Dirk De Wachter: “Troost zit in kleine dingen, maak het niet te ingewikkeld, niet te ‘psychiatrisch’”
vr 24 feb. - 2:00
‘Een bakje troost’, zo doopte hij zijn rubriek. Als ervaringsdeskundige vertelt hij hoe hij troost vindt in de kleine dingen in het leven. Na zijn diagnose schreef hij ook een boek: ‘Vertroostingen’. Zijn manier om toch nog iets te betekenen voor de mensen die steun nodig hebben.
De vijf zintuigen
“Ons contact met de wereld gaat via onze zintuigen. De wereld via die zintuigen laten binnenkomen, is vervullend en troostend. Dat is iets dat ik al heel lang weet, maar tijdens mijn ziekteperiode heel erg heb ondervonden. Ik heb troost ingedeeld in ruiken, proeven, zien, horen en voelen. Het zijn concrete dingen. Niet te ingewikkeld, niet te ‘psychiatrisch’.”
“Ik gebruik voorbeelden die voor mij werken. Ik kan alleen maar hopen dat ik anderen die in dezelfde situatie zitten, kan inspireren en helpen”, vertelt hij in Radio2 Spits. “De nabijheid en het gevoel bieden mij de meeste troost. Ik krijg een fijn gevoel wanneer mijn geliefde mij aanraakt. Ik kan ook niet benadrukken hoe belangrijk de verpleegkundigen zijn. Zij staan ook aan onze zijde tijdens de moeilijkste momenten.”
Een kopje koffie is een eenvoudige vorm van troost in smaak. ‘Een bakje troost’, zoals men letterlijk zegt.
“Ik heb graag eenvoudige dingen. De dingen waar we veel te snel aan voorbijgaan in deze veel te snelle wereld. We moeten leren leven met meer aandacht voor mooie dingen. Kunnen 'zien', is voor de meeste mensen een evidentie. Ga eens voor een schilderij zitten en neem de tijd om het te bekijken. Kunst slaagt er in om verdriet om te toveren in schoonheid, in iets waarvan je kan genieten. Dat is pure troost.”
“Ruiken is één van de meest belangrijke zintuigen. Veel zoogdieren gaan af op geur. Wij mensen zijn dat verleerd. Denk aan de geur van bomen, regen, gemaaid gras, de natuur. Geuren brengen de wereld op een doordringende manier binnen. Meer dan zien en horen.”
In de harmonie en pracht van de muziek vind ik rust. Een soort beschermlaag.
‘Strelingstreven’
Voor De Wachter zelf was de aanwezigheid van anderen de grootste troost. “Vel voelen, huidhonger. Ik noem het liever ‘strelingstreven’. Dat is voor mij het meest wezenlijke. Het is een zintuig dat niet uitvalt, wanneer we niet kunnen horen of zien. Het brengt ons rechtstreeks bij een ander.”
“Dat ondervond ik op mijn ziekbed. Terwijl ik lag af te zien, brachten aanrakingen me terug in de wereld en in de menselijkheid. De grootste troost vond ik bij de bezoekjes die ik kreeg, de aanwezigheid van anderen. Zeker ook de aanrakingen. En omdat mijn ziekteperiode tijdens de coronatijd viel, waren aanrakingen nog kostbaarder.”
Je kan alle afleveringen van de 'Bakjes troost' herbekijken op VRT MAX.
