Cathérine Vandoorne haalt herinneringen op aan sterrenchef Guy Vancauteren: "Hij is een icoon van de Belgische gastronomie en ik hoop dat hij het beseft heeft"

"Het moet halfweg de jaren ’90 zijn geweest toen wij mekaar voor het eerst ontmoetten. Ik maakte reportages voor het kookprogramma op Radio 2. Er werd mij door kenners ingefluisterd dat ik bij één van de beste chefs van België zou gaan." Cathérine Vandoorne maakte graag reportages in 't Laurierblad in Berlare. "Elke gelegenheid die zich voordeed om daar een reportage te maken, pakte ik met beide handen aan. De koffie stond altijd klaar, Guy maakte tijd voor me en liet me van alles proeven. Een wereld ging voor me open: hij leerde me om met eenvoudige 'truukjes', smaken op te tillen naar een hoger niveau. Ik doe nog altijd een beetje ‘fleur de sel’ op mijn gekarameliseerde appeltjes."

De eeuwige verteller 

"Guy was een graag geziene gast bij Radio 2: 'Van Bistro & Co', over 'KOOK' en bij 'De Madammen'. Hij was altijd bereid, maakte tijd en had de gave om iets heel eenvoudig uit te leggen. Guy kon uren verhalen vertellen. Verhalen over vroeger, over zijn kinderen, over het leven (dat hem trouwens niet heeft gespaard), over de harde leerschool die hij kreeg bij de grootste Franse chefs, verhalen over boeken die hij gelezen had. Hij citeerde in accentloos Frans flarden teksten uit chansons van Françoise Hardy, Brel en Renaud. Voor die laatste had hij een dikke boon. Waarschijnlijk omdat Renaud ook niet binnen de lijnen wilde kleuren en dikwijls zei wat niemand durfde te zeggen. Guy Van Cauteren had een klassieke leerschool gekregen. “Ik heb leren koken met solfège, niet met rock ’n roll’,  zei hij dikwijls, maar er zat meer rock ’n roll in Guy dan hij misschien wel zélf vermoedde. Guy was iemand die niet wilde dat hij in een (al dan niet culinair) keurslijf werd gedwongen. Zo schopte hij ook vaak tegen zere schenen en moest daar soms de gevolgen van dragen. Hij speelde zijn sterren kwijt, maar niet zijn gave om heerlijk te koken en daarover te vertellen."

Slagerszoon

"Hij was een slagerszoon en dat uitte zich ook in zijn keuken. Hij was een echte stielman. Ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat Guy Van Cauteren de beste zwarte pensen van de wereld maakte. Mét calvados erin. Niet zelden keerde ik uit Berlare terug naar huis met zwarte pensen in plastic vacuüm getrokken. “Zo kan je er wat langer van genieten”, zei hij dan. De eerste keer dat ik varkenspoot heb gegeten, was in het Laurierblad. “Vond je het lekker ?”, vroeg Guy. “Heerlijk!”, zei ik. “Wat is het ?” “Varkenspuut” zei hij dan lachend, “maar ik wou het je vooraf niet zeggen want anders zou je het niet eten.” Hij had gelijk."

Samen naar een driesterrenrestaurant

"We konden uren over eten praten. Toen ik -jonge onervaren snaak met een beginnersloontje op de VRT- ooit eens opperde dat ik er wel eens van droomde om te gaan eten in een driesterrenrestaurant, kreeg ik de dag nadien een uitnodiging van hem, om mee te gaan naar restaurant Parkheuvel in Rotterdam van (toen nog) Cees Helder. Het is een ervaring die ik nooit nog vergeet. Je mocht tegen Guy niet zeggen dat koken een kunst is. “Het is een ambacht”, zei hij dan. Maar Guy was én kunstenaar én ambachtsman. Toen hij met pensioen ging, is hij naar de tekenschool getrokken. Een jaar geleden bracht hij nog een boekje uit met recepten en gastronomische verhalen waar hij zélf de tekeningen bij maakte. Guy zijn passie was koken, maar hij had daarnaast nog zoveel interesses en talenten. Dat was zijn grote kracht."

"Drie jaar geleden waren we samen op het Food & Music-festival ‘Konfijt’ in Boechout. Het wemelde daar van gastronomen en chefs en het was heel erg mooi om te zien hoe die jonge beloftevolle chefs, de jonge gastronomische helden van nu, aan zijn lippen hingen en hem op handen droegen. Guy Van Cauteren is een icoon van de Belgische gastronomie en ik hoop met heel mijn hart dat hij dat ook beseft heeft. Rust zacht lieve Guy."