Een week leven onder de armoedegrens

vrijdag

De inleefweek zit er op. Ik ben er niet armer op geworden. Het heeft me verrijkt, mijn visie veranderd. Meer nog dan de honger maakt armoede je eenzaam. Het sluit je uit. Je loopt vast nog voor je ergens aan begint. Het leefloon is zo laag, dat je er haast niet meer kan uitklimmen. Hoe er fris verzorgd uitzien voor een sollicitatie, hoe de vacatures op de voet volgen zonder internet, hoe je goed voelen op school als je past voor alle activiteiten? Ik heb geen idee hoe die 1 op 7 Limburgers het doen met zo'n leefloon.

 Zelfs sociaal zijn voor anderen lukt vaak niet. Niet dat sussende telefoontje omdat je belwaarde op is, niet dat ziekenhuisbezoek omdat het vervoer te veel kost, niet de eetdag op school. Ongewild asociaal.

Ik ga geen pasta meer kopen voor de voedselbanken. Dat kost niks en daarmee sus ik alleen mijn geweten. Ik ga iets echt lekkers kopen. Iets wat ik zelf graag op mijn bord zou krijgen op mijn verjaardag. 

Donderdag 

Ik ben failliet. De opdracht van vandaag heeft me de das om gedaan. Ik had nog 2 euro 65 om vandaag en morgen door te komen. Als ik me heel stil hield, onder de radar bleef en niet te veel buiten kwam, zou dat lukken. Want eten hebben we genoeg in huis. Maar nu moet ik de medicatie van deze week aftrekken van mijn budget. En dan kom ik er niet. Ik heb het niet gehaald. 

In de opdracht staat ook dat ik naar de dokter moet. 25 Euro (waar zou ik die nog halen?) of ik kan een derdebetalingsysteem aanvragen. Leuk is anders. Ik realiseer me dat die opdracht voor mij niet klopt. Mijn huisdokter vraagt geen 25 euro. Hij rekent nauwelijks remgeld aan en als Juul en ik samen gaan, is dat maar 1 visite. Hij heeft tijd voor een echte babbel en je komt er met goeie moed buiten. Ik heb zin om hem te bellen en dank je wel te zeggen. Voor hoeveel mensen heeft hij al het verschil gemaakt? Dankjewel!!

Woensdag

De ochtend was net een stoelendans. Onze elektriciteit is terug geschroefd tot 10 ampère, omdat we de rekening niet betaald krijgen. Dat wil zeggen dat de koelkast en microgolf niet samen werken. De diepvriezer en de koelkast ook niet. En het licht aandoen, helpt ook niet bepaald. Ik weet niet of de andere inleefwekers de rekening kunnen betalen, maar ik moest het gewoon met minder doen en dat was een stopcontacten-dans. Het was een onnozel zicht dat ik na 5 minuten opgegeven heb. Krijg daarmee jezelf en de rest van de familie maar een keer op tijd de deur uit in de ochtendrush... Ik zou het niet in het echt willen meemaken. 

Het keukenpapiertje in mijn schoenen blijft niet op zijn plaats. Het schuift rond in mijn sokken en de zalf die er onder zit voelt glibberig in mijn schoen. Ik heb weer last van dat zeurende wondje op mijn voet. De pleisters waren op, nieuwe waren te duur, dus maar een stukje keukenpapier. Straks zonder kousen nog even zalf smeren. Er zijn ergere dingen. 

Een vriend stuurt me een foto van een bakblik vol verse ravioli. "We volgen je blog, kom maar halen." Voor het werk mag ik de auto gebruiken en jippie de ravioli ligt toch zeker tussen het werk en thuis. Lekker! Het geld is zo goed als op, maar we komen toe met de boodschappen, de kapotte wasmachine hebben we voor ons uit geschoven, en de ravioli was klaar, dus elektriciteit is vanavond beperkt tot wat lampjes in het huis en de tv. Vandaag viel arm zijn mee, zegt Juul.

