radio2 zintuigen
Dominique Deruddere over The Chapel: “Ik heb veel geleerd over piano’s en klassieke muziek”
do 23 mrt. - 0:00
Dominique Deruddere heeft tien jaar in Los Angeles gewoond. Nu is hij alweer een tijdje in België en heeft hij zelfs een nieuwe film uitgebracht: The Chapel. “In Amerika volgde ik geen Belgische nieuwsmedia. Dat was een probleem toen ik terug kwam en begon te casten voor mijn film. Ik ken de nieuwe, jongere actrices niet. Ik moest van nul beginnen, maar aan de andere kant heb ik daardoor Taeke Nicolaï ontdekt!”
Klassieke muziek leren appreciëren
“Het is een psychische thriller. Actrice Taeke Nicolaï speelt een meisje dat ongelofelijk goed piano kan spelen, maar eigenlijk kan ze dat in het echte leven niet goed. We moesten haar coachen in het goed doen alsof ze piano speelt. Ik heb me ook verdiept in bekende pianisten en in klassieke muziek voor als ik haar eventueel zelf moest coachen, want ik ben geen kenner.”
“Tijdens het maken van The Chapel, heb ik veel naar klassieke muziek geluisterd. Ik ben er nu meer fan van dan vroeger. Ik was in mijn jonge jaren echt een punker en klassieke muziek zat niet in mijn playlists. Dat is veranderd, nu hou ik ervan. Ik ging zelfs joggen met klassieke muziek op. Ik ken het vanbuiten.”
“Zelf maak ik geen muziek. Ik heb nooit op de muziekschool gezeten. Dat mocht ik niet van mijn ouders. Mijn broer en zus hadden beiden ook de muziekschool geprobeerd, maar zijn er na een tijd mee gestopt. Ik als nakomer mocht dan geen muziekles meer volgen, omdat mijn ouders al twee keer hadden gezien dat dat slecht afliep. Waarschijnlijk was dat ook gebeurd.”
"Het is mijn film, ik beslis"
“Ik maak geen compromissen. Het is mijn film. In Europa ben je artistiek vrijer dan in Amerika. Je maakt je film in een groep, en natuurlijk is een goede ploeg ook heel belangrijk. Maar ik blijf nog steeds wel de ‘auteur’ van de film. Mensen zullen mijn naam zien staan. Ik vind dat daarom dus heel belangrijk.”
Ik kan er niet goed tegen. Zoals Ben Crabbé zegt: goede kritiek onthoud je zeven uur en slechte zeven jaar.
“Slechte commentaren doen nu eenmaal veel pijn. Het zijn vaak stomme kritieken, maar die blijven ook hangen. Ik lees ook geen recensies. Ik zie hier en daar hoeveel sterren het krijgt. Ik weet wel dat het bij The Chapel gemengde kritiek was. Dat vind ik oké. Bij een werk of een film zijn er nu eenmaal voor- en tegenstanders. Dat is altijd goed voor het werk zelf.”
