radio2 zintuigen
Jelle De Beule kijkt in ‘De Spiegel’: “Ik doe niet aan valse bescheidenheid, ik weet waar ik goed in ben”
vr 3 mrt. - 9:00
Klik hier om naar de podcast met Jelle De Beule te luisteren
Hij speelt mee in de verfilmde serie van het boek ‘Liefdestips aan mezelf', geschreven door zijn vrouw. Voor het eerst staat hij op de filmscène als vader en niet als de loverboy. “Dat was toch confronterend.”
"Ik heb nog een beugel laten zetten op mijn 27"
“Ik zie een licht vermoeide man met al zijn gebreken. Als ik lach zie ik mijn kraaienpootjes, bijvoorbeeld. Die zie ik zelf niet zo vaak, omdat ik gewoon niet zo vaak in de spiegel kijk. Maar als je het doet, dan vallen er soms van die details op die andere mensen misschien zelfs niet zien."
Jelle omschrijft zichzelf als een ijdel. “Op mijn 27 ben ik naar de tandarts gegaan om een beugel te laten zetten. Ik vond mijn tanden niet mooi. Ik zou het vroeger gedaan hebben, maar de tandarts vond het niet nodig. Toen ik met mijn twee zussen naar de tandarts ging zei hij letterlijk: ‘geef die twee meisjes maar een beugel, bij die jongen komt dat wel goed’. Dus ik denk dat het een ding was dat meisjes wel mooie tanden moesten hebben.”
Ik ben niet onzeker over mijn uiterlijk, want ik heb er altijd wel oké uitgezien. Er werden mij wel vaak complexen opgedrongen. Ik ben bijvoorbeeld heel klein. Mensen lachen daarmee, maar ik heb dat nooit een probleem gevonden
Zondagskindje
Jelle is zeker gelukkig met hoe zijn leven is uitgedraaid, “De keuzes die ik heb gemaakt zou ik zo opnieuw maken. Ik heb animatiefilm gestudeerd. Ik dacht dat ik een tekenaar was en wou striptekenaar worden. Maar dan kom je in de TV terecht en plots ging ik acteren. Ik kijk ook zonder nostalgie naar het verleden. Ik heb geen spijt over het verleden en wil niet terug naar vroeger.”
“Ik ben altijd een zondagskind geweest. Ik heb nooit echt zware inspanningen moeten leveren om te komen waar ik nu sta. In die zin denk ik: het ergste moet nog komen. Relativeren vind ik makkelijk. Ik kan wel snel geïrriteerd zijn en kwaad worden, en dan ook echt overdreven. Maar dat is altijd maar kort. Ik kan een probleem of tegenslag wel snel een plaats geven.”
Mensen vinden me vaak arrogant
“Ik zie een man met veel zelfvertrouwen in de spiegel. Het is een beetje atypisch aan de Vlaming om bewust te zijn van je eigen talenten, maar ik heb helemaal geen last van valse bescheidenheid. Ik probeer wel niet arrogant over te komen, maar ik denk ook dat we overgevoelig zijn voor zelfvertrouwen. Wij Vlamingen leren om bescheiden te zijn.”
Mensen zeggen vaak dat ik arrogant ben. Daar ben ik het niet mee eens. Ik probeer altijd vriendelijk en sociaal te zijn. Ik weet gewoon wat ik kan. Nu dat ik dit zeg zullen sommigen al denken dat ik arrogant ben
"In mijn hoofd ben ik nog maar 30"
“Ik herinner mijn nog goed de dag dat mijn vader 40 werd. Mijn moeder had toen een sleutelhanger voor hem gekocht met daarop ‘Life begins at 40’. Mijn zussen en ik moesten lachen en dachten dat het het begin van het einde zou zijn. Maar nu ik zelf in de veertig ben, besef ik ook echt dat ik nog in de fleur van mijn leven zit. Ik heb nog veel plannen en ik hoef nog lang niet uit te bollen.”
Je levenspad is op je veertigste wel al uitgestippeld. De belangrijke keuzes zijn gemaakt en je zit op een pad waar je nog moeilijk vanaf kan. Ik vind dat niet erg. De dingen die ik doe, doe ik heel graag. Maar ik zou niet plots kunnen beslissen om chirurg te worden, bijvoorbeeld
“Mentaal ben ik zeker geen 42. Ik voel met 30. Ik denk vaak: anderen zijn al volwassen, ik nog niet. Aan de andere kant: ik speel nu in een reeks met allemaal twintigers. Ik speel de vader van Gloria Monserez. Dat was wel confronterend. Ik werd niet meer gevraagd als de jonge knappe loverboy, maar als de vader van een twintiger. Die jongeren maken ook al mopjes over mijn leeftijd, ik kan dus nog moeilijk ontkennen dat ik niet meer één van hen ben.”
Een ander wereldbeeld
“De jongeren hebben ook een andere gedachtegang, andere normen en waarden. Ik probeer daar wel in mee te gaan en ik ben van nature heel progressief. Tijdens de opnames van de reeks waren er een paar mensen die zich identificeerden als non-binair. Ik aanvaard dat wel, want ik wil dat iedereen zich gewoon goed in z’n vel voelt. Maar toch blijft het een mentale klik omdat het iets is waar ikzelf niet mee ben opgegroeid. Het is iets nieuws en hoe ouder je wordt, hoe minder flexibel je wordt.”
In de acteerwereld wordt nu nagedacht of je wel bij je personage past. Mag je wel een gay personage spelen als je zelf niet gay bent? Die discussie woedt volop onder de jongeren, terwijl ik iets heb van, een acteur speelt wat hij wil. Het maakt niet uit wat of wie je in het echte leven bent. Dat is net het fijne aan acteur zijn
“Wanneer ik het er niet mee eens ben en mijn visie echt niet overeenkomt met die van de huidige generatie, ben ik gewoon eerlijk en sluit er mij ook niet bij aan. Dat gaat niet. Het is moeilijk om af te wijken van hoe ik ben opgevoed en hoe mijn wereldbeeld in elkaar zit. Maar ik probeer er wel altijd naar te luisteren en het te begrijpen, want zo kort door de bocht ben ik ook weer niet. Als je dat niet doet zorg je enkel maar voor een conflict.”
