Lucas Van den Eynde in De Rotonde: "Mijn vader heeft 8 maanden gezwegen. De dag voor zijn dood hadden we een laatste gesprek. Een opflakkering"

Soepboeren 

“Mijn ouders werkten enorm veel. Mijn vader had een soepzaak opgestart in Lier, dat waren ‘soepboeren’. Wij woonden aan de rand van Lier. Ik heb daar een fantastische jeugd gehad.” Lucas kon er samen met zijn broer en zus ravotten in de weiden, grachten en boerderijen. Het was een vrijgevochten jeugd. “Mijn ouders reden overdag rond met de soep en ’s avonds moesten ze terug werken om alles voor te bereiden voor de volgende dag. We werden nogal los gelaten. Ik heb daardoor heel veel dingen ontdekt. Verwonderingen. Dat is toch een heel belangrijk woord in mijn leven, zeker de verwondering die blijft plakken. Het was zo een goed en warm nest. Wij kwamen niets tekort. Het was echt een familie.”

Slagerij 

Toen Lucas 9 jaar oud was, namen zijn ouders de slagerij van zijn grootvader in Kessel over. “Het was een slagerij zonder personeel. Mijn vader heeft dat geprobeerd, maar hij was een perfectionist. Het personeel kon het geen 2 à 3 weken volhouden (lacht). Gelukkig had hij zijn vrouw en zijn kinderen (lacht). Van den Eynde kreeg al op jonge leeftijd mee wat werken inhield. “De vrijdagavonden waren altijd intens. Dat was alle hens aan dek! Ik deed samen met mijn broer alle voorbereidingen voor het weekend en wij sloten altijd af met een grote poetsbeurt van het atelier en de ijskasten.”

“Stribbelde je nooit tegen?”, vraagt Christel Van Dyck zich af. “Ik vond dat eigenlijk wel tof. Als je om 1u ’s nachts het licht uitdeed in het atelier en alles blonk, het vlees lag daar zo schoon en de salades waren gemaakt. Dat was geweldig. Wij hadden ook een rookkast die wij in brand mochten steken, dat zaagsel moest smeulen. Als je ’s morgens die rookkast open deed, dan zaten daar de smakelijkste hammen en ossenvlees in. Als je daar een paar sneetjes van op je krakende pistolet deed met goede boter… Dat is straffer dan een 3-gangenmenu in het Hof van Cleve (lacht).

Charcuterie Van den Eynde & zoon

De vader van Lucas had één droom: zijn zoon zou de slagerij overnemen. Maar Lucas volgde die gedachte niet helemaal. “Er zijn twee belangrijke dingen die de doorslag hebben gegeven om dat niet te doen. Wannes Van de Velde is daar één van (lacht)! Toen ik 13 jaar was, hoorde ik hem op de radio met het nummer ‘Beverloo’. Ik had het toen 3 minuten warm en koud tegelijk. Ik vond dat zo mooi. Ik heb hem altijd beschouwd als mijn geestelijke vader. Het andere moment was toen ik afstudeerde. Ik was 16 jaar oud en mijn vader wou mij voorbereiden om mee in de zaak te stappen. Maar ik wist het toen niet goed. Met een smoesje ben ik naar de hotelschool gegaan. Hij ging hiermee akkoord, maar ik moest er van de eerste keer door zijn. Anders diende ik in de zaak te gaan staan. Ik was uiteindelijk gebuisd op scheikunde.”

Voor Lucas was het een turbulente periode. Hij wist het even niet goed meer. Tot zijn vader naar één van zijn voetbalwedstrijden kwam, dat was de druppel voor hem. “Ik speelde bij FC. Kessel en mijn vader sponsorde de club met een pancarte rond het veld: ‘Beenhouwerij – charcuterie Gaston Van den Eynde’. Ik zag op een bepaald moment dat er een nieuwe pancarte was gemaakt. Er stond op: ‘Beenhouwerij – charcuterie Gaston Van den Eynde en zoon.’ Toen dacht ik: potverdorie, dat ben ik! Toen kwam het besef dat ik die zaak moest overnemen. Ik heb toen in een paniekreactie mij bijna laten inschrijven in de verplegersschool in Lier. Het was een verwarrende periode, ik heb uiteindelijk mijn jaar hotelschool opnieuw gedaan in Mechelen. En dat is heel goed gegaan (lacht).”

Afscheid van je ouders 

Naast de geboorte, is ook de dood een afslag die je normaal niet zelf kiest. Christel vraagt zich af of Lucas daar bang voor is. “Ik hoop alleen dat het geen aftakelingsproces wordt. Dat ik niet in een stadium kom dat ik denk: wat zit ik hier nog te doen? Want wat als de verwondering weg is? Wat blijft er dan nog over?” Lucas zijn ouders zijn allebei gestorven, zijn mama was vooraan in de 70. “Een hersenbloeding en dan in coma. En die was weg. Ik heb nog gezien dat de spoed binnenging, met een verwarde blik in haar ogen.” Van den Eynde praat vol liefde en warmte over zijn ouders. Ondanks dat het al even geleden is dat zijn moeder stierf, blijft het een zeer emotioneel moment in zijn leven. “Soms flitst dat even binnen (stil). Dat was voor mij de liefste moeder ter wereld! Ook voor mijn broer en zus. Het was een hele lieve, bezorgde moeder. Ondanks dat ze zich te pletter heeft gewerkt, was ze er. En toen viel ze weg. Twee jaar later is mijn dochter geboren. Als ik thuis verteld had dat mijn vrouw Sofie zwanger was… Moederke zou zo blij geweest zijn! Die kleine zou meer bij haar geweest zijn dan bij ons (lacht). Daar heb ik spijt van. Het is een cliché, maar leven en dood hangt dicht bij elkaar. Mijn moeder stierf in het ziekenhuis, twee jaar later werd mijn dochter een verdieping erboven geboren.”

Van zijn vader heeft Lucas recent afscheid moeten nemen, Gaston Van den Eynde werd 92 jaar oud. “Hij was echt op. Na de dood van ons moeder heeft hij zich twee jaar lang opgesloten. De beruchte kerstfeesten waren toen gedaan bij ons, terwijl Kerstdag vroeger een hoogdag was. Maar hij heeft zich nog goed herpakt. Hij had een longontsteking, maar zijn lichaam kon het niet meer aan om te genezen. Hij kon ook niet meer zelfstandig ademen. Hij is een beetje uitgedoofd.”
 

Eén laatste gesprek 

Lucas is blij dat hij nog één goed gesprek heeft gehad met zijn vader. Een laatste, afsluitend gesprek waar hij vol verwondering op terugblikt. “Op een zaterdag is hij gestorven en de woensdagavond ervoor, ben ik nog bij hem langsgeweest in het verzorgingstehuis. Hij lag al op zijn bed, maar wou graag dat ik erbij kwam zitten. Die begon te praten… Hij heeft daar 8 maanden gezeten zonder te praten. Hij zei amper nog iets. Toen had hij ineens een opflakkering. Ik ging naar buiten en vond dat zo straf. Het was de eerste keer dat ik aan het verzorgingstehuis stond zonder een week gevoel in mijn maag. Het was het allerlaatste gesprek. Mijn broer, zus en ikzelf waren erbij toe hij stierf. Ineens stopt die ademhaling en het hart. Een hart dat 92 jaar heeft geklopt. Dat is ook verwondering. De verwondering van een uniek creatieproces op deze aardbol. Maar misschien vooral het respect dat je terug krijgt voor de essentie van de dingen.”