Bruno Tobback, zoon van een monument in de politiek

Als tiener was Bruno overtuigd van twee zekerheden: hij zou nooit in de politiek stappen én hij zou nooit advocaat worden. En dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en wordt hij… inderdaad.

Als zoon van een monument in de Vlaamse politiek, heeft Bruno toch een heel gewone jeugd gehad. Zijn ouders werkten hard, hij werd warm opgevangen bij de beide grootouders – “het was meer een dorp dan een gezin waarin ik opgroeide” - maar voor hem was dat heel normaal.

Tijdens zijn studies rechten, overwoog Bruno even om te stoppen en te gaan studeren voor acteur. Vader Tobback overtuigde hem om toch eerst die studies af te maken. “Gelukkig. En zie, ik ben toch op het toneel beland. Het politieke toneel,” lacht Bruno.

Over het onderwerp liefde en kinderen is Bruno heel discreet. “Ik heb het geluk gehad om tot mijn 25^e uit het publieke leven gehouden te zijn door mijn ouders, en dan zelf te kunnen beslissen of ik dat publieke leven in wilde. Mijn naasten hebben niet gekozen voor mijn job.”

Bruno werd verliefd, trouwde,scheidde, en werd co-ouder. “Sinds mijn scheiding heb ik gemerkt dat ik een betere halftijdse vader ben dan een voltijdse.”

En dan moest het heikelste onderwerp nog komen: de laatste voorzittersverkiezingen van SP.a, waar Bruno het onderspit moest delven. Waarom ging hij die strijd aan, als hij wist dat de kans bijzonder klein was om te winnen? “Een kleine kans is ook een kans, en als je erin gelooft, moet je ervoor vechten.”

Bruno Tobback, de sfinx van de Wetstraat die helemaal geen sfinx blijkt te zijn, maar ook vader, vriend, bergbeklimmer…