Triene-Mie werd jarenlang psychisch mishandeld door haar man: "Het liep al fout op de eerste huwelijksnacht"

Het taboe rond partnergeweld is nog lang niet doorbroken. Daarom start op Canvas 'Als je eens wist', een nieuwe reeks van Hilde Van Mieghem. Dit keer zoekt ze slachtoffers van partnergeweld om dat onderwerp opnieuw actueler te maken. Er zijn veel vrouwen en mannen die het dagelijks ondergaan en die er niet over praten. Wat enorm moeilijk is in zo'n situatie. Dat weet Triene-Mie ook, daarom schreef ze samen met criminologe Anne Groenen het boek 'Als liefde overleven wordt - de vele gezichten van partnergeweld'. 

"Ik trouwde met mijn prins op het witte paard, althans dat dacht ik toch"

"Mijn verhaal begint toen ik 27 was", vertelt Triene-Mie. "Ik trouwde toen met mijn prins op het witte paard, althans dat dacht ik toch. Ik was toen nog maagd, omdat ik dat zelf wou. De eerste keer dat het goed fout liep, was eigenlijk al op de huwelijksnacht. De klus was op twee minuten geklaard en hij liet mij op het bed liggen terwijl hij ging douchen. Toen hij terug kwam, dacht ik dat hij me wel in zijn armen zou nemen, maar dat deed hij niet. Hij ging op het voeteinde van het bed zitten, zocht de afstandsbediening en zette het laatavondjournaal op. Dat was achteraf gezien de voorbode van wat nog zou komen."

"Ikzelf kwam uit een heel liefdevol gezin, waar mijn vader mijn moeder op handen droeg en omgekeerd ook. Er bestaat geen twijfel over het feit dat partnergeweld wordt overgezet van generatie op generatie, dat is gewoon zo. Maar ik wil alleen aantonen dat niemand immuun is voor partnergeweld, ook niet iemand die uit een evenwichtig, warm nest komt."

"Pas na twintig jaar had ik de moed om te vertrekken"

"Na een jaar wist ik al dat ik hem wou verlaten. Ik heb nooit blauwe plekken gehad, maar bij mij was het psychisch geweld, emotionele afpersing. Hij was als kind zelf weggeven, dus wou ik hem niet in de steek laten. Hij schommelde altijd tussen heel liefdevol gedrag en een zeer grote dreiging van geweld." 

"Pas na twintig jaar heb ik de moed gehad om te vertrekken. Als eerste heb ik iedereen op de hoogte gesteld, want heel die twintig jaar wist er niemand iets van mijn situatie. Ik ben toen voor het eerst hulp gaan zoeken bij zo veel mogelijk mensen: familie, vrienden, collega’s, buren, de huisdokter, en ik ben te rade gegaan bij een gespecialiseerde advocate. Samen hebben we een ontsnappingsplan opgesteld om veilig te kunnen vertrekken, want bij bij een pleger die achteraf spijt heeft, het geweld eigenlijk niet wil en hulp aanvaardt, is er altijd verbetering mogelijk, maar iemand die vindt dat het allemaal jouw schuld is, het geweld naar onder speelt en niets aan zijn probleem wil doen, zal niet veranderen, integendeel. Bij dit soort plegers wordt het geweld steeds erger en het enige wat je kan doen is vertrekken."

"Dan kondigde ik aan hem aan dat ik vond dat het niet goed ging en dat ik liever wou scheiden. Het eerstvolgende weekend heeft hij geprobeerd om mij te vergiftigen en kort nadat ik effectief vertrokken was, verwittigde zijn broer én zijn boezemvriend mij dat hij een huurmoordenaar op mij had afgestuurd. Hij wou zijn handen in onschuld wassen, want hij was zeer gelovig. Niet-fysiek geweld mondt dus heel vaak uit in fysiek geweld, het is meestal de voorloper ervan."

"Niemand kon mij helpen, want niemand wist ervan"

"Heel veel mensen denken dat vertrekken even simpel is als in een taxi instappen op weg naar een nieuw leven. Maar dat is het helemaal niet, slachtoffers hebben heel veel redenen om het niet te doen, zoals financiële afhankelijkheid, bang zijn om de kinderen te verliezen, of dat ze geen verblijfplaats hebben. Daarnaast gebruiken sommige plegers ook een hele reeks tactieken om je te manipuleren, je te isoleren, je te verwarren, of je emotioneel af te persen. Maar er zijn twee redenen die altijd terugkomen. Dat is schaamte en angst."

"Hoe langer we getrouwd waren, hoe beschaamder ik werd. Beschaamd omdat ik het al zo lang verdroeg en beschaamd omwille van zijn gedrag. Ik durfde zelfs aan mijn beste vriendinnen niet vertellen hoe hij mijn grenzen steeds verder had opgeschoven zonder dat ik het zelfs had gemerkt. Of dat hij het ene moment de fles wijn tegen de muur gooide en ’s avonds een liefdesbrief op mijn hoofdkussen legde. Ik praatte er gewoon niet over."

"Naast schaamte is er angst. De meeste slachtoffers zijn bang om over de problematiek te praten, want stel dat de pleger dat te weten komt, dan kunnen zijn of haar stoppen misschien wel doorslaan. Zo kon ook niemand mij helpen, want niemand was op de hoogte. Angst die je tegenhoudt om te vertrekken is trouwens niet zo vreemd, want dreigen met dodelijk geweld als je wil vertrekken is niet ongewoon. De meeste partnermoorden worden gepleegd op het moment dat het slachtoffer probeert te vertrekken. Dus zomaar vertrekken? Je MAG helemaal niet zomaar vertrekken!"

Praat erover

Er is één gouden regel om uit een situatie van partnergeweld te ontsnappen: praat erover met zo veel mogelijk mensen, ga naar je huisdokter of bel het gratis en anoniem hulpnummer 1712 en vertrek op een veilige manier... Zorg ervoor dat er zo veel mogelijk mensen op de hoogte zijn, want erover praten en het geweld kenbaar maken, doorbreekt zijn of haar macht over jou. Je moet weten dat stilte de ander z'n sterkste bondgenoot is, maar jouw grootste vijand. Doorbreek dus je stilte, praat erover en zoek hulp. Vandaag. Wacht niet tot het te laat is.

Nood aan een gesprek na het lezen van dit artikel? Bel 1712.