Karolien Debecker in De Rotonde: "Naast chemo ben ik ook op zoek gegaan naar alternatieve geneeswijzen"

"Ik was 17 toen ik regelmatig door mijn knie zakte. Ik sportte veel, dus ik dacht dat het een blessure zou zijn. Maar dat bleef maar duren en het begon steeds meer pijn te doen. We spreken over 1997, het was toen nog heel uitzonderlijk dat iemand van mijn leeftijd kanker kreeg. Er gebeurde een kijkoperatie, maar de chirurg zag niets. Pas na 9 maanden zoeken werd er een botscan genomen. Toen had mijn knie al de grootte van een voetbal en raakte ik al niet meer in mijn jeans. Botkanker. Ik was net aan mijn studie marketing begonnen, ik zat net in een nieuwe klas. Ik had heel grote plannen en moest eruit stappen."

"Mijn leven stond niet on hold, het ging net razendsnel. Ik kwam in een stroomversnelling terecht en werd op heel korte tijd volwassen. Ik moest denken aan dingen waar ik nooit aan had moeten denken en voelde me niet klaar om in dat leven te stappen, maar voelde ook geen connectie meer met mijn leeftijdsgenoten.  Het was eenzaam, ja. Maar dat was niet mijn grootste zorg. Pas als de chemo voorbij was en de amputatie achter de rug, en mijn verwerking kon beginnen: dan pas voelde ik die eenzaamheid. Dan pas kon ik denken: wat is er gebeurd?"

Vier keer kanker

"Ik ben drie keer hervallen, tussen mijn 18 en mijn 24 jaar. En dan maak je plannen. Ik wilde heel veel doen op een korte periode. Nu kan ik moeilijk beslissen, maar toen ging het wel om knopen door te hakken. Ik wilde zoveel doen. Ik wilde alleen gaan wonen, met de rugzak door Cuba trekken, op kot gaan. Ik wilde niet denken aan de eindigheid, ik wilde net een leven inhalen. Ik zag wat mijn leeftijdsgenoten deden: liefjes, uitgaan. Ik wilde dat ook."

"Toen ik voor de vierde keer ziek werd, zeiden de dokters me dat ze niet wisten of ze me nog chemo moesten geven, want dat het blijkbaar toch niet hielp. Op dat ogenblik had ik een tumor op mijn schouder die ze moesten wegsnijden. Maar ze vertelden me dat de tumor op zo'n lastige plek zat, dat de kans reëel was dat ze ook mijn arm zouden moeten amputeren. Toen dacht ik: dit stopt niet. Ik had al zoveel chemo achter de rug, ze konden we blijven snijden. De dokters vroegen zelf: wil je wel geopereerd worden? Ik vond dat een rare vraag, maar ik voelde dat ik het even in eigen handen moest nemen en kijken wat de rest me te bieden had. Ik wilde kijken wat de alternatieve geneeskunde te bieden had, bovenop de reguliere geneeskunde. Achteraf besef ik dat het om een vorm van controle ging. Maar ik had ook al veel gelezen en de chirurg vertelde me dat zij ook niet alles wisten, en dat de geneeskunde in volle ontwikkeling was. Mijn buikgevoel zei dat ik eens moest achter het hoekje gaan kijken, wat er daar was."

Twee maanden uitstel

"Dat was de allermoeilijkste beslissing in mijn leven. Stel ik de operatie uit, met de kans dat de tumor groeit en ik mijn arm kwijtraak? Of laat ik me nu opereren met de kans dat ik nooit weet wat de andere optie was? Ik heb twee maanden uitstel gevraagd aan de chirurg, en die heeft direct gezegd: 'als jij niet klaar bent voor de operatie, begin ik er niet aan.' Ik ben hem nog altijd heel dankbaar voor die woorden. Maar toen liep ik het ziekenhuis uit en dacht ik: 'wat nu?'. Ik ben in een wervelwind terechtgekomen van mensen die de grootste bullshit verkopen tot dingen die heel interessant waren en waar ik vandaag nog vragen bij heb. Na twee maanden ben ik terug gegaan en bleek de nieuwe scan beter dan de eerste. De chirurg zei ook dat de scàn beter gelukt was, dus dat we het nooit gaan weten of die alternatieve geneeskunde geholpen heeft. Maar ik werd geopereerd en ben wakker geworden mét mijn arm. Dat wist ik niet toen ik onder narcose ging. Ik ben lang op zoek gegaan naar antwoorden: wat heeft geholpen, wat niet. Maar nu heb ik er me bij neergelegd."

Of ik de periode van kanker uit mijn leven zou willen knippen? Da's een moeilijke. Ik denk het niet, want ik ben tevreden met wie ik geworden ben. Maar ik zou er wel nooit meer door willen gaan, en ook mijn omgeving niet."