Björn Soenens gaat door: "Nooit heb ik meer gehouden van zo’n onnozel waterijsje"
björn soenens gaat door
za 29 apr. - 3:00
Het was een rare verjaardag deze week. “Een nieuw begin”, zei mijn dochter, “om weer te kunnen galmen en galmen.”
Door kanker weet ik wat echte liefde is. Het echte leven en echte liefde zijn een reservoir aan nieuwe herinneringen maken. Nooit de groet vergeten in het ziekenhuis toen ik wakker werd na mijn kankeroperatie. Het gordijn in de recovery ging open, en aan de overkant zag ik een man. Met het hoofd omzwachteld na een operatie van een hersentumor. Hij zwaaide naar mij. Ik zwaaide ogenblikkelijk terug. Een woordeloos, groot gebaar. Tranen welden op.
"Ik voel me vaak de externe waarnemer van mijn eigen leven"
Even later leed ik nogal grote pijnen. Een uur of twee na de grote operatie, waarbij mijn, door een longtumor aangetaste, bovenste rechterlongkwab was weggehaald. Een dokter zette een blokje, een soort extra verdoving, zoals bij een epidurale verdoving. In die golf van pijn, voelde ik iemand heel zachtjes strelen op mijn arm en mijn hand. Ik keek op, klaar om het lieve gebaar van troost te beantwoorden met een felle kus op de mond. Ik dacht: wat is mijn vrouw toch lief. Maar mijn vrouw, Emma, mocht me toen nog niet zien, net na de operatie. Het was een verpleegster die me had gestreeld. Ook dat overweldigend gebaar zal ik nooit vergeten.
Ook het waterijsje niet, dat ik even later kreeg, toen mijn droge mond een beetje verfrist moest worden. Nooit heb ik meer gehouden van zo’n onnozel waterijsje. Zoals ik ook moest huilen, toen mijn moeder me, zonder versagen, samen met mijn broer als eerste in het ziekenhuis opzocht veertien uur later. Ze heeft zelf onnoemelijke hordes overwonnen en een agressieve mondkanker overleefd. Elke dag belt ze me nu op om te checken hoe het gaat. Ze is weer op-en-top, voor de volle 100 procent, de zorgende moeder. Op haar 84ste. Ik ben weer haar jongste, zieke zoontje.
Een heel leven flitst aan me voorbij. De herinneringen komen als films voor mijn netvlies voorbijgesneld. Het is heftig allemaal. Ik voel me vaak de externe waarnemer, de antropoloog van mijn eigen leven. Soms helpt dat de boel helemaal te verwerken. De pijn was soms ondragelijk en dat had ik niet verwacht. Ik had het niet zien aankomen. Respect voor de mensen die vele jaren moeten leven met chronische pijn.
Je hoort en je hoopt dat je lucht genoeg krijgt.
De nachten zijn ook heel anders nu. Je hoort en je hoopt dat je lucht genoeg krijgt. Dat je niet versmacht of verdrinkt. Dat gevoel wanneer de longen voelen alsof er honderd keer met een honkbalknuppel op is geklopt. En de angst voor de dood is versmolten met de enorme drang om alles uit het leven te halen.
Tegelijk de overgave die ik voelde, net voor de operatie. Je laat jezelf los, berusten in je lot. Mijn zoon Gilles, zelf een chirurg in opleiding, die me nog wat lieve woorden toefluisterde op de operatietafel. Net voor de fentanylspuit mij overnam.
"Jezelf laten wassen door een vriendelijke onbekende. De schaamte overwinnen"
Het is zo’n enorme oefening, een controleverlies, jezelf laten wassen op je 55ste door een verpleger, omdat je het zelf niet kan op dat moment. Door alle drainages, infusen en draden op en in je lijf. In je blote flikker ligt je. Jezelf laten wassen door een vriendelijke onbekende. Overgaven. De schaamte overwinnen.
De bevrijding toen een afvoerbuis van zo’n 30 centimeter die uit mij en mijn long werd getrokken na de operatie. Een pijn die daardoor soms aanvoelt als iemand die staat te stampen op je borstkas. De rauwe aardsheid van je eigen pijn. Huilen na een moeilijke nacht en toch weten dat het herstel zo ontzettend snel gaat. Een dag na je longkankeroperatie al weer stappen en fietsen op een hometrainer. Ongelofelijk.
Leve de geneeskunde, maar vooral leve de zorg en de zorgwerkers. Ik hou van hen.
Tot volgende week, en vergeet niet. Zorg goed voor elkaar, zolang het kan.
Heb je zelf een vraag over kanker? Lees hier meer.
