Jaak Van Assche over de jaren 70: "Het was de drukste periode uit mijn leven: ik was leraar maar mijn grote passie was theater"

“De jaren 70 zijn voor mij de drukste periode uit mijn leven geweest. Ik was leraar, maar mijn grote passie was theater. Ik speelde toen in het ‘Mechels Miniatuur Teater’ en heb dan besloten om professioneel te gaan. Ik ben gestopt met het onderwijs en ben vertrokken naar het conservatorium. In die tijd moest je toch over een diploma beschikken als je professioneel in het theater wou terechtkomen", vertelt Jaak Van Assche.

Eerste rol 

“Ik heb mijn eerste rol gekregen in 1973. Dat was in een docudrama van Paul Koeck, De Routiers. Toen ik in de jaren 70 aan het conservatorium studeerde kreeg ik ineens aanbiedingen van de VRT. Ik heb toen ook kleine rollen gehad in jeugdfeuilletons. Ineens werd ik toen aan het conservatorium al als acteur beschouwd.”

'De Collega's' 

In 1978 volgt de grote doorbraak van Jaak. “'De Collega’s'! Absoluut dat dat mijn grote doorbraak was. Ik had dat niet verwacht. Wij werkten samen met Jan Matterne, de auteur van verschillende tv-programma’s. En die regisseerde op de BRT toen. Hij had een idee om een soort reeks te maken en we zijn dan aan tafel gaan zitten en toen werd de reeks ‘De Collega’s’ geboren. Het was meteen een succes. We hadden er een beetje te lang aan gerepeteerd dus we waren het wat beu (lacht), maar vanaf de eerste voorstelling was het een succes.”

'F.C. De Kampioenen' en 'Familie'

Vandaag de dag kennen de meeste mensen Jacques dankzij de series F.C. De Kampioenen en Familie. 47 jaar na zijn debuut, kan Jacques nog altijd doen wat hij het liefste doet: acteren. “Ik ben me daar heel erg van bewust. En ik pak het met twee handen stevig vast. Om op mijn leeftijd nog midden in de maatschappij te vertoeven… Ik ga nog graag naar de set en amuseer mij nog altijd. Ik vind het interessant om daar ook jonge acteurs te ontmoeten.”

Is er eigenlijk veel veranderd op gebied van acteren ten opzichte van de jaren 70? “Ik vind dat die multicamera wat snel gaat. Vroeger had je de regiekamer, die was boven en moest je altijd trappen doen. Nu staat de regisseur eigenlijk bijna naast je en is het allemaal draadloos geworden (lacht). De beelden gaan wat sneller, meer mogelijkheden op gebied van techniek maar eigenlijk is er niet zo veel anders.”