BV’s over pesten: “Ik was een mollig kind met dikke brilglazen en acne. Dat was voldoende"

Clara Cleymans is een succesvolle actrice. Haar mooie rode haren zijn een troef. Maar in de lagere school was dat niet zo. “Ik was klein, wit en had dus een opvallende haarkleur. Dat was blijkbaar genoeg om het mikpunt te worden van pesterijen.” En die gingen ver. Clara werd bespuwd, haar schoenen werden gestolen en verstopt op de speelplaats. En ze werd buitengesloten door haar klasgroep. “Ken je dat? Je raapt al je moed bij mekaar en loopt op een groep af, maar vlak voor je er bent, sluit de kring. Dat was een vreselijk gevoel. Die eenzaamheid was zwaar om dragen.”

De pesterijen liepen door op de middelbare school. “Ik werd gepest om mijn uiterlijk, omdat ik er anders uitzag. De reden vond ik stom en ik kon het pestgedrag op dat punt wel relativeren. Ik vond die pesters ook gewoon zielig. Dat inzicht had ik wel. Wat ik pijnlijker vond, was dat ik geen aansluiting vond bij de groep. Nu, het is goed gekomen met mij. Maar je draagt het toch mee. Zo zal ik mezelf nooit echt mooi vinden.”

Liever een nobody dan een schietschijf

Ook Xavier Taveirne werd in het middelbaar gepest. “Ik was een mollig kind, met een bril met dikke glazen en ik had ook best wel wat acne. Op den duur begin je te denken: natuurlijk dat ze mij pesten. I had it coming, toch? Het is raar maar ik vond het toen minder erg dan wanneer ik er nu op terugkijk. Ik zat in die tijd ook op internaat en was altijd op mijn hoede voor een kwetsende opmerking."

De pesterijen hebben twee jaar geduurd. “Toen besloot ik dat het genoeg was en ben ik van me beginnen afbijten. Ik werd opstandig, zette een grote mond op, zelfs naar de leerkrachten toe. Dat hielp wel, maar het moet ook in je aard liggen natuurlijk om zo te reageren. Het werkt niet voor iedereen. Ik was nadien nog altijd een nobody op school, maar liever dat dan een schietschijf.”

Met blauwe plekken naar huis

Bij Mathias Vergels begon het pesten nadat hij opkwam voor een klasgenoot. “Wij waren met drie vrienden in de lagere school en één van ons werd gepest door een jongen van de klas. Ik nam het voor mijn vriend op natuurlijk. Maar toen hij uiteindelijk toch van school veranderde, keerde de pester zich tegen mij.” Mathias kwam regelmatig thuis met blauwe plekken. En omdat gesprekken met de directeur geen verandering brachten, is ook hij uiteindelijk naar een andere school overgestapt.

“Je draagt het wel mee. Niet dat ik er elke dag aan denk, maar het komt toch nog vaak in mijn gedachten. Ik kan andere slachtoffers van pestgedrag perfect begrijpen als ze zeggen nu minder vertrouwen te hebben in mensen. Het is voor mij al heel lang geleden, maar ik zal het nooit vergeten.”

Mathias liep een tijd geleden zijn pester van vroeger toevallig opnieuw tegen het lijf. “We hebben het min of meer bijgelegd. Die jongen zat vroeger blijkbaar in een moeilijke thuissituatie wat natuurlijk veel verklaart.”