Annemie, weduwe van Johny Voners: "Hij was gewoon een warm mens, mijn soulmate"

"Elke morgen is er dat gemis dat je overvalt. Je doet je ogen open en hij ligt daar niet. En dan moet de dag nog beginnen. En het mag dan al een jaar zijn, toch lijkt het gisteren." 

"Op het laatste moment was de pijn niet te dragen. De vermoeidheid, de pijn, de angst, dat wilde hij niet meer. De dag van zijn euthanasie hebben wij 's namiddags nog gebabbeld. Hij vond het heel erg om mij achter te laten. Hij zei toen: 'Ik heb je leren kennen toen ik 57 was, jouw leeftijd nu en ik moet je nu achterlaten.' Hij had het daar moeilijk mee." 

Johny was eigenlijk anders dan de meeste mensen denken. "Hij was stil. Hij had iets jongensachtig. Hij kon soms kinderlijk blij zijn. Speels. Maar altijd met een vleugje melancholie. Voor sommige mensen leek hij misschien oppervlakkig, maar dat was hij niet. Hij was geen prater, dat klopt, maar met de juiste mensen kon hij wel honderduit praten en kon hij zijn ei kwijt. Hij was gewoon een warm mens."

"Als acteur heeft hij altijd gezegd dat hij hoopt dat de mensen hem voor meer zullen herinneren dan enkel en alleen als Xavier in F.C. De Kampioenen. Hij heeft dat zeer graag gedaan. Maar hij was en kon veel meer."

Johny, de zanger

"Ik denk dat hij ook graag zou herinnerd worden als zanger. Zijn laatste optreden was op 9 februari. Als je denkt met hoeveel overgave, hoeveel kracht hij die voorstelling in de Minard nog heeft kunnen doen, ondanks de pijn en de vermoeidheid, het was indrukwekkend. Zo'n doorzettingsvermogen. Want toen wist hij al dat hij maar enkele weken meer had. Voor hem was dat optreden zijn afscheid. Ik was er zelf niet goed van. Ik heb ook niet kunnen kijken. Ik ben achter het podium gebleven en kon alleen maar huilen. Die kracht waarmee hij dit nog gedaan heeft, was zo mooi..."

Soulmate

Dat Johny de liefde van haar leven was, daar twijfelt Annemie geen moment aan. "Het veilige gevoel bij elkaar. Wij konden alles zeggen, we konden alles delen, wij konden rustig samen bij elkaar zijn. Wij genoten van gewoon samen thuis te zijn. Hij heeft ooit in een interview gezegd 'thuis doe ik niet veel. Het liefste wat ik doe is naar mijn Annemieke kijken als ze een boek aan het lezen is'. Hij was echt mijn soulmate, en omgekeerd. Er zijn zoveel mensen die in heel hun leven hun soulmate niet vinden, ik ben dus dankbaar dat ik die wel heb mogen vinden."

"In zijn afscheidsbrief heeft hij geschreven: 'Jouw vrienden en mijn vrienden zullen je dragen zoals ik je altijd gedragen heb.' Af en toe lees ik die brief nog eens en denk, komaan Annemie, we moeten voort."