ADHD: Stoornis, hip label of gewoon wat druk? Wat zijn de misverstanden en hoe ga je ermee om?

VRT-collega Inès Boukhalfa heeft ADHD. “Mijn brein werkt anders. Dat is niet altijd gemakkelijk voor mijn omgeving, maar ik kan er niets aan doen. De opmerking: Heb je je pilletje gepakt, kan ik niet meer horen!”, vertelt ze in de podcast 'Alles goed?' van Evy Gruyaert. Psychologe Séverine Van de Voorde geeft er extra uitleg: “Mensen met ADHD hebben andere behoeftes. Als we daaraan tegemoet komen, is er géén probleem.”

Diverse breinen

Wat is ADHD? Met die vraag opent Evy Gruyaert haar podcast. Séverine Van de Voorde geeft een duidelijke uitleg: “ADHD wordt op dit moment nog geclassificeerd als een stoornis. Maar misschien moeten we anders naar het woord ‘stoornis’ beginnen te kijken. Het woord lijkt me niet meer toepasselijk. We hebben allemaal diverse breinen en alles heeft zijn voor- en nadelen.”

Wat zijn de kenmerken waaraan voldaan moet worden om ADHD te hebben? “Het eerste kenmerk is concentratieproblemen hebben, dus snel afgeleid zijn. Het tweede hoofdkenmerk is overmatig bewegelijk zijn. Maar beide kenmerken komen niet altijd samen voor. We hebben mensen met enkel concentratieproblemen. We hebben mensen die interactief en impulsief zijn. Het grootste deel van de mensen met ADHD heeft beide hoofdkenmerken samen.”

"Ik kan hier niets aan doen"

Inès Boukhalfa bevestigt: “Stoornis zou willen bevestigen dat er iets mis is. Maar het is gewoon anders. Mijn brein werkt anders. Die switch in mentaliteit begin ik zeker te merken. Vroeger moest ik me verantwoorden voor mijn afwijkend gedrag. Ik was het kind dat niet kon stilzitten. Ik was het kind dat heel vaak in de gang stond op school. Ik kon gewoon niet vier uur lang stilzitten op een stoel. Ik kan dat nog altijd niet. Ik ben blij dat we die switch hebben gemaakt. Ik ben blij voor de kinderen die nu die diagnose gaan krijgen, zodat er op een andere manier naar hen wordt gekeken.”

"Je doet of bent niet normaal", die zin vaak horen, heeft een impact op een kind. Dat bevestigt Inès: “Ik heb me heel lang niet begrepen gevoeld. Ik ben gewoon mezelf. Ik zag niet in wat ik fout deed. En toch… Wat ik deed was fout. Mijn gedrag werd als lastig gezien. Ik stak erbovenuit. Dat is niet fijn. Nog altijd niet. Soms spreken mensen me hier nog op aan. Dan denk ik: “Wacht even, ik kan hier ook wel niets aan doen.”