Mama Yasmine: "Ik heb twee dochters moeten begraven. Ik zal nooit meer dezelfde zijn"

Anja en Anita spreken af aan het kerkhof van Kontich. Yasmine werd destijds begraven in Edegem, maar sinds 2 jaar ligt ze bij haar zus Anja. Ook zij stapte uit het leven. “We hebben het graf zo mooi mogelijk proberen te maken, maar je moet nog altijd je twee kinderen begraven, wat doet dat met een mens?” Het graf baadt in symboliek met de twee gebeeldhouwde handen die samen een hart dragen. Op het hart staan twee foto’s van de zussen naast elkaar. “Onder de foto van Hilde staat een microfoon, bij die van Anja twee handen met een baby in, omdat ze vroedvrouw was.”

Anja was 9 jaar ouder dan Hilde, maar dat leeftijdsverschil stond hun liefde voor elkaar niet in de weg. “Ze waren heel belangrijk voor elkaar. Voor Anja was Hilde net een levende pop, ze bemoederde haar enorm. Later wanneer Hilde begon met zingen, beheerde Anja de fanclub van Hilde.”

Zussen voor eeuwig samen

In 10 jaar tijd verloor Anita twee dochters. “Hilde woonde de laatste maand bij ons, ze zat met te veel verdriet, maar het waarom van Anja zal ik nooit begrijpen. Dat is voor mij een raadsel.” “Ik heb altijd geprobeerd te luisteren, maar of je alles zo kan opvangen, daar ben ik nu zeker van, dat kan je niet.”

Toen Anja in 2016 stierf, werd besloten om de urne van Yasmine te verplaatsen naar het graf van Anja. En zo ook dichter bij mama Anita. “Je bent er natuurlijk eventjes niet goed van. Ze haalden de urne van Hilde uit het graf en ik schrok ervan dat de urne al zo lelijk was geworden. Ik heb gezegd ‘Hilde, nu ga ik je toch even een douche moeten geven, want zo zie je er niet uit’. Ik denk dat ik zo zenuwachtig was dat ik dat gezegd heb.”  

Anita bezoekt het graf van haar dochters regelmatig. “Ik kom hier elke week, ik wil het graag netjes houden.” Ook de fans van Yasmine zijn haar nog lang niet vergeten. “De fans komen hier van alles leggen. Een fan komt altijd dezelfde bloem leggen, als ik die zie weet ik van wie ze is.”

“Wanneer ik Anja zag, waren we binnen het kwartier over Hilde bezig, dat heb ik met mijn andere dochter niet. Zij praat er niet veel over, zij wil liever vooruit kijken.” Ook de man van Anita gaat anders met het verlies om, “hij laat het ook liever achter zich, maar ik kan dat niet. Mijn kinderen grootbrengen was mijn leven, ik kan dat niet zomaar achter mij laten.”

De muziek van Yasmine blijft een zwakke plek voor Anita. “Ik zet de radio niet meer uit wanneer ik een nummer van haar hoor, maar uit mezelf iets van haar opleggen heb ik nog niet gedaan.” Het is 10 jaar geleden, maar toch voelt het voor Anita alsof het gisteren was. “Het lijkt nog maar pas gebeurd.”

“Ik vraag me vaak af hoe ze er nu zou uitzien, of waarmee ze nu bezig zou zijn. Ze zei dat ze graag nog iets met jazz wou doen. Ik vond het altijd jammer dat ze rookte, maar dan antwoordde ze dat zo een ruwe stem kreeg. Dat is beter om jazz te kunnen zingen, zei ze dan al lachend.”

Nooit meer hetzelfde

“Ik heb al veel gezien, of beter, ik heb al veel gevoeld. Gemakkelijk is het niet. Ik heb veel hulp gehad, ook met medicatie. Anders gaat het niet. Ik wil het wel stilaan afbouwen, want ik wil terug mezelf van vroeger zijn. Maar dat gaat niet, het gaat nooit meer hetzelfde zijn. Ik ben net mijn twee armen kwijt.”

“Anja merkte de laatste maanden voor haar dood op dat we het verlies van Hilde nog altijd niet verwerkt hadden. Ik legde dan uit dat we dat voor de rest van ons leven zouden meedragen. Dat zit in onze rugzak. Waarop ze dan reageerde dat Hilde ons leven wel heel erg heeft veranderd. Ze zou eens moeten weten hoe ze nu met hun twee ons leven hebben veranderd. Nu hebben we nog maar één dochter.”

Gelukkig haalt Anita nog veel steun uit dochter Inge en haar gezin. “We hebben drie kleinzonen, waar we veel aan hebben. Ze komen een paar keer maand eten, en ze weten dat ze ons er een plezier mee doen.”

Wie vragen heeft over zelfdoding kan terecht op het gratis nummer van de Zelfmoordlijn, 1813 of op www.zelfmoordlijn1813.be.

Beluister het gesprek