Actrice Katrien De Ruysscher over het alcoholmisbruik van haar vader: "Vroeger schaamde ik me over de manier waarop hij overleden is"

"Ooit was ik al eens 3 maanden gestopt met alcohol", vertelt Katrien. "Ik had toen ervaren dat dat goed was voor mijn lichaam en geest. Mijn lijf was daar dankbaar voor. Maar daarna ben ik toch weer beginnen drinken."

Een tijdje later begon ze zich meer en meer vragen te stellen: "Hoe kan dat nu? Het is iets wat eigenlijk niet goed voor je is, en toch is het een deel van je leven!?"

Na het lezen van een boek begon ze ook anders naar alcohol te kijken. "Die eerste 3 maanden dat ik eens niet gedronken had, was ik heel gefocust op wat er niet was: 'Nu ga ik iets eten en ik kan niets drinken', of in de zomer: 'Ik zit op een terras en iedereen hier drinkt een glas rosé, en ik niet'...
In het boek 'Kiezen voor een nuchter leven' van Kobe Lecompte las ik dat je ook kan kijken naar wat er wél is, wat er in de plaats komt!"

Beter zonder alcohol

Katrien ervaart heel wat voordelen: "Om te beginnen: ik slaap veel beter nu. Dat is echt waar. Maar niet de eerste weken, want dan moet je lichaam wennen aan het minder drinken van alcohol. 
Ik vind ook dat ik positiever ben. Als je 's avonds wat te veel gedronken hebt, denk je de dag erna: 'Goh, waarom?' Dat is weg.
Ik voel me ook minder schuldig, dus mijn zelfliefde is daardoor wat groter geworden.
Ik ben meer gefocust en heb meer energie. Ik ben 's morgens frisser, maar 's avonds ook nog! Mijn uren tijdens de dag zijn veel waardevoller geworden."

Schaamte

"Ik vertel er nu heel makkelijk over, maar voor veel mensen is het niet zo'n makkelijk traject. Die hebben hulp nodig om niet te drinken!", beseft ze.

Haar vader stierf toen ze nog erg jong was, en dat had te maken met zijn alcoholgebruik. Katrien: "Moest mijn vader toen de weg naar hulp gevonden hebben, dan zou hij er misschien wel uitgekomen zijn. Daar rust nog altijd een taboe op. Er wordt nog altijd neerbuigend gekeken naar mensen met een alcoholverslaving. Ik denk dat we daar best wat milder mogen tegenover staan."

Met ouder te worden is ze ook zelf milder geworden naar haar vader toe: "Vroeger schaamde ik me over de manier waarop hij overleden is, en vond ik het moeilijk om erover te praten. Dat is nu niet meer zo. Ik durf er wel over praten. Het is een ziekte, en zo zouden we er ook meer moeten naar kijken, in plaats van te veroordelend te zijn."