Leen Dendievel: "Na 1 week gaf ik mijn wandeltocht naar Compostella op waar ik al jaren van droomde"

Opgeven of doorzetten? 

"Bijna één jaar geleden ben ik vertrokken op mijn tocht naar Compostella", begint Leen Dendievel te vertellen. "Ik heb Santiago de Compostella nooit bereikt, want na een week ben ik teruggekeerd. Het vreemde is dat ik nog perfect het gevoel weet dat ik vorig jaar had op het moment dat ik net vertrok: het enthousiaste, dromerige, passievolle gevoel over dat wandelen."

"Maar het bleek niet te zijn wat ik nodig had, wat ik had verwacht. Mijn droom was veranderd. Mijn intentie was veranderd. Ik ben veranderd. De route bleek niet zo rustig te zijn als ik had gehoopt en bleek ook niet wat ik effectief nodig had. Aangezien ik een denker ben, ben ik me zeer hard bewust van wat maakt mij intrinsiek gelukkig maakt en wat heb ik nodig heb. Dus ik ben gewoon op een bepaald moment gestopt. Ik heb gezegd: Ik ga naar huis, ik kan mijn drie resterende weken veel beter spenderen dan volharden, terwijl het me intrinsiek ongelukkig maakt."

Of dat lastig was? "Dat was zeer lastig achteraf. Ik besefte pas later welke korte, maar krachtige volhardingsprocessen ik had meegemaakt in die week. Ik voelde me beschaamd. Ik voelde me gefaald. Zijnde wie ik ben, was ik erover aan het lezen. Voor ik het wist, was ik aan het researchen en voelde ik dat dit heel normaal was dat ik dat voelde. Want ik gaf iets op waarvan ik niet verwachtte dat ik het zou opgeven." 

'Moet-ivatie'