Hanne Decoutere: "Ik heb lang geen kinderwens gehad. Mijn man heeft me overtuigd"

"Ik was niet de persoon die absoluut kinderen wilde krijgen. Ik heb zelfs lang gezegd dat ik er geen wilde. Ik wilde reizen, had een job die niet zo gemakkelijk te combineren was met het moederschap. Als de kinderen van mijn zus op bezoek kwamen, was ik er wel lief tegen, maar was ik toch ook blij dat ze weg waren. (lacht) Maar mijn man had een kinderwens en ik was direct zwanger, en dan was het er ineens. En het klinkt cliché en wollig, maar dankzij de kinderen ben ik zachter geworden. Ze hebben me heel anders in het leven laten staan. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik een dansles zou laten staan om met mijn kinderen naar de kinderboerderij te gaan, of te gaan zwemmen. Maar het is gewoon zo: je kind wordt je hobby. Als je kind gelukkig is, ben jij het ook."

Gelukkig met en zonder

"Ik kan me nog altijd een leven zonder kinderen voorstellen. Ik was zonder kinderen ook heel tevreden. Je moet geen kinderen krijgen om gelukkig te worden, ik kan niet zeggen dat het allerbeste leven er een is mét kinderen. Maar ik ben mijn man Geert dankbaar, ja. Ik ben heel gelukkig dat we die stap hebben gezet. Ook al had ik het heel moeilijk tijdens mijn zwangerschapsrust. Ik zie mijn kinderen heel graag, maar ik stond dan ’s avonds klaar om ze aan hem te geven. Ik vind mezelf een betere mama als ik mezelf kan ontplooien. Mijn kinderen vragen elke dag: 'mama kom jij te laat?'. Waarmee ze bedoelen of ze me nog kunnen zien voor het slapengaan. Als dat zo is, is er een pruillip. Maar ik denk ook wel dat het goed is voor hen, om te zien dat ze een mama hebben die werkt. Ik denk dat ze dat ook wel respecteren."
 

"Ik ben een veel te toegeeflijke mama. Ik kan niet weerstaan aan die grote kinderogen die smekend naar mij kijken en zeggen 'mama, alsjeblieft'. Dan ben ik direct verkocht. Ik schrik daar zelf ook van. Ik ben veeleisend voor mezelf en ik dacht dat ik dat op hen zou projecteren. Maar dat is niet zo. Ik ben vooral een trotse mama. Ik zal hen veel aanreiken, dat wel. Wanneer ik thuis ben, blijven we niet lang thuis. Dat is een groot verschil met mijn man, die echt huiselijk is. Ze weten dat al: met mama gaan we op pad en doen we iets. Dat is soms wel te vermoeiend, want een kind vindt het al eens leuk om thuis te blijven en te spelen. De kinderen zijn nu 3 jaar en 5 jaar. Ze hebben karakter. Ik kan ze alleen maar steunen en begeleiden en hopen dat het goedkomt. Anna is een ballerina. En nee, het was niet mijn bedoeling haar in dezelfde richting als mij te duwen. Maar ik ben zo vaak naar de dansschool geweest en heb haar af en toe meegenomen... Een kind van vier jaar met een mooi pakje, balletschoentjes... Ze wilde het ook, en nu wil ze blijven verder doen. Maar zij moet mijn droom niet waarmaken. Ze moet haar eigen droom waarmaken. Wat die ook wordt."