Dinsdag

Ik mag mijn kleren niet meer wassen want mijn wasmachine is stuk. Dat is de opdracht van vandaag. Gelukkig ben ik een weekendwasser en zit de inleefweek er vrijdag op. Dus dat probleem schuif ik voor me uit. Gisteravond had ik even geen tijd om arm te zijn. Mijn zus lag in het ziekenhuis en nadien nog een vergadering. Ik had een lift geregeld voor die vergadering, maar met het ziekenhuis er nog bij, liep dat allemaal in het honderd. Dus alles met de auto en de parking in het ziekenhuis is ook niet gratis. Bijna de helft van mijn overgebleven budget ging er door aan vervoer. Arm zijn maakt je schijnbaar asociaal.

Juul moet naar de Kiné. Er is een goeie terugbetaling van het ziekenfonds maar het intakegesprek kost 50 euro. En daar loopt het vast. Dat merk ik steeds meer. Het loopt vast voor je begint. Ik ben moe, veel gepiekerd vannacht. Juul smeert choco op zijn boterham. Normaal is het eerst een gezonde boterham en dan mag de choco uit de kast komen. Ik heb de energie niet om er iets van te zeggen. Het worden 2 chocoboterhammen. 

Maandag

Ik heb een bad hair day. De conditioner is op en ik heb geen budget om een nieuwe bus te kopen. Dus ik loop rond met een dakje van stro. Je moet je goed verzorgen, dat is heel belangrijk voor je contacten en imago naar buiten toe, zeggen ze. Ik heb gehoord dat een ei met honing op je haar even goed zouden zijn. Maar die kan ik niet missen.  
De opdracht van vandaag is nog moeilijker. Mijn telefoonkaart is op. Voor 15 euro kan ik een nieuwe kopen, anders gaat de telefoon uit.  Ik heb ooit Daisy, de poetshulp, horen zeggen dat haar kaart op was en of ze op het einde van haar dienst even op de WIFI mocht. Dit is geen ver van mijn bed show. Het gebeurt onder mijn neus. Het nieuws op radio en TV interesseert me steeds minder. Ik heb zelf genoeg aan mijn hoofd.

Zondag

Ja lap! Opdracht 2; je kind is jarig! Proficiat!  Trakteer in de klas en kijk of je een verjaardagsfeestje kan organiseren. Met 31 euro en nog 5 dagen te gaan? Proficiat, proficiat….. Ik heb een probleem. Gelukkig zitten er maar 12 kinderen in de klas. Op het feestje worden het pannenkoeken met chocomelk. Ik kan goed verhalen vertellen. Dat doen we andere jaren ook. Dan maken we een wandeling tussen de vijvers en verzin ik een griezelverhaal. Ze zijn er gek op. We nodigen 5 kinderen uit. Dan is 2 liter chocomelk genoeg.  3,80 euro samen. De traktatie is: Luikse wafels. 2 euro voor 20 stuks. Een koekjesfabrikant zei me ooit “ Op wafels wordt bijna geen winst gemaakt. Dat is waar voor je geld.” Die 8 stuks overschot kunnen nadien nog als schoolkoek dienen.  30,50-5,80 is 24,70 euro over. Ik ga het einde van de week niet halen op die manier….
Wat een hondenweer. De wekelijkse uitstap naar de bib slaan we over. Met de fiets worden de boeken klam. Ik zal ze via de site verlengen. Ah nee, geen internet. Wat nu? Wanneer begint de boete te lopen? 
Juul moet huiswerk maken. Woordjes overhoren is zoveel makkelijker op computer. Maar daarvoor moet ik naar de bib. Dinsdag grote toets. Ik ben niet bereid om Juul z’n schoolresultaten te laten afhangen van een inleefweek en geef toe aan de computer. Ik realiseer me dat veel kinderen die keuze niet hebben en zoveel harder moeten werken om dezelfde schoolresultaten te halen. 
Tussen twee buien gaan we met de fiets op bezoek in het kasteel van Vogelsanck. Ik heb een gratis ticket. De afspraak is, als we er niet allemaal in geraken met dat ticket, keren we om. Ik speel wat blufpoker, we zijn binnen. De stress ebt weg. De zon komt er door, Juul gaat op de watertrein, we wandelen door het arboretum. Veel bekend volk, hier en daar een babbel. Het is fijn. Mijn collega Eva is er ook. Ze staat met haar familie aan de wafelkraam. Juul zaagt want hij wil ook een wafel, ondanks de duidelijke afspraken die we maakten thuis. Eva vraagt of ze mag trakteren. Ik vind het genant. We hebben zelf koekjes mee. Maar op de folder staat “picknick verboden”. Ik weet niet of dit bezoek me blij of ongelukkig maakt. Ergens tussen de twee. 
Zondagavond staat gelijk aan bij moeke gaan eten. De overdaad valt me op. Het komt op een glas wijn niet aan. Alles bij mekaar is het een goede dag geweest. Wat gaat morgen geven? Weer een opdracht. Nog 5 dagen te gaan met 24,70 euro. En ik had gisteren nog overwogen om een goedkope fles wijn mee te doen voor de week… Wat een illusie.

