Lutgart Simoens in gesprek met Kim Debrie in 2018: "Mijn kinderen, de radio en de liefde. Zonder die dingen was ik niks"

"Ik had geen groot gedacht van mezelf" 

Lutgart Simoens is geboren in 1928. Na de Tweede Wereldoorlog ging ze aan de slag bij het NIR, de latere BRT en de huidige VRT. Radio is altijd haar grote liefde geweest. "Ik ben opgevoed met het idee dat een moeder moet thuis blijven bij haar kinderen. Maar ik deed mijn radiowerk zo graag."

Blijven werken was de juiste beslissing maar niet de makkelijkste. "Ik duwde mijn autootje 's ochtends van de oprit zodat ik de kindjes niet wakker zou maken. Mijn man bracht hen naar school, ging hen ophalen en deed de boodschappen." Soms vind ik het jammer dat ik er weinig was. Maar mijn kinderen zijn zo lief. "Moeke", zeggen ze dan, "je heb gedaan wat je moest doen. En je hebt dat goed gedaan." 

Lutgart bereidde haar radiowerk tot in de puntjes voor. "Maar ik heb het nooit gedaan om bekend te worden. Ik had zelfs geen groot gedacht van mezelf." Lutgard wilde vooral iets doen wat ze graag deed. "Ik heb een carnetje teruggevonden van mezelf als 13-jarige. Ik schrijf: 'Als de oorlog gedaan is, ga ik iets doen wat ik goed kan'. Voilà." De oorlog heeft Lutgart veerkrachtig gemaakt. "Als je vier jaar lang in angst leeft, tussen ouders die niet weten waar kruipen van miserie, dan word je sterker."

"Ik ben tevreden en dankbaar om het leven dat ik heb mogen leiden, ondanks alles"

Lutgart Simoens trouwde als jonge twintiger met Renolf Van Huffelen. Hij werd de vader van haar kinderen maar op dat moment was Lutgart niet klaar om te trouwen. Ze heeft zich zelfs ooit laten ontvallen dat ze een ongelukkige bruid was. Daar heeft ze spijt van. "Mijn man van wie mijn kinderen zijn, is de grote liefde van mijn leven. Mijn grote steun en toeverlaat. Maar het trouwfeest kwam te snel. Ik was nog niet over mijn eerste liefde heen." 

De eerste liefde is vaak de meest intense. En dat is bij Lutgart niet anders. "Oude liefde roest niet. Het was intens maar het is niet blijven duren. De tijdsgeest zat niet mee. En nu speelt het geen rol meer." 

Renolf was de man bij wie Lutgart jarenlang steun en liefde vond. "Hij plakte briefjes op mijn boterhammen. Ik heb ze nog allemaal." Zijn dood was een harde noot om te kraken. "Maar met veel wilskracht kom je zo'n klap uiteindelijk wel te boven. En die wilskracht heb ik." En toen kwam Marcel voorbij. Lutgart haar tweede man. Hij stierf een paar jaar geleden maar hij is nooit ver weg. "Zijn oude wandelstok is nu mijn steun en toeverlaat."

"Mijn kinderen, de radio en de liefde. Zonder die dingen was ik niks"

"Mocht ik mijn leven opnieuw kunnen leven, ik zou het op dezelfde manier doen." Lutgart blikt tevreden terug op alles wat geweest is. "Als het morgen gedaan is, moet niemand treuren." 

Lutgart is nu vooral heel dankbaar. Ook al is het leven niet altijd even mooi. "Ik heb twee kinderen verloren, twee echtgenoten, twee broers. Dat zijn stevige klappen. Maar ik kan het aanvaarden dat die dingen bij het leven horen. Ik ben niet kwaad."  De tegenslagen hebben haar kijk op het leven ook veranderd. "Ik ben katholiek opgevoed maar dat geloof heb ik moeten laten varen."

"Er duikt altijd wel iemand op aan wie je alles kan vertellen"

Lutgart heeft in de loop der jaren ondervonden dat je zelf moet kiezen voor het leven. "Je kan je problemen wel delen met een ander. Maar dat lost weinig op. Je moet vooral kracht putten uit jezelf." Al geeft ze wel toe dat een luisterend oor deugd doet. "Mijn zus Lieve was een echte zusterziel. Aan haar kon ik alles vertellen. We hadden een ongelooflijke goeie band. Ik mis haar nog elke dag. Net als mijn oudste dochter. Maar wat kan je er aan doen?" 

De pijn van het gemis gaat nooit weg. Maar hij wordt na verloop van tijd wel draaglijk. "De tijd is altijd mijn bondgenoot. In alles. Het overleven van liefdesverdriet, het gemis, …" 

Verlies maakt deel uit van het leven. Net als geluk en liefde. "Er duiken altijd mensen op in je leven aan wie je alles kan vertellen. Zusterzielen. Dat is nu ook het geval."

"Ik leef van mijn verlengdraad"

Het leven na de radio is een ander leven. Maar Lutgart bleef even nieuwsgierig als vroeger. "Die nieuwsgierigheid heb ik van mijn ouders meegekregen." Maar de radio heeft haar ook veel geleerd. "Ik heb voor 'Vragen Staat Vrij' duizenden brieven gelezen. Er zijn zoveel mensen die in een andere situatie leven. Daar heb ik respect voor gekregen. Ik heb het afgeleerd om te oordelen en te veroordelen."

Lutgart was zich goed bewust van haar eindigheid. "Ik ben het leven niet beu. Maar ik wil nooit afhankelijk worden van anderen. Als het zover komt, wil ik dat het stopt. Omdat het zo mooi is geweest."