de madammen
Christophe getuigt over hiv: "Toen de dokter me naar de praktijk liet komen voor een moeilijk gesprek, wist ik hoe laat het was"
do 1 dec. - 8:36
“Ik heb al mijn moed moeten samenrapen, maar het moment is eindelijk daar. Het is vandaag Wereldaidsdag. En ik ben zelf hiv-positief. Ik vind het belangrijk om dat verhaal te delen. Om het stigma en het taboe errond te doorbreken. En om er meer informatie rond te voorzien. Daarom dat ik dacht: ‘Als ik het niet durf te zeggen, durft niemand het te zeggen.’ Dus ik doe het gewoon.”
“Ik heb de laatste tijd veel verhalen gehoord van mensen die hiv-positief zijn en er nergens mee terecht kunnen. Ze kunnen of durven het tegen niemand vertellen. Het stigma en het taboe kleeft er nog zo hard op. Want je hebt mensen die er wel durven voor uitkomen, maar zij krijgen er hele negatieve reacties op.”
De diagnose
“Net voor de zomer ben ik het te weten gekomen. De diagnose is dus nog maar een zeer recente ontwikkeling. En het was absoluut geen fijn nieuws. Ik had tijd nodig om erover te raken. Vandaag is het wat het is … En ben ik er meer oké mee.”
“Ik was al enkele dagen ziek en was bij de huisarts geweest. Ik deed een coronatest en liet bloed trekken, wat ik regelmatig deed. Mijn dokter zei dat hij mij ging bellen als ik corona had. In de namiddag belde hij mij al met de melding dat ik moest langskomen, voor een moeilijk gesprek…”
“Mijn frank viel niet direct. Het was pas onderweg naar de praktijk dat ik besefte wat het kon zijn. Het kon geen corona zijn, want dan gingen ze me niet naar een volle wachtzaal laten komen. Ik had risicovol contact gepleegd én mijn bloed is getrokken… Eén plus één plus één maakt drie. En toen kwam het besef. De bevestiging kwam wat later van de huisarts.”
Na een coronatest en bloed trekken, belde de dokter me dat ik moest langskomen. Voor een moeilijk gesprek...
Mentale hulp
“Je wereld stuikt in elkaar. Je bent verward. In je hoofd is niets duidelijk… De emoties woede en schuld hebben zeker gedomineerd in die eerste periode. Verdriet wat minder, maar ik moest wel even door die aanvaarding. In de maanden die volgden was het mentaal absoluut niet gemakkelijk.”
“Ik heb mentale hulp gezocht. Als het psychologisch niet goed gaat, zoek je best professionele begeleiding. Ook vandaag heb ik dit nog steeds nodig. Niet zozeer over de aanvaarding van hiv, maar wel over het feit waarom dit nu gebeurd is. Hoe is dit zo ver kunnen komen? Waarom heb ik die fout gemaakt? Waarom voelde ik geen mentale ruimte meer om die rationele beslissing te maken?”
“Maar ik ben niet boos op diegene die het zou gedaan hebben. Ik heb geen schuldige gezocht om te kunnen aanwijzen. Ik draag hier een eigen verantwoordelijkheid in. We waren met twee, maar ik heb ook toegestemd met onbeschermde seks.”
Hoe is dit zo ver kunnen komen? Waarom heb ik die fout gemaakt?
De behandeling
40 jaar geleden was hiv een doodsvonnis: “Toen waren er al aidsremmers, maar ook dan was het nog een heel groot risico. Op 40 jaar tijd is er heel veel veranderd. In ons land hebben we een hele goede behandeling, waarbij de ziekte in slaap wordt gehouden. Ikzelf kan nu ook het virus niet meer doorgeven.”
“Ik neem elke dag 1 pil. Eigenlijk een beetje zoals heel veel vrouwen… Mijn vader zei: ‘Ik moet zelfs 4 pillen nemen per dag voor van alles en nog wat’. Het is wel een zware pil, daar ga ik eerlijk in zijn. In het begin viel de pil zwaar op de maag, zweette ik meer en viel ik moeilijk in slaap. Maar je went aan de medicatie. Ondertussen is het al een gewoonte geworden.”
“Mijn behandelende artsen zijn op dit moment heel druk bezig met onderzoek naar hiv. En vooral: hoe gaan we dat virus uit het lichaam halen? Morgen is er geen oplossing, want dit kan nog jaren duren. Maar er is wel een toekomstperspectief. Het zou fijn zijn, maar ik hoop er niet op. Ik snap dat je er van af wil, maar bij mij is dat minder het geval. Ik neem mijn pil… En that's it. Maar het onderzoek evolueert nog elke dag. Wie weet…”
"Voorkomen is beter dan genezen. Veilig vrijen blijft een prioriteit. Je wil niet in mijn schoenen staan."
