Bart Peeters: de eeuwige twijfelaar

“Dat is normaal, denk ik. Met je talenten word je geboren. Als je één duidelijk talent hebt, is het ook duidelijk wat je daarmee moet doen: je hebt een engelenstem en bent geboren om andermans liedjes te zingen, dan doe je dat natuurlijk. 

Ben je geboren als topspits en je bent niet bepaald ook getalenteerd als hersenchirurg bijvoorbeeld, is het ook duidelijk. Vanaf het moment dat heel je leven een meerkeuzeoptie is, wordt het ingewikkeld. En bij mij lagen de mogelijkheden altijd nogal gênant open,” legt Bart Peeters zijn twijfels uit.

Leeftijd

En zelfs als hij dan keuzes heeft gemaakt, is de creatieve duizendpoot zich altijd in vraag blijven stellen. Zo vond hij zich op zijn 25ste al ‘te oud’ om nog geloofwaardig popidolen te interviewen. Op vraag van de BRT heeft hij het toen toch nog een jaartje langer volgehouden. “Toen kon dat nog. Wikipedia bestond nog niet, en ik ben gewoon 2 jaar 25 geweest,” lacht Bart. 

Of toen hij zo vaak op televisie kwam, dat mensen er opmerkingen over begonnen maken. “Toen besloot ik: dat Nederlandse verhaal is er teveel aan.” Met The Radios stopte hij toen de band op een hoogtepunt stond, met internationaal succes en roem en succes. “Ik deed meisjes gillen, ik was fucking 34 jaar, ik had twee kinderen en ik stond in een leren broek te zingen. Ik geloofde mezelf niet meer,” legt hij die beslissing uit.

Het leven is wat je overkomt

Al wil hij een kanttekening plaatsen bij het woord beslissing. “Want de grote John Lennon zei het vroeger al: het leven is wat je overkomt als je andere plannen maakt.” En dat is zeker bij Bart Peeters het geval: de man die voorbestemd was voor een leven ‘in het lage struikgewas’, zoals hij het zelf noemt, en die willens nillens uitgroeide tot een grote ster in Vlaanderen, en de Knuffelbelg bij uitstek in Nederland.
 
Bart Peeters over het verlangen naar een discogriet, de kwetsbaarheid van het onoverwinnelijk wanen, en veel liefde voor muziek.