'Les sucettes', een liedje over orale seks, betekende het einde van zijn samenwerking met France Gall en 12 andere weetjes over Serge Gainsbourg

Abortus

Op 2 april 1928 werd Serge Gainsbourg geboren als Lucien Ginsburg in een Joods-Oekraïens gezin, dat hun geboorteland moest ontvluchten na de Russische Revolutie. Het scheelde niet veel of Gainsbourg had nooit geleefd. Toen zijn moeder in verwachting was, stond ze op het punt om het kindje te laten weghalen. Ze ging zelfs naar een abortuskliniek, maar toen ze daar aankwam, besloot ze om haar kindje toch te houden. 

Davidster met dure diamanten

Gainsbourg is van Joodse afkomst en moest tijdens de Tweede Wereldoorlog een davidster dragen. Het gezin dook onder om aan de deportatie te ontsnappen. Dit was voor hem een traumatische ervaring want het maakte van hem op jonge leeftijd al een outsider. Na de oorlog ging het gezin terug in Parijs wonen. Als wraak voor wat de Nazi's hem hadden aangedaan tijdens de oorlog, liet Gainsbourg later een davidster met dure diamanten maken die hij droeg als juweel. 

Kunstschilder

Gainsbourg was een man van vele talenten. Zo was hij naast zanger ook schilder en droomde hij aanvankelijk van een carrière als kunstschilder, maar die droom gaf hij al snel op. Hij beloofde zichzelf dat als hij voor zijn 30 geen beroemde schilder was, hij deze droom zou opgeven en dat deed hij ook. Dan besloot hij maar om te gaan zingen in casino's en nachtclubs. 

Mooie vrouwen 

Het is geen geheim dat Gainsbourg zich graag liet omringen door mooie vrouwen. Hij trouwde slechts twee keer, maar er waren wel heel wat vrouwen in zijn leven. Jane Birkin was misschien wel de vrouw die hij het liefst zag. Met haar kreeg hij ook zijn dochter Charlotte. Jane Birkin verliet hem in 1980 omdat ze niet meer samen wou zijn met een liefhebber van te veel alcohol. Na die scheiding zat Gainsbourg zwaar in de put, maar hij vond snel opnieuw de liefde. Amper twee maanden later woonde hij samen met het veel jongere model 'Bambou'. In 1967 had Gainsbourg ook een korte affaire met Brigitte Bardot, voor wie hij 'Je t'aime... moi non plus' schreef. 

'Je t'aime... moi non plus'

Zijn grootste hit 'Je t'aime... moi non plus', samen met de veel jongere Jane Birkin, werd in veel landen gecensureerd omdat het te expliciet was. De oorspronkelijke versie werd ingezongen door Brigitte Bardot, met wie hij in 1967 kort een affaire had. Deze werd toen niet uitgebracht omdat haar, terecht jaloerse, partner Gunter Sachs het verbood. Pas jaren later, in 1986, werd de versie met Bardot toch uitgebracht. 

'Je suis venu te dire que je m'en vais'

In 1973 kreeg Gainsbourg een eerste hartinfarct net op het moment dat hij 'Je suis venu te dire que je m'en vais' aan het componeren was. Zijn leven hing aan een zijden draadje. Hij haalde zijn inspiratie in het gedicht 'Chanson d'automne' van Verlaine. In het nummer kan je Jane Birkin horen huilen omdat ze verdrietig was dat Charlotte op kamp moest. Dit maakt het geheel extra dramatisch. Hier is het nummer vooral bekend in de versie van Jo Lemaire. 

Gitanes

Gitanes is de naam van het favoriete sigarettenmerk van Gainsbourg. De zanger rook en dronk veel en ook na zijn eerste hartaanval hield hij deze gewoonte, ondanks meerdere waarschuwingen van zijn dokters. Na zijn ziekenhuisopname werden er honderden peuken gevonden onder het bed waarin hij lag. Hij hield zelfs een persconferentie om te zeggen dat hij niet zou stoppen met roken. 

'La Javanaise' 

In 1963 schreef Gainsbourg dit nummer voor Juliette Gréco, 'la grande dame noir' van het Franse chanson. Ze zaten samen champagne te drinken en muziek te luisteren in de woonkamer van Gréco. Gainsbourg wou haar verrassen met een mooie song. De volgende dag stuurde hij haar 'La Javanaise' op. Gréco was enorm blij met het liedje en voegde het ook toe aan haar eigen repertoire. 

