als de muren konden praten
Leen Dendievel: "Ik vind het belangrijk om te laten zien dat iedereen maar mens is"
zo 30 mrt. - 9:00
Nostalgie
Je zou denken dat Leen een verzamelaar is, want haar huis staat vol spullen waar herinneringen aan verbonden zijn. “Maar een verzamelaar ben ik niet. Ik kan heel goed weggooien, al ben ik wél nostalgisch. Het zijn de kleine dingen die ik bijhoud. Zoals dit kleine klokje van mijn grootmoeder: het stond op 19 uur toen ze gestorven is. Ik hou dingen van vroeger en van mijn familie bij, omdat dat mij gemaakt heeft tot wie ik ben. Het herinnert me aan de tijd waarin alles net iets eenvoudiger was. Ik denk dat dat het is. Ik vind het jammer voor de generatie die nu opgroeit dat het leven niet eenvoudiger is. En dat alles te zien is."
Iedereen is maar mens
Het huis van Leen is haar veilige haven. Hier kan ze vertragen met een kop koffie op haar terras of met de krant aan de tafel in de woonkamer. Want vertragen is een must in deze wereld die soms veel te snel gaat voor haar: “Wij konden vroeger nog verlangen naar iets, wij konden nog vervelen, wij konden nog… Nu zit alles vol. Men zit, men wacht, men kijkt naar een scherm. Het stopt niet. Op sociale media zie je niet dat elk huisje zijn kruisje heeft. Ik denk dat het daarom ook is dat ik probeer open te zijn over de dingen dat ik wil delen. Omdat ik het heel belangrijk vind om te laten zien: Hé, hallo, iedereen is maar mens.”
Onlangs was ik te gast in een podcast over seks en relaties. Ik deed het uit vriendelijkheid, maar erna vroeg ik me toch af waarom ik hier nu weer ja op had gezegd. Wij houden de dingen graag privé.
Leens privéleven
Waarom geven Leen en Udo nooit samen interviews? “Wij hebben een andere carrière. Ook al is ze in dezelfde soort van leefwereld. Maar onze carrière heeft niets met ons privéleven te maken. Wij houden de dingen graag privé. Jij mag hier zijn, omdat jij ook tot mijn privéleven behoort. En omdat er niet gefilmd wordt. Onlangs was ik te gast in een podcast over seks en relaties. Ik deed het uit vriendelijkheid, maar erna vroeg ik me toch af waarom ik hier nu weer ja op had gezegd.”
Waarom heeft het 15 jaar geduurd eer ze het verdriet over het overlijden van haar vader een plaats kon geven? En hoe open is Leen eigenlijk over zichzelf? Je hoort het in 'Als de muren konden praten' op VRT MAX.
