Karl Vannieuwkerke in De Rotonde: "Ik ben dol op kinderen"

"Ik heb nooit getwijfeld om vader te worden. Ik ben dol op kinderen. Mijn kinderen zijn heilig voor mij. Ze zijn nu met 3: Jef, Marte en Jack Odile. En ook al zit er 14 jaar tussen de tweede en de derde, die chemie tussen hen, dat is fantastisch, dat maakt mij heel blij." 
 
Toen hij zijn huidige partner leerde kennen, was het voor Karl geen punt dat zij eventueel kinderen zou willen. Eerder omgekeerd. "Ik had nog altijd een kinderwens. Toen we begonnen te daten, heb ik dan ook heel snel een berichtje gestuurd 'mocht je wakker liggen over het feit of ik nog kinderen wil, voor mij is dat zelfs geen vraag. Als jij kinderen wil, dan gaan we voor kinderen.' Ik zat daar helemaal niet mee in. Integendeel. Ik keek er naar uit."

"Bezig zijn met Jack Odile is een ongelooflijke verrijking voor mij. Wat ik wel onderschat heb - ik ga naar de 50  - is hoe vermoeiend het is om vaak uit je bed te moeten. Het eerste jaar was zwaar. Hij sliep niet goed, werd om de 3 à 4 uur wakker. Het heeft bijna 16 maanden geduurd voor hij doorsliep. En ja, dat kruipt wel in je kleren, ook al omdat je weinig tijd hebt om te rusten, door je job. Maar zelfs dat kan het geluk niet drukken."

"Ik heb altijd gezegd dat ik vier kinderen wou. Nu, op een bepaald moment heb je er twee en beslis je samen, dit is het. We hadden een jongen en een meisje, de koningswens was in vervulling gegaan. Bovendien kan ik mij inbeelden dat het een immense opdracht is om in een gezin met vier kinderen tussen pakweg 4 en 11 jaar alles in goede banen te leiden. En dat het heel wat organisatie vergt, al was het maar om een dagje met z'n allen naar de zee te gaan. Wij hebben nu de twee oudere kinderen die indien nodig al eens op hun kleine broertje kunnen passen als wij bijvoorbeeld 's avonds nog een meeting hebben. Dat is absoluut een luxe."

Karl vormt met zijn kinderen en zijn partner een nieuw samengesteld gezin. "Daar bestaat geen ideaal plaatje voor. Er zijn nu eenmaal gebruiken die je meepakt uit je vorig leven, dat geldt voor elke partner en voor de kinderen. En die gewoontes, die moeten samenklikken en dat kan soms tot spanningen leiden. Dat is onvermijdelijk. Het is dan kwestie van oplossingen te zoeken en ik denk dat dit ons tot nu toe wonderwel lukt." 

Telkens opnieuw aanpassen

"En binnenkort gaat de situatie opnieuw veranderen. Jef, de oudste, gaat volgend jaar verder studeren, op kot. Die zie je dan nog heel weinig, één keer om de twee weken een weekend. Binnen twee jaar gaat Marte dan ook op kot en dus ontstaat er telkens een nieuwe dynamiek aangezien twee van de drie kinderen nog amper thuis zullen zijn en de kleinste alleen achterblijft. Of misschien komt er nog eentje bij, wie weet. Het verhaal is nog niet helemaal geschreven."

Een nieuw samengesteld gezin met co-ouderschap is op zich sowieso heel dynamisch. "Elke week is het weer aanpassen en dat hakt er bij mij toch wel in. Telkens als ze weer vertrekken naar hun mama, heb ik toch wel een uurtje nodig om tot mezelf te komen. Ik heb ze graag rond mij, ook al zie ik ze soms niet. Het zijn pubers, hé. Die zitten op hun kamer en komen naar beneden om te eten. Maar je weet dat ze er zijn. Het is die aanwezigheid die telt."

Rustiger geworden

"Met de jaren ben ik wel rustiger geworden als vader. Toen Jef het in het begin van zijn humaniora een beetje liet hangen, kon ik heel boos worden. De scheldtirades van toen waren er soms echt wel over. Ik heb intussen geleerd dat positief stimuleren veel beter werkt dan enkel te focussen op de fouten. Sommige mensen benaderen anderen alleen op wat ze fout doen. Daar ben ik compleet van afgestapt. Als Jef vroeger goede punten had, of eens geholpen had in het huishouden, zei ik daar niets over. Ik vond dat niet meer dan normaal. Nu geef ik daar een complimentje over. Zo'n positieve benadering, het beklemtonen van wat goed is, werkt gewoon veel beter. Ik heb het ook geleerd in mijn voetbalacademie: het positieve benadrukken, geeft kinderen vleugels. Het zorgt ervoor dat ze zich extra gaan inzetten."