de madammen
Elke koos voor een abortus: "Ik had op voorhand het rouwproces niet zien aankomen, toch heb ik geen spijt"
do 20 mei - 1:30
Elke had al een dochtertje, dus haar kinderwens was al vervuld: “Ik zag mezelf altijd al als mama van één kind. Toen vijf jaar geleden mijn kleine meid Marie geboren werd, werd dit bevestigd door een enorm compleet gevoel. Er ontbrak niets of niemand. Het klopte. Met de persoon wie ik ben, met alles wat ik nog wil en met de mama die ik voor haar wil zijn, klopte dit.”
Elke had het voorbeeld van het gevolg van een zwangerschap voor haar staan, een prachtige dochter: “Toch had ik toen ik zwanger werd meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Ik was ongelofelijk in paniek. Het was een heel ander gevoel dan de eerste keer dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Toen was het ‘joepie!’ en euforie, maar nu wilde ik het echt niet.”
Ik heb nog geen enkele dag spijt gehad van mijn keuze, maar ik had wel een heel intens verdriet om dat verlies.
Een vervroegde menopauze
Er zijn heel wat misvattingen rond abortus. Soms hoor je wel eens dat het enkel vrouwen zijn die te los omgaan met anticonceptie of dat ze met jan en alleman in bed zouden duiken. Ook Elke kreeg hiermee te maken: “Dat is allemaal een groot misverstand. Ik kan alleen maar benadrukken dat het daarom juist extra belangrijk is om erover te praten. Mijn verhaal ging niet over de pil die zijn werk niet deed of een condoom die scheurde. Mijn verhaal gaat over de medische wereld die mij na onderzoeken onvruchtbaar verklaarde. Volgens de dokter zat ik in een vervroegde menopauze en was het onmogelijk om nog zwanger te worden, ondanks het feit dat ik toen nog maar 35 jaar was. We moesten ons niet meer beschermen, zei de arts. Hij toonde de cijfers van de testen en zei: “Mevrouw, ik zou niet weten hoe jij nog zwanger geraakt.” Een week later was ik zwanger … Ik voelde mij naïef en kwaad. Maar wat moest ik doen? Ik had al twee opinies gevraagd … Je hebt vertrouwen in de medische wereld.”
Een rouwproces
Toch blijft abortus ook een rouwproces, bevestigt Elke: “Dit is niet voor iedere vrouw zo uiteraard, maar voor mijzelf is dit wel een rouwproces geweest. Ik had dit op voorhand niet zien aankomen. Achteraf had ik wel heel veel verdriet. Ik was enorm triestig om iets wat ik zelf had gekozen, dat was vreemd. Dat verdriet kwam in golven. Mijn eerste stap in het proces was om het mezelf toe te laten om hier zo verdrietig om te zijn. Ook al was ik er helemaal oké mee. Ik heb nog geen enkele dag spijt gehad, maar ik had wel een heel intens verdriet om dat verlies. Het is heel moeilijk om uit te leggen…”
Als ik met mijn verhaal naar buiten kom, bots ik op het verdriet van koppels die niet zwanger raken of een kind verloren zijn.
Sommige mensen begrijpen Elke, maar anderen totaal niet. Er blijven altijd mensen voor en tegen abortus: “Er zijn bepaalde groepen, koppels en/of vrouwen die heel veel moeite moeten doen om zwanger te worden. Je hebt ook mensen die een kind verliezen, al dan niet in de buik of op 2 à 3 jarige leeftijd. Als ik met mijn verhaal naar buiten kom, bots ik op hun verdriet. En dan kan ik niet anders dan er alleen maar respect voor hebben en snappen dat zij vanuit hun verhaal en hun pijn niet begrijpen waarom ik voor deze beslissing gekozen heb. Maar er is een hele andere groep mensen die heel snel is met hun oordeel en dat kan ik minder goed plaatsen. Wees een beetje meer empathisch. Het is een heel weloverwogen keuze, dus oordeel er niet over. Weet gewoon dat iedere vrouw of ieder meisje een reden heeft om daarvoor te kiezen.”
