"Ik wil voor mijn zoontje de motivator zijn die hij verdient"

Pascal begon op zijn 18de te experimenteren met drugs. "Ik moest toen niet meer verplicht thuisblijven van mijn ouders, maar stilaan raakte ik echt verslaafd, zeker toen het financieel minder ging, toen relaties stuk gingen, enzovoort."

Opname

"Ik heb toen beslist om me te laten opnemen, maar ik heb het de hele week moeilijk gehad om mezelf te dwingen de telefoon te pakken en toe te geven: ik ben verslaafd, ik wil er iets aan doen. Dat is je trots die je opzij moet zetten. Maar uiteindelijk besefte ik wel dat mijn zoon en mijn familie toch veel meer waard zijn, dan de verslaving waarin ik gesukkeld ben."

Zoontje

"Mijn familie stond meteen als 1 blok achter mij. Mijn zoontje kon ik niet vertellen wat er echt aan de hand was, hij is nog maar vier jaar en hij begrijpt dat nog niet. Ik heb tegen hem gezegd dat papa naar een ziekenhuis moet. De dokters zullen papa onderzoeken, want anders kan papa misschien wel ziek worden."

"Hij mag hier gewoon op bezoek komen. Onlangs was hij hier, de bewoners hebben allemaal met hem kennis gemaakt, en ik heb hem dan laten zien waar papa's kamer is en waar papa sport. En ik zag meteen dat hij dat allemaal wel leuk vond. Hij is dan meteen beginnen te tekenen en te schilderen."

Structuur

"In zo'n ontwenningskliniek zijn de regels extreem streng. Zo zijn er aparte mesjes aan tafel voor boter, kaas of vlees. Je mag maar eten totdat de keukenchef stop roept. En als je dan nog een vork vasthoudt, moet je dat meteen neerleggen."

"Die structuur is heel belangrijk, want je kom uit een wereld waarin je geen remmen had. En hier wordt je verplicht om bepaalde regels te volgen, wat ook wel effect heeft. Want zo komt je leven weer in z'n plooi terecht."

Alcohol en cocaïne

"Als ik hier nu een fles alcohol zou zien staan, of een portie cocaïne, dan kan ik er hier en nu afblijven. Omdat ik nog de controle heb van het programma. Maar als ik nu buiten stap en ik zie de alcohol en de cocaïne daar liggen, weet ik niet of ik er ook af zou kunnen blijven."

"Ik geloof wel dat we in die tien maanden van de behandeling zo ver geraken, dat ik ook zonder controle kan zeggen: het hoeft niet. Want dan zou ik door één denkfout zo veel op het spel zetten. En mijn familie is me veel meer waard dan dat ene moment."

Heb je na dit verhaal nog vragen of wil je je verhaal kwijt, dan kan je terecht bij Tele-Onthaal.

Alle andere artikels in ons drugsdossier kan je hier nalezen.