Christel Van Dyck in De Rotonde: "Ik ben echt wel de mama die verliefd is op haar zonen"

"Ik heb heel lang geen moedergevoel gehad. Ik had twee jeugdvriendinnen die begin 20 al kinderen hadden. Als ik bij hen was, hoorde ik alleen dat 'gebleit', en rook ik die vuile pampers. Dat kon echt stinken. Ik had nog nooit een kind vastgepakt, kan je je dat voorstellen? Mijn oudste zoon is het eerste babytje dat ik ooit in mijn handen heb gehad." 

"Maar op een bepaald moment begon het dus te kriebelen. Heel raar. Echt de roep van de buik. Plots dacht ik: 'ik wil zo graag moeder worden. Nu moet ik eraan beginnen'. Ik stond toen op trouwen, juli 1988 was dat, en ik was al even gestopt met voorbehoedsmiddelen. Zou ik zwanger zijn op mijn huwelijk, geen probleem. Maar zo is het niet gegaan. Integendeel. Ik geraakte maar niet zwanger. Ik was in paniek. Na een maand of acht ben ik naar de dokter geweest. Die zei mij dat ik nog wat moest wachten. Minstens één jaar. En om de twee dagen vrijen, zei hij ook nog. Niet meer, niet minder. Ook niet echt goed voor een relatie! Vrijen op commando, is echt niet fijn."

Complete ramp

"Na iets meer dan een jaar was ik dan uiteindelijk zwanger. Zo blij! Zo euforisch! Maar na acht weken loopt het mis, zoals bij veel vrouwen misloopt, maar op dat moment denk je dat je de enige bent. Wat ik mij ook herinner, al is de foetus nog zo minuscuul klein, in je eigen verbeelding is dat echt al een kind. Een complete ramp was het."

"Na die miskraam heb ik opnieuw lang moeten wachten om zwanger te worden. En toen dreigde er alweer een miskraam. De dokter zei zelf 'ik denk niet dat het foetusje het gaat redden. Het enige wat je kan doen, is platliggen tot het drie maanden is'. En dat heb ik dus gedaan, drie maanden platliggen. En de baby, die heeft het gered! Ik weet nog dat de verpleegster zei 'dat is een sterk karakter dat die het gered heeft'. En dat is dan achteraf ook zo gebleken."
 

"Vier maanden na de geboorte van de eerste, was ik opnieuw zwanger. Maar ook dat is uitgedraaid op een miskraam. Vier keer in totaal. Ik zou heel graag willen weten wat er is misgelopen. Het rare is dat ik vier keer gedroomd heb dat ik een miskraam zou hebben en dat is vier keer uitgekomen. Alsof ik voelde dat er iets niet in orde was."

Mijn wezentje

"Ben ik een moeder moeder? Zo eentje dat haar kinderen overlaadt met liefde, met knuffels, zicht teveel met alles bemoeit? Ik denk dat mijn zonen dat wel vinden! Maar zeker bij mijn twee oudsten was ik zeker zo, heel fel zelfs. Misschien omdat ik er zo lang heb op moeten wachten. Ik kon ze heel moeilijk loslaten. Als je mij zag, zag je mijn kinderen. Bij de oudste was het zelfs zo dat ik kon niet verdragen dat iemand anders hem vastpakte. Zelfs de papa niet. 'Nee, hij is van mij. Het is mijn wezentje.'"

"Faalangst, daar had ik ook last van. Mijn kind moest perfect opgevoed zijn. Niet zoals ik het soms bij anderen zag. Dat zou bij mij niet waar zijn. Ik heb veel moeten loslaten, heel veel. Bij de derde ging het een pak vlotter. Dan weet je, het komt allemaal wel goed."

"En ja, ze zijn echt wel verwend. Niet materieel, maar ik doe heel veel voor hen. De mama die verliefd is op haar zonen, hé. En ik zie dat bij meer moeders. Zonen worden op één of andere manier precies meer verwend dan dochters. Misschien geldt dat ook voor vaders en dochters, natuurlijk. Maar ik heb mijn schoondochters wel al verwittigd: 'Ik heb het verbrod, lossen jullie het nu maar op'."

Oma-wens

De drie zonen doen het intussen uitstekend. De twee oudsten hebben prachtige vriendinnen. Nu nog kleinkinderen, toch? "Ja, ik zit met een geweldige oma-wens. Ze zijn van plan om er veel te fabriceren. De oudste wil er vier en de tweede tussen de vier en de zes. Dan mogen ze er wel aan gaan beginnen!"

"De jongste is nu 19. Stan is een nakomertje. Ik ben heel blij dat ik die stap nog gezet heb, want ik heb getwijfeld. Toen ik mijn tweede man tegenkwam - hij was iets jonger dan ik en had zelf nog geen kinderen - heb ik meteen gezegd dat ik geen kinderen meer wilde. Dat heeft hij aanvaard. Maar toen begon ik na te denken. Is het niet egoïstisch van mij om hem een kind te weigeren. Misschien heeft hij er later spijt van of gaat hij het mij zelfs verwijten. Bovendien had ik er altijd drie gewild. Waarom niet dan? En dus is op mijn 41 Stan geboren. Een echt cadeau in mijn leven."