Kevin Janssens: "Ik heb spijt dat ik mijn vader nooit heb geconfronteerd en gevraagd waarom hij zo was"

“Toen ik op deze plek binnenwandelde om auditie te doen, wist ik: “Hier gaat het gebeuren. Deze plek heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Voor velen waren die vier studiejaren een moeilijke opdracht, maar voor mij was dat een verademing. Ik vond dat fantastisch! Ik wist al zo jong dat ik acteur ging worden en ging er ook alles aan doen om dat te proberen bereiken.”

“Ik vind het zo leuk dat je je kan storten in een andere wereld, in een andere realiteit. Het is mijn passie. Misschien ook wel een beetje vluchten? Toen, in die tijd, vluchtte ik zeker wel van een echte realiteit. Alles wat er op het moment dat je acteert gebeurt, is op dat moment je realiteit. Dat is met film ook zo. Soms ben ik het gelukkigst tussen actie en cut. Want alles mag, binnen die realiteit. Voor mij is dat heel bevrijdend.”

Een kippenbout en Jan Decleir 

Het had niet heel veel gescheeld of Kevin Janssens had nooit gestudeerd aan het prestigieuze ‘Studio Herman Teirlinck’, want hij is op een bijzondere manier door zijn ingangsproef geraakt: “Het is dankzij Jan Decleir dat ik erdoor ben geraakt. Ik viel heel hard uit de boot met mijn uiterlijk. Ik kwam uit Stabroek, op mijn ‘buffalo’s’ en met mijn haar vol gel tussen allemaal alternatieve (kunst)mensen.”

Maar dat was niet het enige: “Ik deed mijn tekst. Dat was niet slecht, maar wel gewoon smakeloos denk ik. Ik was 20 jaar en dat sloeg echt nergens op. Het was allemaal een beetje te goed ingestudeerd. Jan Decleir zei toen: “Wacht even, ik ben meteen terug.” Hij kwam terug met een kippenbout: “Heb je Pulp Fiction (de film) ooit gezien?”, vroeg hij. Ja, ik had die film gezien. Ik moest me concentreren op een scène en gewoon ‘iets doen’: “Doe gewoon iets!”, zei Jan Decleir. En ik begon te spelen. Toen besefte ik wat spelen en acteren is. Die nacht ben ik om 3 uur ’s nachts opgebeld door Reinhilde Decleir met de boodschap dat ik erbij was. Wauw!”

"Mijn vader heeft nooit naar mij omgekeken"

Kevin Janssens had een moeilijke tot geen relatie met zijn biologische vader: “Ik heb het meeste spijt van het feit dat ik nooit mijn echte vader als volwassen man heb kunnen confronteren en vragen: “Waarom ben jij zoals je bent? Waarom heb je nooit naar mij gevraagd? Waarom ben je mij nooit komen opzoeken?”

Kevins moeder heeft zijn vader verlaten na huiselijk geweld: “Mijn mama is weggegaan toen ik 3 jaar was. Ik heb hem als ik heel klein was af en toe wel nog gezien. Maar op een gegeven moment stopte dat. Tot mijn stiefvader mij adopteerde, want mijn naam is ook veranderd. Janssens is eigenlijk niet mijn echte naam. Mijn echte naam is ‘Roels’, Kevin Roels. Maar al heel jong is mijn naam ‘Janssens’ gebleken. Het moest gewoon nog officieel gemaakt worden.”

De dag dat Kevins naam veranderde van Roels naar Janssens gaat hij nooit vergeten: “Ik ben hem (zijn biologische vader) nog eens tegengekomen toen ik 24 was en met mijn pluspapa naar het gerechtsgebouw moest. Hij was daar ook. Hij zat op een bankje, dat weet ik nog goed. Mijn grootmoeder van mijn papa’s kant was er ook. Ze zag me en vroeg me wat ik aan het doen was: “Dat is wel je echte vader hé?” Mijn vader heeft nooit naar mij omgekeken. Ik wees naar mijn stiefvader en zei: “Dat is mijn vader.” En ik werd nog kwader op die man op dat bankje, want hij bewoog niet… Hij bekeek me zelfs niet.”

“Op school vonden ze ook altijd dat ik moest gaan praten met mijn vader. Ik ging dat wel doen als ik er klaar voor was, antwoordde ik dan. Maar ik heb het altijd zo van de baan geduwd… Tot hij stierf. Met ouder worden, heb ik er wel spijt van dat ik nooit met hem ben gaan praten. Niet om met hem overeen te komen. Maar dan had ik tenminste wel een gesprek met hem kunnen hebben.”