Bewoners opvangcentrum Westakkers organiseren zelf opendeurdag

Op het voormalige militaire domein Westakkers verblijven zo’n 450 bewoners met meer dan 50 verschillende nationaliteiten in een opvangcentrum. De bewoners wachten daar tot hun verzoek tot internationale bescherming is goedgekeurd. Vrijdagnamiddag opent het vluchtelingenopvangcentrum de deuren om zo bezoekers te laten zien hoe het leven daar gaat. Bijzonder is dat de bewoners de dag voor een stuk zelf georganiseerd hebben.

Talenten

“We hebben geprobeerd om de bewoners zoveel mogelijk te betrekken bij de organisatie van de opendeurdag”, vertelt integratiemedewerker Franciska Aelbrecht. “We doen ook beroep op hun talenten, want er zit hier wel wat talent. Op de opendeurdag komt komt er een band spelen, de vrouwenwerking heeft geholpen met de salades, de mannen maken thee, er zullen verschillende bewoners een dansvoorstelling geven, je kan je naam schrijven in het Arabisch en nog zoveel meer.”

Activiteiten

Tijdens de opendeurdag zullen bezoekers ook een rondleiding krijgen op het domein. “We hebben verschillende gebouwen op het domein staan”, gaat Franciska Aelbrecht verder. “Zo hebben we een blok waar de alleenstaande mannen slapen, een blok voor gezinnen, een blok met douches, een eetruimte en ook een blok waar we activiteiten organiseren. Zo zijn er vrijwilligers die hier af en toe Nederlandse les komen geven en hebben we bijvoorbeeld ook een huiswerkklas.”

Ergens naast het volleybalveld staat ook een groot kippenhok: “Het kippenhok is in elkaar gezet door een bewoner die heel gepassioneerd is door de natuur. Hij heeft hier trouwens ook zelf een moestuin gemaakt.”

Veerkracht

Franciska Aelbrecht werkt nu een jaar als integratiemedewerker bij Westakkers en heeft in die tijd vooral gezien hoeveel veerkracht de bewoners hebben: “Mensen die hier wonen hebben heel veel meegemaakt, maar ze zetten altijd door. Soms is het wel een uitdaging om de zware verhalen los te laten en niet mee naar huis te nemen. Je krijgt ook wel echt een band met de mensen die hier wonen. Ik heb soms het gevoel dat ik in een klein dorp werk.”

Samenleven

“Het is wel een uitdaging om hier te leven”, zegt Franciska Aelbrecht nog. “Je woont hier ten slotte met heel veel nationaliteiten op een klein gebied en alle mensen die hier verblijven wachten de hele tijd. Op dit moment duurt het vrij lang voor er beslissingen worden genomen. Soms moeten mensen hier wel langer dan een jaar blijven. Als mensen dan een positieve beslissing hebben gekregen, dan zie je dat er veel gedeelde vreugde is. Ik denk dat er hier heel veel vriendschappen ontstaan.”