, zo zijn er maar weinig hoor. Ik ben met mijn gat in de megavette roomboter gevallen met mijn lief.”  

Compagnon de route  

Maar Marc was niet dé man van haar leven. “Hij was mijn compagnon de route. Mijn lief ook hé. Maar Marc en ik... Wij waren een goed koppel maar het had geen toekomst. Toen hij ziek werd, zei hij: je bent twintig jaar jonger dan ik. Ga en geniet kei hard van je leven. Daar is een hechte vriendschap uit ontstaan. Dat is moeilijk te begrijpen voor veel mensen. Wij deelden eigenlijk het leven. We waren gewoon de beste beste vrienden. En ja, de nieuwe liefdes, die moesten altijd langs Marc passeren en omgekeerd. Dat is voor niemand evident geweest, behalve voor mijn lief nu. De deur van Marc stond direct wagenwijd open. Die zag meteen: jij bent zo een goed lief voor mijn maatje.”

"Rouwen is een vies beestje"

Anja vraagt zich af of Britt soms nog een bezoekje brengt aan zijn graf. “Ik ben niet zo iemand van kerkhoven. Marc is gecremeerd, maar ik ben daar nog nooit geweest. Ik voel de schaamte wel als ik dat nu zo zeg. Maar er staat een heel groot portret van hem, getrokken door Stephan Vanfleteren, naast mijn koffiemachine. Elke dag zeg ik ‘goeiemorgen Marckie’. Zo een rouwproces, ik vond dat heel heftig. Rouwen is een vies beestje. Iedereen zei altijd: je moet dat loslaten. Maar ik ben erachter gekomen, je moet een overledene niet loslaten maar anders leren vasthouden. Dat is dé truc. Ik doe dat en neem hem elke dag mee, natuurlijk mis ik hem elke dag.”