Zaterdag

Juul is al wakker. Op zaterdag mag hij een blikje cola en meestal staat hij daar extra vroeg voor op. Ook vandaag. Ai, wat kost dat blikje? Koffie moeten we niet aanrekenen. Ik neem 2 kopjes. 
Juul heeft een lijst met taakjes die hij overal kan gaan doen om geld bij te verdienen. Ik herinner me dat er in de buurt een veld met ajuinen geoogst werd, maar dat er flink wat bleef liggen. In het bos staat er nu eekhoorntjesbrood. We gaan ons niet laten doen!  
Maar we spelen vals. Want bijverdienen mag niet. Dat gaat van je leefloon af. En in het zwart verlies je je leefloon helemaal. De ajuinen en paddenstoelen kunnen wel, maar het loont niet om met de auto te gaan….. 
Een lijst voor de supermarkt. Gezond en goedkoop lijkt geen evidente combinatie. Curryworsten, frieten, choco enz kosten in verhouding zoveel minder. Honger zullen we niet hebben. Maar gezond?
Rotweer. Regenjassen aan, fietstas, rugzak, nog een rugzak. De supermarkt ligt op 1,5 kilometer.  Onder weg komen we 4 mannen tegen, ze zijn op 2 daagse wandeltocht. We kennen er een. Heb je een pintje voor ons vraagt ie? Zeker!, en dan: euh nee. Ik heb wel soep. We draaien om. Met 6 eten we soep. Het is heel gezellig. Soep is niet duur. 2 euro voor ons 6. Bij hun vertrek graaien ze in hun rugzakken. Noodels, en nog wat, in ruil voor de soep. Het moest niet. Maar het is wel lief. Wat is de inleefweek fijn mama! Zonder de fiets waren we hen niet tegen gekomen. 
Opnieuw regenjassen aan, fiets op. Voor 40 euro boodschappen. De helft van ons budget. Op terugweg worden we doornat. We zingen om de regen te vergeten. Nee, ik zing. 
Duikles: We nemen de auto. Kost: 5 euro 85. Hoeveel? Nog 31 euro voor de week. Ah nee, dat blikje cola nog van vanmorgen. Verdorie Juul! 30,5 euro nog.  Ik pas voor het drankje in het cafetaria. Ze vinden ons moedig dat we mee doen. Juul krijgt een ijsje getrakteerd. Volgende week is de inleefweek voorbij, dan kan ik wel eentje terug trakteren. Voor mensen in armoede is er geen ‘voorbije’ week. En die vinden we niet moedig omdat ze van een leefloon leven.  Morgen gaan we Kasteel Vogelsanck bezoeken. We kregen 1 gratis ticket. Ik hoop dat het een familieticket is.

Vrijdag

"Mama ik heb geen zin meer om een week arm te zijn. Kan ik me nog bedenken?" Zo stappen Juul, mijn zoon van 11 en ik vrijdagavond naar het OCMW van Heusden-Zolder voor de start van onze inleefweek . Je kan terug, maar 1 op 7 kinderen heeft die keuze niet. 1 op 7 mensen in onze provincie leeft onder de armoedegrens. En dat duurt langer dan 1 week. We gaan er voor. Alle twee. 
We krijgen 80 euro leefgeld voor ons twee. Daarvan betalen we ons vervoer, ons eten, en natuurlijk alle onverwachte uitgaven voor 1 week. Elke dag is er een opdracht die we zo goed mogelijk moeten uitvoeren. Het lijkt een spannend spel.