Liesbeth Van Impe: "Kanker, corona, kanker, dat is kort samengevat mijn leven de laatste 5 jaar"

Klik hier om de podcast met Liesbeth Van Impe te beluisteren

"De laatste dag van mijn bestraling - bij mijn eerste kanker - was de eerste dag van de lock-down. Het zogenaamde post-kanker leven - terrasjes doen, op reis gaan, terug aanknopen bij de leuke dingen van het leven - zat er voor mij niet in. Voor mij ging de wereld toen helemaal op slot. Geen wonder dus dat voor mij kanker en corona onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Bovendien was iedereen maar zijn handen aan het ontsmetten en rook - voor mij - de hele wereld naar ziekenhuis. Net wat ik niet wou."

"De voorbije jaren hebben mij uiteraard veranderd. Fysiek, natuurlijk, en niet altijd ten kwade trouwens. Zo heb ik 'nieuw' haar gekregen. Kankerpatiënten zullen dat herkennen. Ik heb niet meer van dat steile haar waar je niets mee kan aanvangen, maar licht golvend, met wat meer volume. Wel gek trouwens als je zo na vier decennia plots ander haar krijgt. Ik ben het echt nog niet gewoon en koop nog altijd de foute shampoo!"

Bij de tweede diagnose heeft Liesbeth een borstamputatie moeten ondergaan. "Dat ging heel snel. Begin september de diagnose, tegen eind september was de operatie voorbij. Tussen de voorrondes en de finale van 'De allerslimste mens ter wereld'. Fysiek is dat geen ingrijpende operatie, je herstelt er vrij snel van. Maar mentaal is het heel heftig. Vooral daarna."

"Wekenlang heb ik ervoor gezorgd dat ik niet onverwachts met de spiegel geconfronteerd werd. Het heeft heel lang geduurd voor ik durfde te kijken. Ik wou dat het eerst goed genezen zou zijn voor ik keek. De dag dat ik besliste om te kijken, heb ik er echt de hele dag over gedaan om het verband te verwijderen. In kleine stapjes, met tussendoor kleine beloningen. Ik was iets aan het bingewatchen en na elke stap mocht ik naar een volgende aflevering kijken."

"Ik heb het op mijn eentje gedaan. Dat heeft met mijn situatie te maken. Ik ben single, woon graag alleen en zoiets doe je niet zomaar in het bijzijn van of samen met iemand die 'op bezoek is'. Als je een partner hebt, is dat anders kan ik mij inbeelden. Maar ik wilde het zelf doen, op mijn eentje. Je pakt het aan zoals elke hoge berg die je over moet. Stap voor stap. Niet naar omhoog kijken, maar naar je voeten. Op je eigen tempo, niet forceren. Doen wat je kan."

"Het 'resultaat' viel al bij al nog mee. Je stelt het je vaak erger voor dan het is. In die zin is het misschien beter om sneller te kijken. Maar dat neemt niet weg dat het toch zwaar is. Het is nu eenmaal wat kanker met je doet: het slaat een gat in je leven en een gat in je lijf."

Reconstructie

"De eerste keer naar beneden kijken was het moeilijkst. Het is een perspectief dat niemand anders ooit zal zien. Zoals je jezelf ziet in de spiegel, zo zien de anderen je. Maar het perspectief als je naar beneden kijkt, dat heb jij alleen. Niemand anders kan zo naar je lichaam kijken. En dan plots zie je tenen die je vroeger niet zag. De eerste keer dat ik dat deed in het ziekenhuis ben ik trouwens letterlijk 'van mijn sus' gedraaid! Het is en blijft moeilijk om je op voorhand concreet voor te stellen hoe het er zal uitzien."

"Intussen ben ik het gewoon. Alles went. Maar ik ga wel een reconstructie laten doen. Eerst volgt er nog een preventieve amputatie aan de andere kant en dan laat ik alles reconstrueren. Daar heb ik niet lang over getwijfeld. Gezien mijn leeftijd zie ik het niet zitten om voor de rest van mijn leven externe protheses te dragen. Als alles goed gaat, zal ik uiteindelijk mijn borst maar enkele maanden hebben moeten missen. Dat is relatief gezien een korte periode. En dan kom ik weer in een volgende fase, waar ik alweer zal moeten wennen aan mijn spiegelbeeld!"