Christophe Severs over de crash na de dood van zijn vader: "Ik ging er onderdoor. Verdriet slijt niet gemakkelijk"

"Die eerste kerst zonder mijn vader... ’t Was raar. Al had papa de gewoonte om op feestdagen te werken. Kerst, nieuwjaar, zijn eigen verjaardag: niets was belangrijk genoeg om een optreden te laten vallen. Hij stond heel dicht bij zijn fans en deed alles voor hen. Daarvoor heeft hij veel van zijn gezinsleven opgeofferd. We hebben na zijn dood 12.000 bidprentjes verstuurd, op een bepaald moment telde ik 250.000 berichten, alleen al via Facebook. Sommige mensen maakten mij ook verwijten dat ik bepaalde dingen wel of niet deed voor mijn vader. Ik ging er onderdoor. Het verdriet slijt niet gemakkelijk."

"Na de begrafenis ben ik zwaar gecrasht. Het was alsof ik in een nachtmerrie zat. Nu gaat het veel beter, maar ik heb een donkere periode gehad. Ik sloot mezelf op thuis. Ik wou niet meer buiten komen, wou geen mensen zien. Mijn vrouw Liesje heeft me enorm geholpen. Als zij en mijn kinderen er niet waren geweest... Ik had ook geen zin meer om muziek te maken. Heel raar, want muziek is mijn grote passie. Ik werk ook samen met zangeres Nina Butera. Doordat zij een nieuwe single nodig had, ben ik weer in mijn studio gedoken. Dat was het keerpunt. We gaan nog in­tenser samenwerken dit jaar. Dat is allemaal een welkome afleiding voor mijn verdriet. Ik ben heel extravert en moet kunnen babbelen en bui­tenkomen. Ik heb voor mezelf ontdekt dat ik niet enkel in mijn studio wil zitten, maar ook on­der de mensen wil komen. Die combinatie van producen en op het podium staan, is voor mij ideaal."

Christophe vertelt ook over Paulette, zijn mama. "Ze mist papa enorm, maar ze is in zekere zin wel blij dat ze aan een nieuw leven begonnen is. Ze is recentelijk verhuisd naar een serviceflat in Halle, niet zo ver van ons. Daardoor ben ik een pak geruster. Doordat ze slecht ziet, verliest ze soms haar evenwicht, of valt ze over dingen die op de grond liggen. Ze kan ook niet meer met de auto rijden. Daardoor moest mama altijd beroep doen op anderen. Maar nu kan ze zelf naar de superette en het postkantoor, en ook de school is vlakbij, zodat ze soms de kleinkinderen kan afhalen. Mijn pa was ook voorstander om te verhuizen naar Halle, maar hij heeft nooit de knoop doorgehakt. Nu is het dan toch gebeurd en ik heb de indruk dat mijn moeder blij is. Met mij praat ze nog dikwijls over hem. Tegenover de buitenwereld houdt ze zich wat afzijdig. Ik denk dat ze gewoon met rust wil worden gelaten. Het is ook niet gemakkelijk om er iedere keer opnieuw over aangesproken te worden. Aan de ene kant is het fantastisch om te zien dat pa nog altijd geëerd en herinnerd wordt. Aan de andere kant moeten we ook eens kunnen loslaten, de pagina omslaan."

"Het was niet altijd gemakkelijk om 'de zoon van' te zijn", vertelt Christophe. " ‘Hij had zoveel hits. 'Wan­neer ga jij er eens maken?’, vroegen mensen soms. Maar kom, ik heb dit jaar toch een paar mooie dingen verwezenlijkt. Mijn pa zong iedere keer 'Papa, ik lijk steeds meer op jou' om mij te pla­gen als ik dingen deed die hij ook deed. Achteraf gezien had hij gelijk, ik gaf dat toen niet graag toe. Hij is altijd heel streng geweest voor mij. Ik heb dat overgenomen van hem. Maar mijn pa deed ook graag onnozel, hij vertelde graag moppen. Ik ook, ik ben een levensgenieter."

Christophe kijkt uit naar 2020. "Het mag alleszins een mooier jaar worden dan het vorige. Kort na mijn pa is ook een nonkel gestorven. Ik hoop op een goede gezondheid, dat ik mijn pa­perassen in orde krijg zodat het ook rustig wordt in mijn hoofd, en ik hoop muzikaal nog wat records te breken. Ik ga behalve met Nina ook samenwerken met Udo en Sabien Tiels en nog vele anderen. Ik wil echt graag nog een aantal dingen doen voor mijn pa. Je zal er zeker nog van horen."