Martine Prenen in De Rotonde: "Ik heb geen schrik van de dood. De ziel houdt niet op met bestaan als het lijf stopt"

"De dood? Ik heb er geen schrik van. Vroeger wel, toen de kinderen klein waren. Maar ze zijn nu 20 en 35. Ze redden het wel. Ze hebben het goed samen. Ze zullen wel goed voor elkaar zorgen. Maar nu Mika er is, mijn kleinzoon, wil ik die toch zien opgroeien en misschien ooit overgrootmoeder worden."

"Ik ben dan wel niet bang voor de dood, maar op een of andere manier wil ik er ook niet te veel bij stilstaan. Ik zou toch graag een oud tevreden besje zijn dat ergens in een zonnige tuin zit te schilderen, met de kleinkinderen rond haar."

"Ik ben katholiek opgevoed, maar ben zelf niets zo kerks. Ik denk wel dat geloof heel veel troost biedt. Het is volgens mij ook de reden waarom we geloven. Omdat het troost geeft."

De dood is geen einde

"Ik ben ervan overtuigd dat er na de dood nog veel volgt. Dat is dan weer mijn geloof, mijn troost. Ik ben zeker dat er meer is. Hoe dat er precies zal uitzien of voelen, dat weet ik niet. Ik geloof niet dat mijn ziel ermee ophoudt, als mijn lijf ermee stopt." 

Geloof je dat je mensen van wie je ooit hebt moeten afscheid nemen, ooit zal terugzien? "Ja. Ik denk wel dat zielen met elkaar verbonden zijn over de dood heen. Ik geloof dat zielen elkaar blijven terugvinden. Ik put daar ook kracht uit. Ik heb ook wel het gevoel dat er af en toe over mij gewaakt wordt. Ook over mijn kinderen. Er is volgens mij meer tussen hemel en aarde dan we zien." 
 

"Het is een gevoel, moeilijk te omschrijven. Alsof er beschermengelen bestaan. Ze zijn de zielen van mensen die we graag gezien hebben. Ze blijven nog even bij ons in de buurt. Maar hoe het concreet verdergaat, of je reïncarneert of zo, daar ben ik niet uit. Dat zal ik wel zien als het zover is."

Abrupt afscheid

Afscheid nemen van iemand die je graag ziet. Martine heeft het al vaker moeten doen. "Mijn oma die ook heel veel voor mij heeft gezorgd, is zachtjes weggegaan. Dat is een stuk minder hard. Mijn oma heb ik echt mee begeleid. Die was echt aan het wegzakken. Ik heb ervoor gezongen, aangegeven dat ze mocht loslaten." 

"Mijn ex is verongelukt. Hilde (n.v.d.r. haar beste vriendin, bij het grote publiek bekend als Yasmine) heeft zich opgehangen. Abrupter kan het niet. Alsof er iemand met een gigantische hamer op je borst slaat. Dat gevoel van druk blijf je dan weken meedragen." 

Geef hulp!

"Hoe ik daarmee omga? In het geval van Hilde, met de gedachte van 'ze heeft nu rust', maar je gaat toch denken aan het waarom van de dingen. Want dat is het akeligste van de akeligheden, dat iemand die je graag ziet, toch beslist 'ze zijn beter af zonder mij'." 

"Ik vind zelfmoord heel moeilijk. Het feit dat er in Vlaanderen zoveel jonge mensen dat soort dingen doen, dat vind ik zo verscheurend. Pomp daar alsjeblieft zoveel mogelijk geld in, om jongeren én ouderen die het psychisch moeilijk hebben te begeleiden en te ondersteunen. Daar wordt nog altijd te weinig voor gedaan." 

"Wat het met mij gedaan heeft? Toen mijn ex verongelukte heb ik heel bewust beslist dat ik elke dag minstens één keer hard moet gelachen hebben. Positief in het leven staan, dat wil ik blijven koesteren. Wat Hilde betreft, als ik voel dat er iets fout kan gaan bij iemand, dan ga ik echt aan alle alarmbellen sleuren." 
 

"De gebeurtenissen hebben mij ook ongeruster gemaakt. Want ik heb twee kinderen. Die zijn kwetsbaar, in het verkeer, om elke hoek lijkt gevaar te schuilen. Waardoor ik soms best wat zorgelijk ben. Als mijn zoon met zijn brommerke ging rondrijden, dan was ik niet gerust. Maar ik probeer niet te veel te doemdenken, want ook dat is niet zo gezond."

Wie met vragen zit rond zelfdoding kan terecht op de Zelfmoordlijn, op het gratis nummer 1813, of op www.zelfmoord1813.be