Imke Courtois: "Ik wilde nooit meer iets in de media doen"

Grootste fan

Imkes eerste foto is zo uit het leven gegrepen. Deze foto zit erbij, gewoon om dat ze hier met haar moeder op staat. Deze is getrokken na het winnen van de Beker van België zaalvoetbal.

“Mijn moeder is een heel belangrijk persoon in mijn leven. Ik ben altijd een mama’s-kindje geweest. Pas op, geen afhankelijk mama’s-kindje. Ik heb mijn moeder niet voortdurend nodig. Ik zie haar gewoon enorm graag. En dat is wederzijds. Ik ben niet het type persoon dat wegsteekt dat ik haar graag zie. Ik pak haar vast en ik geef haar een kus in het openbaar.”

“Komen kijken bij mijn voetbalwedstrijd is iets wat ze heel graag deed, bijna altijd samen met mijn stiefvader. Hij kon er tijdens deze foto niet bijzijn, maar mama kwam - ondanks haar introverte persoonlijkheid - toch naar mij kijken. Ze is erg verlegen en ik weet dat ik haar dan niet midden in een supportersgroep moest zetten. Daarom zette ik haar op de eerste bank. Zo maakte ik altijd oogcontact met haar als ik een stomme fout of een doelpunt maakte. Binnen twee seconde kreeg ik dan een non-verbale reactie als een duim terug. Mijn moeder was altijd heel fier op mij.”

“Mijn moeder heeft elke voetbalwedstrijd van mij gezien. En dat zijn er veel in de 21 jaar dat ik voetbalde. Het was voor mijn mama moeilijker dan voor mij toe ik ermee stopte. Het voetbal was een groot deel van haar leven. Toen ik klein was reed ze me elke dag naar de training. En toen ik in Wezemaal speelde, 40 minuten rijden verderop, reed zij me daar heen. Ze wachtte me daar op en vulde ondertussen kruiswoordraadsels in.”

“Ze vond het leuk dat ik als meisje mijn weg kon vinden in de vrouwenvoetbal. Ze was mijn trouwste supporter. Het is dankzij haar dat ik het voetbal mocht ontdekken. Toen ik stopte, heb ik haar een boek vol foto’s en herinneringen cadeau gegeven over die tijd. Daar kan ze nog altijd niet in kijken, omdat het haar emotioneert. Ze begint standaard te huilen.”

Van ballet naar voetbal

Op deze foto zien we de achtjarige Imke op het Molenveld in Kumtich. Ze was hier, naar eigen zeggen, een echt meisje-meisje. Voordat ze begon met voetballen heeft ze 2 jaar ballet gedaan. “Op ballet mocht ik niet wild zijn. Dat was allemaal heel elegant en zeer beheerst.”

“In 1996 vroeg mijn moeder me of ik niet wilde gaan voetballen bij de meisjesploeg hier in de buurt. Ik was 8 jaar, heel jong voor die tijd om met zoiets te starten. Meisjes begonnen toen vaak pas op hun 18de met voetballen. Ik werd heel erg gesteund om er zo vroeg al voor te gaan.”

Voetbal was een openbaring voor Imke. Al snel veranderde ze van meisje-meisje naar tomboy. “Ik knipte mijn haar kort en droeg stoere ‘Caterpillars’. Ik mocht daar zijn wie ik wilde zijn. Ik kon me plots veel beter concentreren op school. Het werd echt een uitlaatklep voor mij.”

“Ik besef wel dat ik, samen met anderen, een kleine rol heb gehad in de evolutie van het vrouwenvoetbal. Ik heb echt die transitiefase meegemaakt, waardoor ik goed besef waar het vandaan komt en waar het nog naartoe moet. Toen ik ongeveer 16 jaar oud was, begon het vrouwenvoetbal opgang te komen. Op mijn 24ste kregen de Red Flames pas een identiteit en ze haalden in 2017 voor de eerst keer het EK. Vandaag de dag groeit het vrouwenvoetbal gigantisch.”

Melancholisch wezen

“Je ziet mij hier op mijn bureaustoel staan kijkend naar een schema en post-its. Ik sta hier in mijn werkomgeving van toen ik bezig was met mijn doctoraat. Daar ben ik mee begonnen in december 2014, en daar heb ik 4 jaar voltijds aan gewerkt. De studies, analyses, conclusies en eerste publicaties zijn achter de rug, maar het neerschrijven en indienen nog niet.”

