de madammen
San-Ho en Debora werden geadopteerd: "Het belang van het kind moet altijd op de eerste plaats komen, niet dat van ouders die graag een kind willen"
ma 25 jan. - 1:50
Adoptie is sowieso voor elk geadopteerd kind en voor elk adoptiegezin een eigen weg. Maar volgens Debora Mattys vind je toch dezelfde worstelingen en emoties terug bij heel wat mensen die geadopteerd zijn. "In mijn achterhoofd heb ik nog altijd het gevoel dat ik ben weggegeven. Ben ik het wel waard om te leven? Mag ik er wel zijn? Dat zijn vragen waar ik heel vaak mee zit." Ze merkt dat je twee grote groepen hebt bij geadopteerde kinderen. "Je hebt pleasers of rebellen. Ik ben een pleaser. Ik wil behagen. Ik wil een goeie werknemer zijn, een goeie mama, en een goeie partner. Maar daardoor ga ik vaak over mijn grens. Waardoor ik ongeveer elk jaar wel een weekje out ben."
Een extreem eenzaamheidsgevoel komt ook vaak terug. "Ik heb een heel warm gezin. Een fijne man en twee kinderen. Maar ik kan mij soms heel alleen voelen. Volgens mij komt dat doordat ik als baby plots ben weggerukt van mijn biologische kant. Daardoor heb ik niets van herkenning meegekregen. Geen geluiden, geen voeding, geen aanraking. En dat is op 'mijn printplaat' geschreven.
Wij zijn blij met de kansen die we gekregen hebben, maar ik weet niet of we daar dankbaar voor moeten zijn.
Er schort iets aan het systeem
San-ho werd als 3-jarige geadopteerd, kwam bij een slecht adoptiegezin terecht. " In de jaren 70 en 80 zijn heel veel Koreaanse kinderen geadopteerd. Hier in België, maar ook in de rest van de wereld. Ik ben er één van. Ik heb het geluk van twee keer geadopteerd te zijn, zeg ik soms sarcastisch. In het eerste gezin ben ik 7 maanden gebleven. Maar daar paste ik niet in het plaatje denk ik. De tweede keer kwam ik bij een alleenstaande vrouw terecht waar al twee geadopteerde Koreaanse meisjes woonden. Die vrouw was eigenlijk niet geschikt om kinderen op te voeden, laat staan om geadopteerde kinderen op te voeden. Daar komen nog meer dingen bij kijken."
Er was toen dus duidelijk iets mis aan het adoptiesysteem. Maar volgens San-ho schort er nog heel wat aan de organisatie van adoptie. "Er valt heel veel te zeggen voor en tegen adoptie. Adoptie is bijvoorbeeld ook een economisch gegeven. Een spel van vraag en aanbod waar, laten we eerlijk zijn, internationale organisaties geld aan verdienen. En dat klopt niet. Adoptie is in het leven geroepen om kinderen ouders te geven. Het mag niet het omgekeerde zijn: ouders die geen kinderen kunnen krijgen een kind geven. Het belang van het kind moet altijd op de eerste plaats komen."
Adoptie is een spel van vraag en aanbod waar internationale organisaties geld aan verdienen.
Geen pleidooi tegen adoptie
Het boek '#HetGevoelGeadopteerd' van San-Ho en coauteur Pia Dejonckheere heeft een dubbele insteek. "We willen de drempel voor geadopteerden verlagen om over hun problemen te praten. Maar het is ook een wake-up call aan beleidsmakers en alle betrokkenen in het adoptiesysteem om de kant van de geadopteerde te bekijken en daar in het beleid ook rekening mee te houden."
Je kiest er uiteindelijk zelf niet voor om geadopteerd te worden, benadrukt Debora. "Het is een cliché: adoptiekinderen moeten dankbaar zijn. Wij zijn blij met de kansen die we gekregen hebben, maar ik weet niet of we daar dankbaar voor moeten zijn. Ook voor heel wat biologische ouders was adoptie trouwens geen eigen keuze. In de jaren 60, 70 en 80 zijn in België ook heel wat kinderen afgestaan onder druk van familie omdat de moeder bijvoorbeeld te jong was."
