Björn Soenens gaat door: "Kanker krijgen, heeft me geleerd dat ik een optimist ben"

"Door Covid moest ik naar het ziekenhuis in Brooklyn. Ze dachten dat ik een beroerte kreeg, wat gelukkig niet waar was. Bij toeval ontdekten ze daar een verdachte plek op mijn rechterlong, helemaal bovenaan. Vroeg, zodat ze wellicht – ze, de dokters – mijn leven kunnen redden.

Sindsdien, sinds een dag of tien, is het leven heel raar. Een schuif af van gevoelens. Ik heb nooit zulke lieve dingen gehoord, gelezen of vernomen van mensen die ik soms amper ken. Of van mensen die ik niet ken of van bekende of onbekende collega’s of oude en nieuwe vrienden die weer opduiken. De meeste mensen deugen ontzettend heb ik gemerkt. Hoe raar dat ook klinkt: mijn kanker maakt me blij en opgewekt over al die uitingen van liefde, genegenheid en vriendschap. Ik heb nooit zoveel sympathie gevoeld."

"Kanker krijgen heeft me ook nu pas geleerd dat ik in feite een enorme optimist ben. Het lukt me niet om somber te zijn of neerslachtig of ongelovig over de toekomst. Ik heb beslist: ook humor over de tumor. Alles is nu intenser, dieper, echter, zonder bullshit. De liefde regeert. Ik moet denken aan mijn twee volwassen kinderen Gilles en Hannah. Gilles is net vandaag, 28 jaar geworden. Hannah is bijna 26. Beiden van hun ouders, kregen al kanker. Ze weten hoe het leven ferme lappen kan uitdelen. Hun moeder zei tegen mij: het mooiste wat we de kinderen kunnen geven is om optimistisch te zijn en positief. Geen zuurpruim of levende klaagmuur worden.

Het enige dat ik dus kan doen, is doorgaan. We zullen dus doorgaan, als niemand meer verwacht dat we weer doorgaan. We zullen doorgaan.

Tot volgende week, en zorg ondertussen goed voor elkaar. Wees lief, zolang er nog tijd is."

Heb je zelf een vraag over kanker? Lees hier verder

Beluister het in Björns eigen woorden