Christel Van Dyck over haar ontmoeting met Michaël Van Droogenbroeck: "Wat een gave om je zo te kunnen smijten voor een bepaald doel"

Ik had hem niet horen vertrekken en niet horen toekomen. Hij moet heel vroeg zijn opgestaan om te gaan wandelen, voor het ontbijt. Nochtans het was nog donker buiten en vooral heel nat. Het soort weer waarvan je denkt: "Moet ik nu echt opstaan?"

Hij deed dat dus, veel vroeger dan hij moest. Hij had na ons gesprek in De Rotonde nog een drukke dag in het vooruitzicht en hij wou ook vandaag zijn aantal stappen halen. 13.000 per dag, nog een stuk meer dan die 10.000 die aanbevolen wordt. En daarvoor wou hij zelfs het gure weer trotseren.

“Wat een discipline", dacht ik, een beetje jaloers. En wat een gave om je zo te kunnen smijten voor een bepaald doel. Dat heeft hij waarschijnlijk gezien bij zijn ouders die altijd in het teken van hun tuinbouwbedrijf geleefd hebben.

Heel even heeft hij in zijn leven de verkeerde keuze gemaakt toen hij aan een doctoraat werkte aan de universiteit. Een doctoraat dat uiteindelijk nooit is afgeraakt. Vijf ongelukkige jaren maar gelukkig was er die kans als reporter bij Radio 2, Vlaams Brabant.

Helemaal in de lijn van de familietraditie. “Bij ons stond de radio altijd op radio 2", zo vertelde hij. “Mijn vader is grote fan en hij vindt het fantastisch dat ik hier nu ook te gast ben."

Familie. Belangrijk in zijn leven. Dat is me wel duidelijk geworden na onze ontmoeting. Dagelijks even bellen met zijn vader, geen grote gesprekken maar gewoon even vragen: "Hoe is ‘t?" Regelmatig nog eens langsgaan bij het graf van zijn grootouders, omdat zij zoveel betekend hebben voor hem.

Empathie, nog zo een woord dat helemaal bij hem past. Hij heeft in zijn studententijd lange tijd gewerkt bij een begrafenisondernemer en ik ben er zeker van dat hij voor veel mensen een baken van vertrouwen was.

En tenslotte melancholie. Graag terugkijken en mijmeren over de dingen die geweest zijn.

Daarom alleen al een geknipte gast voor De Rotonde.