Huisarts veroordeeld omdat hij kankerpatiënt te laat heeft doorverwezen

De veroordeelde huisarts heeft over een periode van elf jaar negentien keer bloed afgenomen bij het slachtoffer. Behalve voor een echografie, verwees hij het slachtoffer nooit door. Hij mat onder andere de PSA-waarden. Wanneer die hoger zijn dan normaal, kan dat wijzen op prostaatkanker. In 2000 had het slachtoffer al een waarde van 5 nanogram/milliliter (ng/ml). Bij de laatste afname in 2011 was de waarde opgelopen tot een alarmerende 19 ng/ml. Ter illustratie: waarden tussen 4 en 10 nanogram per milliliter worden als de grijze zone beschouwd. Wanneer de waarde hoger is dan 10 ng/ml, is de kans op prostaatkanker hoger dan 65 procent. 

Overlevingskans van vijftig procent

In 2011 trok het slachtoffer op eigen initiatief naar een uroloog. Die stelde een vergevorderde kanker vast. Drie maanden later volgde een operatie. “Mijn cliënt is nu blijvend impotent én incontinent”, vertelde de advocaat van het slachtoffer tijdens de behandeling van de zaak. “De arts had hem eigenlijk in 2000 al moeten doorverwijzen. Mijn cliënt heeft momenteel nog een overlevingskans van vijftig procent.”

Celstraf van zes maanden 

De rechtbank legde de arts woensdag een effectieve celstraf van zes maanden op voor onopzettelijke slagen en verwondingen. “Hij moest waken over de gezondheid van zijn patiënt, maar miskende overduidelijk alarmerende signalen”, stelde rechtbankvoorzitter Hans De Waele. “Hierdoor werd het slachtoffer niet op tijd doorverwezen naar een specialist en werden hem genezings- en overlevingskansen ontnomen.”

Opluchting

Het slachtoffer reageerde woensdag tevreden op het vonnis. “Ik vind het rechtvaardig. Ik had even mijn twijfels, maar ik ben opgelucht met de beslissing van de rechtbank”, klonk het. 

Voorgaande veroordeling

Omdat de dokter in het verleden al een correctionele veroordeling van één jaar opliep, kwam hij niet meer in aanmerking voor uitstel. Tijdens de behandeling vorderde ook het Openbaar Ministerie een celstraf van zes maanden. De verdediging pleitte toen voor een vrijspraak. Volgens zijn advocaat volgde de arts wel degelijk de evolutie op door op regelmatige tijdstippen bloed af te nemen. De nare gevolgen van de operatie zouden volgens de advocaat niet anders geweest zijn, had de arts zijn patiënt sneller doorverwezen. De dokter stond ook terecht voor de foute diagnose bij een dementerende patiënt, maar werd daarvoor vrijgesproken bij gebrek aan bewijs. Hij kan nog in beroep gaan tegen het vonnis.