France Gall

Gainsbourg componeerde niet alleen muziek voor zichzelf. Zo schreef hij voor France Gall 'Poupée de cire, poupée de son' waarmee zij in 1965 het Eurovisiesongfestival won voor Luxemburg. Na de wedstrijd kwam Gainsbourg met 'Les sucettes', een nieuw liedje voor France Gall. Ze scoorde hier hoog mee in de hitlijsten. Gall had, door haar jonge leeftijd, aanvankelijk niet door dat het nummer een dubbele bodem had. Toen ze uiteindelijk besefte dat het over orale seks ging, kwam ze weken de deur niet meer uit en weigerde ze het nummer nog te zingen. Dat was dan ook het einde tussen de samenwerking van Gall en Gainsbourg. Ook voor Joëlle Ursull schreef hij een nummer dat het goed deed in het Eurovisiesongfestival. Zij eindigde met 'Black and white blues' in 1990 op de tweede plaats. 

Regisseur

Gainsbourg schreef soundtracks voor meer dan 40 films en hij regisseerde er zelf ook vier. In 1976 kwam 'Je t'aime moi non plus' uit, naar het gelijknamige nummer. De film gaat over een serveerster, gespeeld door Jane Birkin, die verliefd wordt op een vrachtwagenchauffeur. Haar baas wil haar waarschuwen, want de chauffeur valt blijkbaar op mannen. In 1983 kwam 'Equateur' uit, die verhaalt over de passie van een man voor een moordenares. Drie jaar later kwam 'Charlotte for ever' met een hoofdrol voor zijn dochter. Een jaar voor zijn dood bracht hij zijn laatste film 'Stan the flasher' uit. 

'Lemon Incest'

Gainsbourg bracht ook een aantal nummers uit met zijn dochter Charlotte. 'Lemon Incest' is daar één van. Het was opnieuw een erg controversieel nummer, maar werd toch heel succesvol in Frankrijk. Met het lied werd Gainsbourg beschuldigd dat hij pedofilie en incest zou verheerlijken. Achteraf ontkende hij deze beschuldigingen wel in de media. Op het moment van de opname was Charlotte 13 jaar. Ook zij beet achteraf van zich af door te zeggen dat ze volledig achter de beslissing stond om het nummer op te nemen. Ze verdedigde haar vader, maar ze gaf ook toe dat het nummer inderdaad provocerend was. 

Dubbele persoonlijkheid

We kennen Gainsbourg als een vrij provocerend figuur. Het is na de breuk met Jane Birkin dat hij zijn alter ego 'Gainsbarre' steeds verder ging ontwikkelen. Langs de ene kant was hij een stijlvolle vader, met oog voor schoonheid, die lief en soms zelfs verlegen was. Langs de andere kant had je het vieze en vulgaire alter ego dat graag provocerende uitspraken deed. Naarmate Gainsbourg ouder werd, werden zijn liedjes ook steeds dubbelzinniger en excentrieker. Dat merken we in 1984 met 'Lemon incest', een nummer dat een schandaal uitlokte. Gainsbourg kwam ook steeds vaker in de media met zijn provocerende uitspraken en had zijn alcoholprobleem niet helemaal meer onder controle. Tijdens een tv-show waar ook Whitney Houston te gast was zei hij, stomdronken: "I want to fuck her." Dit zei hij eigenlijk als wraak omdat Houston hem diezelfde ochtend weigerde te begroeten toen ze elkaar tegenkwamen. Michel Drucker, de host van de show, probeerde het voorval nog te redden door te zeggen dat hij haar bloemen wilde kopen, maar die poging was tevergeefs. 

Zijn huis

In 1970 verhuisde Gainsbourg naar zijn beroemde huis op de Rue de Verneuil in Parijs. De gevel is vandaag nog steeds helemaal versierd met handtekeningen en gedichten. Er komen nog dagelijks kunstenaars langs om hun handtekening in graffiti achter te laten. Blijkbaar zou het huis vanbinnen volledig zwart zijn. Alles had ook zijn vaste plaats om meer rust te brengen in het chaotische leven van Gainsbourg. In oktober wordt de benedenverdieping van het huis een museum.