als de muren konden praten
Ann Reymen: “Ik mis de nabijheid van mijn familie”
zo 30 jun. - 8:00
Het pronkstuk in huis is De Zetel: meer een enorme poef waar je met vier naast elkaar in kan liggen, met gestrekte benen, onder een dekentje. “En dan houden we elkaars hand vast”, vertelt Ann, die zich out als een echt gezelligheidsdier. En vooral graag thuis is, in de rust.
Maar er is nog een reden waarom Ann en Anja in de zetel zitten. De kamer van een van haar dochter ligt net boven de keuken, maar dat plafond is niet zo geluidwerend. "Mijn oudste dochter is erg gevoelig aan geluid. Als de buren hun hagen aan het scheren zijn, dan wordt zij helemaal gek. Dus ze doet het raam dicht, steekt oordoppen in en zet nog eens een hoofdtelefoon op om te kunnen studeren."
Anja Daems schuift aan bij Linde Merckpoel
Commune Reymen
Een familiemens ook. De rest van haar vroegere gezin – ouders en de gezinnen van haar twee zussen – wonen naast elkaar, in Limburg. “Da’s een commune,” lacht Ann. "Die kleinkinderen lopen daar door de moestuin van opa naar elkaar. En als er daar een conflict is, dan bellen zij afzonderlijk naar mij. Ik hoor het verhaal dan van drie kanten. Dus ik probeer wel een beetje de zalvende factor te zijn."
Ze mist het wel, die nabijheid van haar familie. "Ik vind dat wel jammer dat ik daar niet woon, maar dat is niet haalbaar met mijn werk. Als ik echt oud-oud-oud ben, zou ik wel met mijn zussen in één huis willen wonen en dan van ons te laten zorgen”, mijmert ze bij Anja.
