Andy Peelman: “Mijn bouw woog op mij, mijn relatie en mijn mentale gezondheid”
zo 2 feb. - 8:00
Voor Andy is een thuis een plek waar hij volledig zichzelf kan en mag zijn: “Dat vind ik het belangrijkste. Ik probeer altijd en overal te zijn wie ik ben. Als mensen dat niet leuk vinden, moeten ze me niet vragen of op bezoek komen. Dan scheiden onze wegen. Het leven is te kort om me te omringen met mensen die energie vragen of negativiteit meebrengen. Ik vind het heel belangrijk dat we de schaarse tijd die we hier maar hebben, doorbrengen met mensen die iets bijdragen aan mijn leven.”
Andy's moeder
Zo spendeert Andy veel tijd met zijn moeder: “Zij heeft altijd voor mij gezorgd. Tussen mijn zes en negen jaar zijn mijn ouders gescheiden, waardoor ik bij mijn moeder opgroeide. Wij hebben een heel speciale band. Nu woont ze op een kleine twintig minuten rijden, maar binnenkort komt ze dichter bij me wonen. Met de winkel verhuizen we en erboven bouw ik een appartementje voor haar, zo is ze altijd dicht bij. En is ze de conciërge van het gebouw. (lacht)”
Ik weet dat er een moment komt dat ik mijn moeder niet meer ga kunnen bellen. Je hebt het niet in de hand.
Vanaf zijn 15e ging Andy Peelman bijklussen: “Mijn moeder had een regel: de ene helft van wat je verdient, zet je op je spaarboekje. De andere helft mag je opdoen. Door haar heb ik de waarde van het geld leren waarderen. Niets is voor niets. Ik hoop dat ik mijn kinderen diezelfde waarde kan meegeven. Dat begint nu al bij hen niet mega te verwennen. Ook zij moeten vanaf wanneer de leeftijd er is, gaan bijklussen. Ik pak hen nu al mee naar de winkel om hen spelenderwijs dingen bij te leren. Ik hoop dat ze uit hunzelf willen beginnen werken. Maar het begint bij ons, wij mogen niet meteen alles geven. Dat was voor mijn moeder een stuk makkelijker. Zij had niets om te geven.”
“Ik probeer haar elke dag te bellen”, snikt Andy. “Ik weet dat er een moment komt dat ik mijn moeder niet meer ga kunnen bellen. Je hebt het niet in de hand. Ik ben heel bang van dingen die ik niet in de hand heb: mijn gezondheid, mijn kinderen of mijn vrouw die zouden vertrekken en de gezondheid van mijn moeder. Zolang mijn moeder gezegend is, is dat top. Maar we weten allemaal dat het snel kan omslaan. Maar hoe langer we van elkaar kunnen genieten, hoe beter. Ik kan ze uiteraard soms door een sleutelgat trekken, maar dat hebben we allemaal met onze moeder waarschijnlijk. We moeten alles veel beter kunnen relativeren. Vergeet de dingen die er niet toe doen.”
Ik hoop dat mijn kinderen uit zichzelf willen beginnen werken, maar het begint bij ons: wij mogen hen nu niet te hard verwennen.
Een thuis bouwen
“We zijn al twee jaar aan het bouwen”, vertelt Andy. “Dat is niet heel lang, maar uiteindelijk is het wel lang genoeg. We hebben heel veel malchance gehad met het weer en een aannemer die failliet ging tijdens de werken, wat heel veel negatieve energie met zich meebrengt. Het gaat dan over curatoren, deurwaarders, … Daar zit je niet op te wachten. Zoiets vreet energie. Je wenst het echt niemand toe. Het weegt op u, op je relatie, op je mentale gezondheid. Dat klinkt heel bombastisch, maar het is wel zo.”
Hij heeft echt aan alles gedacht in zijn nieuwe huis: een bijzonder koele berging, een bijzonder systeem om de vuile was te verzamelen en vooral een bijzonder toilet, mét afstandsbediening. Waarom heeft hij een app voor zijn toilet? Waarom hangen er zoveel televisies in huis? Is dit waar kleine Andy van droomde? En hoe anders is het leven van zijn kinderen nu dan dat van hem toen hij klein was? Andy Peelman met zijn hart op zijn tong in een nieuwe aflevering van ‘Als de muren kunnen praten’.
