Maarten Vangramberen: "Wanneer het goed gaat in mijn job, voel ik me tekortkomen als papa. En omgekeerd”

"Mensen verschieten als ze zien hoe mager ik ben"

Maarten is tevreden als hij in de spiegel kijkt. "De bouw van mijn lichaam zit goed. Nu ben ik groot en heb ik een goed BMI, maar vroeger als kind was ik altijd bij de kleinste. Mijn groeispurt begon heel laat. Mijn moeder was altijd bang dat ik te klein zou blijven. In de laatste jaren van het middelbaar was ik zelfs een van de grootste. Mijn zoontje is nu 14 en ook een van de kleinste. Van mij mag zijn groeispurt ook komen. Eindelijk snap ik mijn moeder daar in, wat vroeger niet het geval was. Vroeger maakte het me niet veel uit hoe ik eruit zag. Nu ben ik ijdeler geworden." 

"Als je tevreden bent met je lichaam, ga je dat ook uitstralen en ernaar leven. Ik voel het wel als mijn riem wat strakker zit of als ik zelfs een gaatje moet opschuiven. Dan ga ik het moeilijker hebben om een extra bord te eten. Ik let er wel op. Op televisie oog je ook nog eens vijf tot zes kilogram dikker. Vaak zijn er mensen die verschieten als ze zien hoe mager ik eigenlijk in het ‘echt’ ben."

Controlefreak

"Mezelf laten gaan, gaat me niet overkomen. Ik hou ook veel, misschien zelfs iets te veel, van controle hebben over mijn lichaam. Ik heb een smarthorloge die alles registreert: mijn hartslag in rust en tijdens het sporten, mijn paslengte, hoeveelheid zweet, mijn slaap, enzovoort. Ik hou ervan die statistieken te bekijken en te vergelijken."

Maarten wordt dit jaar 45. "Lichamelijk voel ik het niet echt. Enkel bij het lopen merk ik dat ik maar 1 keer op 20 echt een goede dag heb. Het gaat wat minder snel, het gaat niet meer vanzelf. Voor de rest heb ik geen kwaaltjes. Het is dan ook mijn ergste nachtmerrie om een knieblessure te krijgen of niet meer te kunnen gaan lopen."

"Ik heb veel grijs haar, maar dat is al begonnen op mijn 17e. Ik heb me daar nooit slecht over gevoeld of erg gevonden. Het maakt me er ook niet ouder uitzien dan dat ik ben. Ik plooi het tot een kuif. Daar is soms wel wat discussie over of dat ik dat wel moet blijven doen. Ik hoor vaak mensen die zeggen: ‘Oei, Maarten. Wat ben jij grijs geworden’, maar dat is al mijn hele leven zo..."

Ik doe alsof ik het kan

"Er zijn momenten waarop ik enorm veel zelfvertrouwen heb", vertelt Maarten. "Maar er zijn ook zeker momenten dat ik kan worstelen met de kleinste puntjes van mezelf. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik maar alsof doe. Ik doe alsof ik kan presenteren, maar daarom kan ik het nog niet. Het gevoel van schrik te hebben om door de mand te vallen. Dat is heel gek."

"Ik kan goed tegen sportieve nederlagen. Ik weet dat ik geen sporttalent ben. Maar als ik een mindere uitzending heb gehad, bijvoorbeeld wanneer ik me teveel versproken heb, een vraag niet gesteld heb of ik vond het gewoon niet goed, dan kan ik daar echt dagenlang slecht van zijn."

Maarten probeert alles behalve arrogant te zijn. "Ik kan soms wel arrogantie uitstralen, maar probeer het absoluut niet te zijn. Als je aan collega’s zou vragen of ik arrogant ben, antwoorden ze ‘neen’, hoop ik. Er zijn wel momenten dat ik geen tijd heb en best kortaf kan zijn of niet vriendelijk genoeg, maar dat is niet met opzet. Tijdens reportages van het veldrijden, wandel ik bijvoorbeeld door het publiek om naar de materiaalposten te gaan en vragen de mensen een foto. Dan moet ik nee zeggen omdat ik gewoon geen tijd heb. Later pieker ik over dat moment met de vraag of ik wel vriendelijk genoeg ben geweest. Ik wil graag gezien worden. Ik wil absoluut niet arrogant overkomen."

“Mijn scherpe kantjes van vroeger zijn afgevijld”

"Ik ben zachter geworden doorheen de jaren. Als ik jong was, dacht ik altijd zwart-wit, iemand is goed of iemand is slecht. Met ouder worden heb ik geleerd dat je het leven niet zo moet bekijken. Ik zeg altijd: de wereld is grijs en die tint kan lichter zijn of donkerder. Vroeger liet ik zelden een traan. Dat kan nu en dan toch vaker voorkomen. Er zijn momenten dat ik zelfs tijdens interviews even moet slikken bij een verhaal. Je mag niet meegaan in die emotie, daar heb ik het nu moeilijker mee dan vroeger."

"Ik was vroeger ook een echte ruziemaker. Als student journalistiek kon ik mij opjagen in de mening van een ander. Er was bijvoorbeeld iemand die zei dat sportnieuws niet thuishoorde op Radio 1, daar kon ik mij in opjagen! Ik ben toen zelfs weggelopen. Nu kan ik mijn mening veel beter verwoorden en een grens trekken: dit is jouw mening en dit is mijn mening. Ik ben naar alles en iedereen veel zachter en gemoedelijker geworden."

"De scherpe kantjes zijn er nu wat afgevijld. Ik ben nu papa en je weet pas wat de liefde van jouw ouders voor jezelf is als je zelf papa wordt. Toen mijn zoontje vier maanden oud was, was hij ziek en het ging even niet goed. Ik ben zo hard beginnen wenen en voelde zoveel liefde voor die kleine. Ik kijk nu ook zo naar mensen. Iedereen is een kind van iemand of iemands zus, broer, vader, moeder. Iedereen heeft zijn kwaliteiten. Soms zijn er zoveel commentaren op bepaalde mensen en kan ik dat echt erg vinden, omdat dat iemands familie is. We moeten meer op die manier naar de mensen kijken, vind ik. We hebben allemaal onze negatieve en positieve kanten."

Zijn gezin is de essentie

"Ik ben in een eeuwige strijd met mezelf, de strijd naar evenwicht. Ik heb een intensieve job, maar ik ben ook een vriend, een zoon, een papa… Als het in mijn job supergoed gaat en het gaat als een speer, voel ik me altijd een beetje tekort komen als vriend of als papa. En ook omgekeerd."

"Tijdens de coronatijd waren we met vier thuis. Dat was een fantastische tijd, want er was geen job, ik kon geen vrienden zien… Het was geweldig om met mijn kinderen bezig te zijn. Toen heb ik geleerd dat dat stukje uit mijn leven, de essentie is van alles wat ik doe. Als mijn gezin niet goed zit, kan de rest ook niet goed gaan. Dat heb ik enorm hard beseft."

"Mijn leven zit enorm goed. Ik ben gelukkig nu. Professioneel kan ik alles doen wat ik wil doen, mijn ouders zijn gezond, ik ben gezond, thuis ben ik gelukkig, ik hou van de mensen rondom mij..."