“Daar ben ik nu heel nonchalant in. Ik had in gedachten om 1 of 2 dagen per week aan mijn doctoraat te gaan werken, het in te dienen, te verdedigen en mijn titel te ontvangen. Dat blijkt in de praktijk anders te verlopen. Ik merk dat ik het nooit voor de titel heb gedaan, maar voor het werk. En dat werk mis ik met momenten enorm. Ik heb er namelijk hele goede herinneringen aan, ook al speelde het zich af in een grijs, grauw gebouw.”

“Je ziet mij hier (waarschijnlijk) op mijn bureau staan, omdat ik nooit lang kon stilzitten. Je kon mij vaak zien rondlopen op mijn sokken om koffie te halen of dus op in plaats van achter mijn bureau. Je ziet hier op de foto een grote samenvatting van het mechanisme dat ik onderzocht. Ik maak graag schema’s. Ik ben heel visueel ingesteld. Dat heb ik meegekregen op het probleemgestuurd onderwijs waar we altijd rond thema’s werkten die geschematiseerd werden. Dat heeft me later veel geholpen om informatie beter te onthouden.”

“Die post-its staan daar trouwens helemaal buiten. Dat is gewoon leuke communicatie tussen mijn collega’s en mij, briefjes als ‘wanna join for a coffee?’ en ‘happy birthday my sunshine’. Ik hecht daar belang aan. Alle briefjes die ik met mijn moeder schreef hield ik bij, dus die met mijn collega’s ook. Ja dat klopt, ik ben misschien een emotioneel melancholisch wezen.”

Carrièrestart

Op deze foto herken ik mezelf haast niet. Dit is mijn eerste moment ooit als verslaggeefster. Ik sta hier met Peter Morren en Tom Soetaers. Het was 2012 en Peter vroeg of ik lijnreporter wilde worden. De nieuwsgierigheid naar het vak was er al en onwetend dook ik de mediawereld in. Peter was heel lief en behulpzaam, maar ik had me totaal niet voorbereid om een interview af te leggen. Ik vond het vreselijk. Ik wilde nooit meer iets in de media doen.”

“Ik vond het heel tof dat Peter destijds toch iets in mij zag. 4 jaar later werd ik opnieuw uitgenodigd door de VRT. Daar voelde ik me direct op m’n gemak. Ik kon daar zelf mijn momenten kiezen als ik iets wilde zeggen en ik hoefde daar niets te verzinnen.”

“Ik sta stond er nooit echt bij stil dat er ‘eindelijk eens een vrouw’ over voetbal kwam praten. Ik hoefde me niet te bewijzen. Het enige wat ik deed is mijn visie op voetbal vertalen voor de kijker. Er valt dus niet zoveel te bewijzen.”

“Natuurlijk, als ik kijk naar de redactie, dan is het overgrote deel nog altijd man. Ze proberen er wel meer vrouwen te krijgen, maar het blijft moeilijk. Ik laat me niet aan de kant duwen en blijf mijn ding doen op een onbevangen manier. Die strijdvaardigheid zit niet in mij.”

Geen stadsmens

“Op deze foto zie je lucht, water en een halve zon. Niet meer. Ik ben gek op foto’s nemen van de natuur. Deze is getrokken begin dit jaar in Zuid-Afrika, bij Kaap de Goede Hoop op het meest zuidelijke punt. Als je daar op een rots naar boven klimt, dan zie je de Indische en de Atlantische oceaan samenkomen. Het is een bekend punt in de zeilwereld dat nogal gevaarlijk en woest blijkt te zijn. Wat vreemd is, want op deze foto straalt het zoveel rust uit. Ik zou daar zelf zotgraag een zeiltocht maken.”

“De meeste foto’s die ik post op mijn Instagram worden gewoon gemaakt in mijn voortuin. Ik woon in het pittoreske Walshoutem, het knooppunt van alle schoonheid. Ik wil hier nooit meer weg. De prachtigste velden en zonsondergangen zijn hier voor mijn deur. En is altijd wel een ander uitzicht met alle bloemen in bloei. Dat geeft mij rust. Dat is nodig, want als je in de media werkt gaat alles heel snel.”