Leen Dendievel over het vroege verlies van haar papa: "Ik was toen al een oude ziel in een kinderlijf"

"Mijn papa is heel onverwachts gestorven aan een hartaderbreuk, terwijl hij op de fiets zat", vertelt Leen. Ze herinnert zich het moment nog goed. "Het was een zondagavond. We waren eigenlijk toevallig allemaal thuis. Mijn oudste broer was een dag vroeger uit vakantie teruggekomen, en ik had besloten dat ik die zondagavond thuis ging blijven, omdat ik naar een eindwerk van iemand wou gaan kijken. Ik ging eigenlijk brossen. En mijn jongste broer woonde nog thuis. Ik vind het echt héél straf dat wij toen allemaal thuis waren..." 

"Ik stel mij nu pas de vraag hoe mijn papa echt was"

"Ik was 19 toen mijn papa stierf. Dat is al oud genoeg om zelf al volwassen te zijn, maar te jong om je vader al ten volle te hebben gekend. Ik stel mij nu pas de vragen, hoe was hij echt? Wat heb ik van hem? Hoe zou hij op iets gereageerd hebben? Als kind en daarna als puber ben je te veel met jezelf en je eigen ontwikkeling bezig, en ben je niet bezig met wie je ouders echt zijn." Maar toch heeft het plotse verlies van haar vader Leen niet gedwongen om sneller volwassen te worden. "Ik was dat al, ik was een oude ziel in een kinderlijf."

Het doet haar ook wel stilstaan bij haar eigen levenseinde. "Ik ben zelf wel bang dat het licht uitgaat, en vooral dat het te vroeg gebeurt. Want ik heb nog vanalles te doen. Het liefst wil ik dat het in mijn bed gebeurt, met een donsdeken over mij, met de mensen die ik graag zie rondom mij", besluit Leen.