Christel Van Dyck over het bezoek van Stany Crets in De Rotonde: "Ik ben ontzettend dankbaar dat hij zijn harnas even wilde lossen"

De avond voor de opname hebben we lang, heel lang gepraat. In het begin wat aftastend, nadien met meer vertrouwen en openheid. We zagen pas om half twee ons bed, toen ik zei: “Kom, Stany, nu moeten we echt gaan slapen.” Een goed teken vond ik. 

Diepe sporen

De ochtend nadien tijdens het ontbijt bleek die openheid geen momentopname te zijn geweest. We hadden het onder meer over zijn vader, die Stany verloor aan longkanker toen hij zelf amper 7 was. “Mijn nonkel is mij dat nieuws komen vertellen toen ik met een vriendje aan het spelen was. Hij zei dat mijn papa naar de hemel was gegaan. Ik heb verder gespeeld, omdat ik me niet kon voorstellen wat dat betekende.” 

Ook in de jaren nadien werd er thuis weinig gepraat over dat grote verlies. Stany wilde zijn moeder niet kwetsen en zij hem niet. Maar dat dat verlies een diep spoor getrokken heeft in zijn leven, dat is me wel duidelijk geworden. Het overvalt je op onverwachte momenten. Om daarmee om te kunnen, heb je nood aan een soort harnas, vertelde Stany mij. En heel af en toe mag dat harnas uit. Om ruimte te geven aan wat eronder huist. Ik ben ontzettend dankbaar dat hij dat harnas voor De Rotonde even wilde lossen.