Tina Maerevoet over de euthanasie van haar vader: "Ik zei dat ik hem een sterke beer vond. Ik wilde dat hij dat wist"

De vader van Tina stierf aan longvlieskanker na de gevolgen van asbest. 14 maanden na de diagnose was hij er niet meer, hij koos voor euthanasie. "Dat was moeilijk, intens en heel zwaar, maar het was vooral heel zwaar voor hem. Hij kon het psychisch moeilijk een plaats geven. Ik zou ook niet weten wat te doen als je binnen dit en een half jaar gaat sterven. Ik zou ook de moed niet hebben om al mijn stoutste dromen nog waar te maken. Ik bewonder het als je dat wél kan, maar hij zag dat niet zitten en wij konden hem er niet uithalen, met niks eigenlijk."

"Ik heb nooit een probleem gemaakt van de euthanasie. Mijn mama was eerst vol ongeloof, omdat hij het besliste op een moment dat hij nog redelijk oké was. Maar ik kan mensen die ik graag zie niet zien afzien, dus heb ik er nooit echt een probleem van gemaakt als dat zijn wens was."

"Onwezenlijk"

"Het was heel onwezenlijk. Ik was aan het werk op het Vakantiesalon toen de dokter thuis langskwam om het moment te bepalen van de euthanasie. Ik had mijn mama gevraagd om mij daarna direct te bellen. Ze wou dat eerst niet doen, want ze wou me niet van slag brengen. Maar ik wou het toch weten. En ze heeft me gebeld. Maandag om 13 u. zou het gebeuren. Ik heb mijn job gedaan, ik ben naar huis gereden, heb de deur van mijn appartement achter mij dicht getrokken, en ik besefte toen: ' als ik hier terugkom, is hij er niet meer'.  Dat is iets heel raars."

"We waren er alle drie bij, mijn mama, mijn zus en ik. Het maffe was dat de dokter mijn leeftijd had. Het was ook heel heftig om te zien, dat iemand zo jong dat moet doen. Ik denk dat het ook haar eerste keer was. De laatste woorden tegen mijn papa waren 'ge zijt een sterke beer', en toen antwoordde hij: 'dat weet ik nog zo niet.' Maar ik vond toch dat ik hem dat toch moest zeggen, dat ik dat vond."

Tina liet een tatoeage plaatsen als aandenken. "Hij tekende altijd iets spinnekopachtig op ons rapport. Nadat hij gestorven was, wou ik echt iets van hem hebben voor altijd. Zijn handtekening was altijd heel belangrijk, hij heeft daarmee ook zijn leven beslist. Het was voor mij wel symbolisch, hij heeft mij ook gemaakt, een kunstenaar zet ook altijd een handtekening onder zijn kunstwerk, mijn vader mocht dat ook bij mij doen dan."