Hugo openhartig over Nicoles dementie: "Ik vind het zo erg als ik mijn geduld verlies. Ze kan er niet aan doen"

nicole is nog niet weg

“Neen, ik praat daar niet graag over”, begint Hugo. “De mensen weten ondertussen wel al dat we met ‘dat ding’ moeten leven. Ik vind het ook vreselijk als mensen op straat alleen tegen mij praten en doen alsof ze er niet meer bij is. Colleke leeft wél nog en wij doen nog alles wat we graag doen!”

profiteren van het leven

Voor Hugo is er niet zo veel veranderd sinds Nicole alzheimer kreeg. Ze blijven hun leven leiden zoals ze dat ervoor deden. “We gaan nog veel uit eten, we gaan nog naar Saint-Tropez, we doen nog alles wat we graag doen. Na jaren hard werken, profiteren we elke dag van het leven. We maken ook nog toekomstplannen.”

ze kan niet zonder mij

Vroeger deden Nicole en Hugo altijd alles samen. Als Hugo nu moet repeteren of opnames heeft, gaat Nicole nog altijd mee. “Zij kan niet zonder mij. Maar ik durf haar ook niet alleen te laten. Ik heb te veel schrik voor wat er zou kunnen gebeuren.” Nicole wacht altijd op Hugo in de loge. “Ze speelt dan Tetris. Om haar brains te blijven oefenen. Dat moet.”

Ik vind het vreselijk als mensen op straat alleen tegen mij praten alsof ze er niet meer is. Colleke leeft wel nog he!

ze begon veel te vergeten

Hugo kreeg een eerste vermoeden toen ze heel veel begon te vergeten. “Eerst had ik het niet door want ik vergeet ook veel. Typisch oude mensen, dacht ik.” Nicole stelde dan zelf voor om alles op te schrijven. “Maar toen ze ook niet meer wist wat die notities betekenden, begon ik me echt zorgen te maken.”

Nicole had het zelf ook door: “Ja, natuurlijk. Ik heb dat lang verzwegen tegen de mensen. Hugo heeft me altijd beschermd.”

mijn geduld verliezen vind ik zo erg

“Godverdikke, dat is nu al de vierde keer dat ze dat vraagt!, denkt Hugo soms. “Als ik dat denk, ben ik altijd zo boos op mezelf. Ze kan er niet aan doen.” Hugo schiet even vol. “Ik vind het zo erg van mezelf als ik mijn geduld verlies.”

hoelang nog?

Hugo leest al een tijdje niets meer over alzheimer. “Neen, daar ben ik mee gestopt. We zullen wel nog zien wat het leven brengt. Natuurlijk heb ik angst over hoe het zal aflopen. Colleke vraagt het ook dikwijls: hoelang zou ik nog krijgen? Ze is ook bezorgd over wat er met mij zal gebeuren.” En zo is het dat diegene met alzheimer nog altijd blijft zorgen voor de ander. “Graag zien dat is iets moois. Te graag zien is iets heel moeilijks. Op het leven, liefde en geluk!”, zegt het koppel in koor. Tsjing!