Delphine Lecompte: "Mijn grootste angst is misschien dat ik het verkeerde leven leid"

Delphine haar liefdesleven is ingewikkeld. "Ik logeer bij de oude kruisboogschutter Omer, die vergezelt mij naar literaire activiteiten en voordrachten. Maar mijn geliefde is eigenlijk de voormalige vrachtwagenchauffeur, Frank. Bij Omer is het meer geborgenheid en veiligheid, bij Frank is het meer rock and roll en kameraadschap.” Maar samen met zijn drie aan aan tafel zitten, dat zal niet snel gebeuren. “Die twee haten elkaar (lacht)! Frank, de vrachtwagenchauffeur is heel wild en rebels. Hij leeft voor de smerige rock and roll en de pintjes. En Omer hecht veel belang aan prestige, aan wat de mensen van hem zullen denken. Maar ik zie ze alle twee heel graag!”

Moeder worden

“Omer is 88 jaar, hij is dus 45 jaar ouder dan mezelf, ik was 25 toen ik Omer leerde kennen. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ik haar vertelde over onze ontmoeting. Ik denk dat ze toen nog ergens de hoop koesterde dat ik een normaal, fatsoenlijk burgerlijk leven zou leiden. Dat ik ooit zou trouwen en zij grootmoeder zou worden. Misschien is dat wel mijn grootste mislukking, dat ik geen moeder ben geworden. Maar het is eigenlijk goed dat het niet gebeurd is. Ik zou het te veel zien als een manier waarop ik ‘gered’ zou worden, of als een een tweede kans om dingen opnieuw te beleven. Misschien zag ik het ook te veel als een manier om niet alleen te zijn, wat een heel slechte en egoïstische reden zou zijn om een kind op de wereld te zetten.”

Liefde voor literatuur

“Ik heb kunstsecundair onderwijs gevolgd, die school is wel mijn redding geweest. Ik was daar vaak van 7 uur ‘s ochtends tot 20 uur ‘s avonds. De rare kant van mijn persoonlijkheid werd daar gewaardeerd. Ik voelde me er thuis.” Delphine zou later niets artistieks gaan doen, ze studeerde voor vertaler tolk. “De literatuur was altijd mijn grote liefde. Russische literatuur als puber... Maar ik heb het niet afgewerkt. Vermoedelijk heb ik een psychose meegemaakt in mijn tweede jaar. Ik was er het eerste jaar met glans door, maar ben dan in het tweede jaar mijn pedalen verloren. Ik ging plots ‘s nachts rondzwerven in Gent, had wonderlijke ontmoetingen, maar ik ben dan gecrasht en werd toen opgenomen.”  

Bipolaire stoornis

Delphine heeft een bipolaire stoornis: “Dat gaat van grote euforie, onverklaarbaar eigenlijk, naar bijna suïcidale somberte. Die extremen zijn toen begonnen in dat tweede jaar hogere studies. Ik kan bijvoorbeeld grote verbanden leggen of een grotere betekenis toekennen aan voor andere mensen banale dingen, zoals bijvoorbeeld nummerplaten of cijfers.”

Toch vindt ze het ook moeilijk om medicatie te nemen: “Het is de continue afweging voor mijn schrijven. Wil ik vreugdeloos en vlak zijn of wil ik die woestheid ervaren, maar ook het lijden dat erbij komt kijken?” Als kind had Delphine ook last van dwangrituelen: “Als ik bijvoorbeeld een e-mail moet verzenden en het is 17uur 38 minuten, dan moet ik wachten tot het 39 minuten  is. Of bijvoorbeeld als kind moest ik de lichtschakelaar 9 keer aan en uit zetten.”

Literair succes

“Als klein meisje schreef ik veel, ik maakte ook tekeningen en stripverhalen. Maar het is pas na de psychiatrie, toen ik in een grootwarenhuis werkte dat ik besefte dat het geen werk was waar ik mijn spirituele of intellectuele voldoening kon uit halen. Ook al had ik fantastische collega’s en was die structuur op mijn twintigste iets wat ik nodig had, voelde ik me eenzaam. Ik ben dan beginnen schrijven, maar ik wist ook niet dat er een circuit bestond. Ik vond mijn werk eigenlijk ook niet goed genoeg, ik genoot puur van het schrijven zelf. Ik ben lang niet ambitieus geweest. Het is altijd ingewikkeld bij mij: ik heb soms een soort van hoogmoed over wat ik schrijf, daarna vind ik het ook compleet waardeloos.”

Opname drankgebruik

“Mijn grootste angst is misschien dat ik het verkeerde leven leid. Ik heb ook schrik voor de toekomst, om op straat te belanden. Soms kan ik ook wat lastig worden op het drankmisbruik van Frank. Hij drinkt nog altijd, maar ik niet meer. Het geluid van het blikje bier klinkt soms zo verleidelijk.”

Het is ondertussen al 9 maanden geleden dat Delphine nog alcohol gedronken heeft. “Als ik nu één pintje drink, dan is het gedaan. Ik zou een paar weken gematigd kunnen drinken, maar dan zou het weer escaleren. Het extreme drinken is eigenlijk begonnen met een onbeantwoorde liefde op een homoseksuele dichter, een ontzettend intelligent en mysterieuze man die ik in 2018 in Nederland ontmoet heb.” Delphine werd hartstochtelijk verliefd, met soms krankzinnige vormen. “Ik was zo wanhopig en verdrietig, ik ben bijna suïcidaal beginnen drinken en heb toen besloten om mezelf te laten opnemen om te ontwennen. Ik maakte al twee alcoholvergiftigingen mee, dus ik denk niet dat ik per se schrik heb van de dood. Maar ik heb wel schrik om misschien in het hiernamaals aan de tand gevoeld te worden."