de madammen
Dominique Van Malder: "Mijn mama is pas gestorven. We hebben niet meer geknuffeld, alleen met zo'n mottig mondmasker op van ver gezwaaid"
do 25 feb. - 7:00
“In ons gezin was er niet zo veel mogelijk als bij andere kinderen. Ik had bijvoorbeeld pas een cd-speler toen dat eigenlijk niet meer hip was. Dat zorgt voor een bepaalde achterstand. Maar ik ben daardoor ook wel veel beginnen lezen. Verhalen en bibliotheken kosten niks. Ik heb heel veel gereisd via boeken, met mijn fantasie. Mijn ouders moesten heel hard werken voor weinig geld. Ze moesten hun huis daarmee afbetalen. Dat huis was ook niet tiptop in orde. Maar je beseft dat alleen maar als je naast andere kinderen staat. Als iedereen meegaat op schoolreis en jij niet. Voor de rest heb ik een hele warme jeugd gehad.”
“Ik durfde geen klasgenoten thuis uitnodigen, ik ging altijd naar hen. En als er dan toch iemand langskwam, dan was dat tot in de living. Nooit in mijn slaapkamer, want die deelde ik met mijn broer en mijn ouders. We hadden één grote kamer met een kast als scheidingswand. Daardoor nodigde ik mezelf altijd uit bij andere kinderen. Daar ging toen best wel wat schaamte mee gepaard. Maar ik ben daar nooit om gepest. Ik had altijd toffe klassen en ik lag goed in de groep.”
Als ik één ding zou kunnen herbeleven, dan is ’t een dikke knuffel met mijn mama.
Mottig mondmasker
“Mijn mama is recent overleden. We hebben niet echt afscheid kunnen nemen. Ik heb haar vlak voor haar overlijden wel nog gezien, maar dat voelde door corona niet als een afscheid. Normaal gezien gaven wij elkaar altijd een kus en een knuffel. Met zo’n mottig mondmasker op heb ik gewoon gezwaaid. Als ik één ding zou kunnen herbeleven, dan is ’t een dikke knuffel met mijn mama. Ik had haar nog zoveel willen vragen. Gewone dingen, geen grote levensvragen. Als je zelf ouder wordt, bekijk je je eigen ouders anders. Mijn zoon is nu tien. En als ik terugdenk aan hoe ik zelf was als tienjarige, dan zie ik ook mijn ouders van toen terug staan. Daar had ik haar nog veel over willen vragen. Over hoe het vroeger was.”
“En misschien had ik toch ook wat dingen willen vragen die ik nooit durfde. Dingen die ik wel aan andere mensen heb durven vragen, maar niet aan mijn mama. Maar ik zou haar voornamelijk nog iets willen zeggen. Door mijn carrière verliep mijn liefdesleven niet altijd van een leien dakje. Maar intussen hebben ik een leuke vriendin en een warm gezin. Ze heeft dat wel nog geweten, maar ik zou haar nog eens extra willen geruststellen, dat ze zich daar geen zorgen over moet maken. Voor mezelf, maar ook voor haar.”
In je hoofd kan je de koning zijn van je eigen leven.
"Deel het, praat erover"
“Ik vind het belangrijk dat mijn zoon weet dat ik er ben. Dat hij alles kan en mag delen dat hij wilt delen. En vice versa. Ik heb hem verteld over een jongetje dat ik ontmoet heb in Mosul, Syrië. Zodat hij beseft dat sommige kinderen de hele dag ijzer bij elkaar zoeken om te kunnen verkopen zodat ze rond komen. Dat een potje voetballen voor hen er niet inzit. Ik probeer hem bewust te maken van hoe kwetsbaar we zijn. En hem dankbaarheid te leren voor het leven dat wij hebben. En dat klinkt misschien heel erg ‘Bond Zonder Naam’, maar da’s oké. Ik vind dat heel belangrijk. Dat hij beseft dat als de context van je leven goed zit, je alles in handen hebt. In het leven dat wij hier mogen leven, moet je je grootste dromen durven waarmaken. Alles kant, zolang je ’t maar wilt, denk ik. Allé, niet alles natuurlijk. Maar in je hoofd kan je de koning zijn van je eigen leven. En als het dan toch niet meezit: deel het, praat over."
