Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Doe mee

Ik lees graag uit

  • Antwerpen

mis niets!

radio2 top2000

winwin

aha

radio2 stelt voor

test je kennis

Björn Soenens gaat door: "Ik neem afscheid van de tijdelijke afgrond voor mij"

spotlight

za 27 mei - 5:00

Björn Soenens vertelde in zijn wekelijkse column over zijn strijd tegen kanker. Na dit alles heeft hij nog steeds vertrouwen in onze geneeskunde. Björn neemt afscheid van zijn kankerverhaal: “Terug naar het vroegere leven met de nodige angst en hoop. Weer leren leven en hopen dat alles wel goed komt."
Björn Soenens
© VRT

Hoe akelig een kankerverdict ook is, ik heb me nooit minder eenzaam gevoeld dan in de voorbije weken. De ergste vorm van eenzaamheid is wantrouwen. De voorbije periode bulkte paradoxaal genoeg van het vertrouwen: vertrouwen in de goede afloop, vertrouwen in de medemens, vertrouwen in de geneeskunde, maar het parcours was hobbelig.

“Na de operatie werd ik wakker in een ander lijf”

Op 20 april, de ochtend na mijn operatie, werd ik wakker met een ander lijf. Ik heb voor eeuwig een ander lijf. "Dat is het vreemde", schreef een vriendin van mij. Terecht. En ik stond er lang niet bij stil. Ik ging het ziekenhuis binnen als een gezonde man zonder symptomen, maar met een tumor. En ik kwam buiten als een half kreupele, een half uitgewiste. Zonder tumor, maar gehavend, gedeukt en een beetje verhakkeld.

Ik voelde me na de operatie als een vergeelde pagina in een vermomd boek. Natuurlijk was dat maar schijn. Ik kwam uit het ziekenhuis zonder tumor, met een derde van een long minder, met doorgesneden zenuwen en spieren, met een long die zich moet aanpassen in haar nieuwe omvang, maar een long zonder kanker.

Het woord ‘kanker’ wordt al te vaak omhuld met een dekentje van discreet stilzwijgen. Doodzwijgen.

— Björn Soenens

Een reusachtige mentale impact 

Het lichaam wordt danig op de proef gesteld. Het herstel is verbazingwekkend snel gegaan. Ook al kan ik nog veel dingen nog niet helemaal op de vertrouwde volle kracht.

Mentaal voel ik me bij momenten een sentimentele slappeling. De mentale impact van kanker is reusachtig. Dat weet je allemaal niet voor je het ziekenhuis binnengaat. Over kanker wordt vaak de kop in het zand gestoken. Mensen zijn bang om erover te praten. Hun goed recht. Het woord ‘kanker’ wordt al te vaak omhuld met een dekentje van discreet stilzwijgen. Doodzwijgen.

Er hangt ook een zweem van dood en noodlot aan. Ik ben van de school die alles open en bloot wil meedelen, zonder schroom. Dat is een keuze. Ik verwachtte dat ook van mijn dokters: geen schroom en openhartigheid. Ik had in dat opzicht een schitterende chirurg: dokter Liesbeth Desender, professor aan het UZ in Gent. Tovenares met het operatiemes. Een topdokter.

Een magisch chirurg

Liesbeth Desender is een magisch chirurg. Helder in communicatie, empathisch, ontzettend bekwaam en bescheiden. Een oncologische longchirurg. Alles deed ze minimaal invasief. Vroeger moest men voor mijn soort operatie je hele borstkas opengooien en enorme trauma’s aanrichten. Grote wonden. Het herstel toen was moeizaam, traag en zeer pijnlijk. De wetenschap van vandaag is soms wonderlijk. Om mijn longkwab weg te halen, was de incisie, die dokter Desender maakte, niet breder dan een centimeter of vijf en een half. Zo’n 15 centimeter onder de oksel. Je ziet het nog amper nu. Wonderlijk.

Door die hele kleine snee ging een cameraatje naar binnen voor een kijkoperatie. Een longkwab werd eruit gesneden, inclusief de tumor, en ging door die kleine snee tussen de ribben naar buiten. Onvoorstelbaar als je erbij stilstaat.

Alles wat ik wilde zeggen over hoe het was en is, om ziek te zijn, om kanker te hebben, is nu gezegd. 

"Als je een regenboog wil, moet je de regen erbij nemen"

Na de operatie blijf je met een soort buis, een drain, zitten van 30 centimeter in je long die uit je lichaam wordt afgevoerd met pleuravocht om te checken of er geen lucht uit je long ontsnapt, nadat ze bij het weghalen van een stuk long, is dicht geniet.

Die afvoerbuis is pijnlijk, maar noodzakelijk. U kent de uitdrukking: als je een regenboog wil, dan moet je ook de regen erbij nemen. Nog geen vijftien uur na de operatie, van 3,5 uur lang, kreeg ik al bezoek van de kinesist om weer diep te leren inademen met de verkleinde long. Om al rond te stappen op de gang en om op de hometrainer te fietsen. Revalidatie in volle actie. Geen tijdverlies.

Het afscheid

Na vier dagen verliet ik al het ziekenhuis. Dokter Desender en haar team verrichten kleine wonderen. Dokter Liesbeth heeft mijn leven gered. Ik heb het haar ook meegedeeld. Ze keek schuchter naar de grond en bloosde een beetje. Ze moest naar de volgende operatie, zei ze. Ik probeer me intussen te redden door contact met veel medemensen. Door mooie boeken te lezen, omringd door schoonheid thuis en elders. Ik neem afscheid van de tijdelijke afgrond voor mij.

Hier neem ik ook afscheid van mijn kankerkroniek. Volgende week vlieg ik terug naar Amerika, naar mijn woonplaats in New York. Het is tijd.

Mijn kleine revolutie is afgedraaid. ‘Ik ben niet langer van het land, ik ben meer van het water’, schreef de dichter Lucebert. Mijn kleine, mooie, ritselende revolutie is afgedraaid. Terug naar het vroegere leven met de nodige angst en hoop. Weer leren leven en hopen dat alles wel goed komt. In de schaduw van de loerende dood bestaat meer eerlijkheid.

Alles wat ik wilde zeggen over hoe het was en is, om ziek te zijn, om kanker te hebben, is nu gezegd. Vanaf 11 juni, vertel ik u weer over het reilen en zeilen in Amerika. Kanker is een deel van mij geweest en zal het voor altijd blijven. Maar nu ga ik er wel over zwijgen en dit even allemaal verwerken. Zorg intussen zeer goed voor mekaar, zolang het kan.

Björn, to be alive.

Meer zoals dit...

Blijf op de hoogte

Niets missen van radio2? Schrijf je in op de nieuwsbrief en volg ons op facebook en instagram!

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet